Μια από τις «κατάρες» του δημοσίου βίου της πατρίδας μας είναι η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζονται σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που εδώ και πολλές δεκαετίες αποτελούν θέματα που ανασύρονται από τις καλένδες όχι για να συζητηθούν επί τάπητος ή να επιλυθούν αλλά για να εργαλειοποιηθούν ως μοχλός είτε πίεσης σε πολιτικά κόμματα ή κοινωνικές ομάδες είτε για να αλλάξουν την ατζέντα του δημοσίου διαλόγου.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι συζητήσεις που περιστρέφονται γύρω από την Συνταγματική αναθεώρηση που σήμερα αλλά και εδώ και δεκαετίες εισέρχονται στον δημόσιο διάλογο μόνο για να εξυπηρετήσουν μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Η συζήτηση γύρω από τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας αποτελεί ένα από τα ζητήματα που χρησιμοποιούνται α λα καρτ από κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα.
Ο χωρισμός κράτους-εκκλησίας εντάσσεται στην κατηγορία αυτή. Ένα θέμα που για πολλούς νομικούς και πολιτικούς παράγοντες δεν πρέπει καν να εντάσσεται σε μια συζήτηση συνταγματικής αναθεώρησης αφού για την επίλυση των τυχόν ζητημάτων, όπως η μισθοδοσία των κληρικών , το μόνο που απαιτείται είναι νομικού χαρακτήρα αλλαγές και διάλογος ανάμεσα στην Εκκλησία και την Πολιτεία με ειλικρίνεια , ανεκτικότητα για την άποψη του άλλου και κατανόηση για τις πολιτισμικές και κοινωνικές καταβολές της Εκκλησίας.
Ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους, που πρέπει να είναι αυτονόητο χαρακτηριστικό για κάθε κράτους του δυτικού κόσμου, δεν προϋποθέτει μια «θρησκευτικού» τύπου επιβολή της κοσμικότητας με ιδεοληψία και μίσος για καθετί έχει ως αναφορά την έννοια της Θρησκείας και της Εκκλησίας. Το μόνο που απαιτεί είναι απλή τήρηση των Νόμων του κράτους και της ουδετερότητας του κράτους , ως μηχανισμού άσκησης πολιτικής, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Δεν απαιτεί ούτε κυνήγι των θρησκευτικών πεποιθήσεων εκατομμυρίων Ελλήνων , ούτε στοχοποίηση ενός θεσμού που στην συντριπτική του πλειοψηφία έχει να επιδείξει προσφορά και ανιδιοτέλεια, ειδικά στο επίπεδο του απλού ιερέα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στην κοινωνική αδικία και φτώχεια. Σαφέστατα , η έκφραση πολιτικού λόγου από ορισμένους ιεράρχες πέρα από την αντίφαση που αυτή εμπεριέχει από τον λόγου της Αγίας Γραφής, είναι και βούτυρο στον ψωμί για τους κατήγορους της Εκκλησίας. Ο λόγος της εκκλησίας απαιτείται από τις ανάγκες της εποχής και την βαθιά κοινωνική κρίση που βιώνουμε να είναι Λόγος διδακτικός, παρηγορητικός, λόγος που ανοίγει και δεν κλείνει δρόμους. Λόγος που αγκαλιάζει τον καταφρονημένο, τον συμπολίτη μας που βρίσκεται εκτός των τειχών και δεν επιτείνει τον κοινωνικό του αποκλεισμό και την απομάκρυνση του από τους κοινωνικούς θεσμούς.
Για αυτούς του λόγους οι ευθύνες της ηγεσίας της Εκκλησίας και της πολιτείας είναι κάτι παραπάνω από σημαντικές, αφού στα χέρια τους βρίσκεται η δυνατότητα της κοινωνίας να επιτελέσει το ποιοτικό άλμα που χρειάζεται για να ξεπεράσει όχι απλά την κρίση αλλά τις δομικές αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση.