Το συναίσθημα ανέκαθεν διεκδικούσε και πολιτικό πρόσημο. Η μετεμφυλιακή στρατηγική μίας θυματοποιημένης και σε διαρκές πένθος Αριστεράς υπήρξε μεν κεντρική, κομματική επιλογή συγχρόνως όμως προκάλεσε ποικίλες, αισθητικές ”παρενέργειες”. Το δράμα των προσώπων έπρεπε να εξαργυρωθεί στο κομματικό ταμείο. Το αίμα των νεκρών έπρεπε να ταΐσει τις φιλοδοξίες των ζωντανών. Γενιά της Ήττας στη ποίηση, απελπισία και μοναξιά στη λογοτεχνία του Κοτζιά, του Χατζή, του Φραγκιά, διαρκής θρήνος στο λαϊκοέντεχνο τραγούδι του τύπου ” στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή” κλπ.
Σε αυτό το τελευταίο πεδίο έκφρασης και λόγω της δημοφιλίας του είδους και λόγω της συναισθηματικής εμπλοκής ενός τεράστιου κοινού με το λαϊκό μεν πολιτικοποιημένο δε τραγούδι, έχουμε μια παράδοση αυτολύπησης που ξεκινάει από τον Λειβαδίτη ή τον Χριστοδούλου, τον Γκούφα ή τον Λάδη και καταλήγει, σχεδόν φυσιολογικά, στο κιτς του Λευτέρη Παπαδόπουλου ”Φτωχολογιά”, ”Άπονη Ζωή” κλπ. Δηλαδή τραγούδια που υποκαθιστούν μιμούμενα τον απαγορευμένο Θεοδωράκη στην περίοδο της Χούντας και τραγουδιούνται σε πίστες της παραλίας εμπρός σε μερακλήδες νεόπλουτους. Θυμίζω πως την Άπονη Ζωή τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι οι Βενιζέλος, Λιάνης, Παπαντωνίου στις γιορτές των Πρεσπών. Ιδού πως το πένθος κατέστη γελοιότητα. Και βέβαια σε κάθε διαδήλωση ή συλλαλητήριο της πάντα αγωνιστικής ΓΣΕΕ παιάνιζε ο απαραίτητος Νταλάρας και η παγωμένη Τσιμινιέρα του. Σε τρόπον ώστε η αυθυποβολή του δράματος να θεωρηθεί πρωτογενές συναίσθημα. Η εξίσωση προφανής: Αριστερός = Οργισμένος= =θλιμμένος =ανεπίληπτος.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι η επαγγελματική αριστερά να γίνει κυβέρνηση. Συνελόντι ειπείν το δράμα ως δράμα κατασκευασμένο συνέχιζε να πουλάει μεν στα ακροατήρια της Αριστεράς αλλά όλα αυτά ίσχυαν μέχρι την εμφάνιση του Αλέξη. Έκτοτε το συναισθηματικό μελό κατέστη απροκάλυπτη γελοιότητα και ο άξονας του πολιτικού κιτς ταυτίστηκε αλά Γιάκομπσον με τον αισθητικό. Καθ’ολοκληρίαν. Η συνέχεια οσονούπω στην ιλαροτραγωδία της Θεσσαλονίκης...
ΥΓ. Λίγα λόγια ακόμη για τον Αλέξη:
Με τρελαίνει το συνεχές του χαμόγελο.
Αυτό το διαρκές του γέλιο, τόσο ψεύτικο, τόσο επαγγελματικό, τόσο τόσο προκλητικό... Απέναντι στην κατάθλιψη ενός ολόκληρου λαού. Με τον κόσμο να είναι είτε συλλογικά ξεσηκωμένος στους δρόμους, είτε σε ατομική απόγνωση... Αλλά οι Συριζανέλ, ευτυχείς που επιτέλους είναι εξουσία, δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα γέλια ευτυχίας που τούς πνίγουν.
Μπορεί να ξεπουλάνε τον τόπο, μπορεί να παραδίδονται στα κελεύσματα των ισχυρών, μπορεί να εξαπολύουν τα ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών ή απεργών, μπορεί μόλις να έκλεισαν σαράντα μέρες από την τραγωδία στο Μάτι αλλά η κυβέρνηση με επί κεφαλείς (sic) τον πρωθυπουργό δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της. Γελάει με κάθε ευκαιρία, γελάει συνεχώς. Αυτό κι αν είναι θράσος, αλαζονεία, απονιά, αναισθησία, ωμή αδιαφορία, κτηνώδης πρόκληση. Ένα γέλιο αληθινή προσβολή στο πρόσωπο όλων μας. Που δεν γελάμε πια...
Περισσότερα στο FB του Μάνου Στεφανίδη