Και ξαφνικά μια γέφυρα ξεκίνησε να χτίζεται στον χώρο της κεντροαριστεράς, μια γέφυρα με κάπως παλιά και φθαρμένα υλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί σε πολλά άλλα κτίσματα στο παρελθόν και βρέθηκαν από τον κατασκευαστή σε προσφορά ευκαιρίας. Μια κίνηση που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται λογική καθώς πράγματι υπάρχει ανάγκη συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας αλλά σε δεύτερη ανάγνωση έχει να μας διδάξει πολλά και όχι τόσο ενθαρρυντικά για την πολιτική κατάσταση της χώρας.
Αρχικά αποτελεί το τρίτο μεγάλο μάθημα πολιτικού ωφελιμισμού από τον μέγα καθηγητή Αλέξη Τσίπρα.Τα δύο πρώτα μαθήματα με Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Καμένο απόδειξαν πόσο καλά ξέρει να χρησιμοποιεί τους συνοδοιπόρους του μέχρι να αποκομίσει τα μέγιστα ωφέλη πριν τους αποτινάξει μετά βδελυγμίας από πάνω του με την πρώτη ευκαιρία. Και αποτελούν μάθημα γιατί στο τέλος ο πρωθυπουργός καταφέρνει να βγαίνει πάντα αλώβητος και ″καθαρός″ και οι πρώην συμπορεύσαντες εξαυλώνονται πολιτικά. Η συνεργασία πλέον με τον Σύριζα ισοδυναμεί με αφανισμό ο οποίος συνήθως συνοδεύεται από αυτοεξευτελισμό και αυτό το γνωρίζουν καλά στο Κίνημα Αλλαγής.
Κατά δεύτερον αποτελεί μάθημα πολιτικού μεγαλοϊδεατισμού καθώς ο Τσίπρας βλέπει στην κεντροαριστερά τον ζωτικό χώρο που χρειάζεται για να αναπτύξει την ιδεολογικοπολιτική του κυριαρχία βαδίζοντας στα χνάρια του ινδάλματός του Ανδρέα Παπανδρέου.Είναι προφανές ότι δεν τον ενδιαφέρει το κόμμα του αυτό καθ’αυτό αλλά αποκλειστικά η εκπλήρωση του φαντασιακού του.Σκέφτεται ως άλλος ρωμαίος αυτοκράτορας που θέλει να τροφοδοτήσει την αυτοκρατορία του με σκοπό να μακροημερεύσει και βλέπει την κεντροαριστερά ως το δικό του κέντρο του κόσμου, τη δική του mare nostrum. Δεν αντιμετωπίζει το Κίνημα Αλλαγής ως μια βραχυπρόθεσμη δεξαμενή ψηφοφόρων που θα περιορίσει την ιδιαιτέρως πιθανή εκλογική του ήττα αλλά ως μια μαγιά που θα του επιτρέψει να κυριαρχήσει μακροπρόθεσμα. Ποντάρει στο ότι η δεξία στην Ελλάδα δεν θα μακροημερεύσει ποτέ και θέλει να είναι η μόνη διέξοδος για τον μέσο Έλληνα που ψήφιζε τόσα χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Τέλος αποτελεί μάθημα ελλειμματικής ηγεσίας καθώς η Φώφη Γεννηματά μετατοπίζει ατάκτως τον πολιτικό της λόγο, κόντρα στην ιδεολογική παράδοση του κόμματός της, προς τα δεξιά για να αντέξει τους κλυδωνισμούς. Από τη μια είναι λογικό να υπάρχουν ελλιγμοί όταν ένα μικρό πλέον κόμμα πιέζεται αφόρητα από ένα κόμμα εξουσίας αλλά η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει και το Κίνημα Αλλαγής υποκύπτωντας στο ένστικτο της αυτοσυντήρησής του εκφράζει πολλές φορές οπισθοδρομικές θέσεις που κανένα σοβαρό μέλος του δε θα μπορούσε να ανεχτεί. Η τραγική ειρωνεία βέβαια είναι ότι ο ίδιος ο Σύριζα που επιζητά τη συμπόρευση για τη δημιουργία του προοδευτικού πόλου καταγγέλει τη σύμπλευση της ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛ. με τη Νέα Δημοκρατία. Επιδιώκει δηλαδή ανοιχτά να συμμαχήσει κατά της δεξιάς με αυτούς που κατηγορεί ότι συμπλέουν μαζί της και η λογική πάει περίπατο για ακόμα μια φορά.
Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας θυμίζει το λύκο που χτυπά την πόρτα στο σπίτι με τα γουρουνάκια. Μετά την αρνητική απάντηση στο χτύπημα θα φυσήξει δυνατά και αν το σπίτι αντέξει μέχρι τις εκλογές τότε μπορεί και να σωθεί αλλιώς ο χώρος που παραδοσιακά χαρίζει την εξουσία σε όποιον τον ελέγχει στη μεταπολιτευτική περίοδο θα αφεθεί στα χέρια του.