Η Λιβύη σήμερα έχει εμφύλιο πόλεμο, χωριζόμενη σε δύο αντίπαλες κυβερνήσεις:
Μία στην ανατολική πόλη Tobruk υποστηριζόμενη από τον Khalifa Haftar (LNA) και μια διεθνώς (ΟΗΕ) αναγνωρισμένη κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας (GNA) με έδρα την Τρίπολη και ηγέτη τον Fayez al-Sarraj. Η χώρα είναι πεδίο μεγάλων αντιπαραθέσεων τοπικών και διεθνών συμφερόντων, στον δε αραιοκατοικημένο Nότο, που ζουν πολλές φυλές, γίνεται όργιο με τις προσοδοφόρες διασυνοριακές μορφές λαθρεμπορίου και διακίνησης ανθρώπων.
Οι αντίπαλοι του 76χρονου Khalifa Haftar (Λίβυου Κανταφιστή, της φυλής al-Farjani, που τελικά έγινε πολέμιος του Καντάφι και έζησε / εκπαιδεύτηκε σε Ρωσία, Αίγυπτο και ΗΠΑ) αναφέρουν πως ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης ( LNA ) ούτε Λιβυκός είναι - δεδομένου ότι έχει Σουδανούς και μαχητές από το Τσάντ -, ούτε εθνικός, ούτε είναι στρατός. Εν τούτοις, τα τελευταία χρόνια, ο Khalifa Haftar (LNA έχει κερδίσει ισχυρούς υποστηρικτές στη Δύση, ενώ επιπλέον έχει δημιουργήσει στενούς δεσμούς με μία τάση των Salafistών μουσουλμάνων , τους Madkhalistές, χρησιμοποιώντας τους μαχητές τους και ενσωματώνοντας τη συντηρητική τους ιδεολογία σε ελεγχόμενα από το LNA τμήματα της ανατολικής Λιβύης.
Τόσο ο Khalifa Haftar όσο και οι Madkhalistές, είναι έντονα αντίθετοι με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, γνωστή και ως al-Ikhwān al-Muslimūn / الإخوان المسلمون στ’ αραβικά. Η εν λόγω αδελφότητα ξεκίνησε ως σουνιτική ισλαμική ανθρωπιστική φιλοπρόοδη οργάνωση το 1928 με τα διδάγματα του al Banna και αφού έφτασε σε Πολιτικό Κυβερνητικό επίπεδο στην Αίγυπτο επί Μοχάμεντ Μόρσι Ισά Ελ-Αγιάτ, σήμερα θεωρείται από πολλές χώρες, τρομοκρατική οργάνωση. Θερμός υποστηρικτής της είναι ο Τούρκος Πρόεδρος που της καθιέρωσε και την ραμπιά, το χαιρετισμό με τα 4 δάκτυλα, που σημαίνει νίκη στον παρόντα γήϊνο, αλλά και στον επέκεινα μετά θάνατο κόσμο και πως η μόνη λύση για όλα είναι το Ισλάμ.
Η Τουρκία, δηλ. ο Τούρκος Πρόεδρος δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη/ος στο θέμα της Λιβύης, κυρίως για λόγους παρουσίας, γεωπολιτικής ισχύος και ενδιαφέροντος. Επίσης για να σαμποτάρει τις όποιες επαφές της Ελλάδας με τη Λιβύη, λόγω ΑΟΖ και λοιπών ενεργειακών και γεωπολιτικών θεμάτων ( και όχι μόνον ) , καθώς και για ηθική, όπως και πρακτική υποστήριξη των αδελφών μουσουλμάνων τους οποίους πολεμά ο Khalifa Haftar.
Η Γαλλία, η Ελλάδα και άλλες χώρες, παρότι υποστηρίζουν τη λήξη του εμφυλίου στη Λιβύη, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, σίγουρα κοιτούν και τις δικές τους συμμαχίες για την επόμενη μέρα. Η Γαλλία έχει υποστηρικτικό ενδιαφέρον προς τον Haftar . Η Ελλάδα κατηγορείται από την Τουρκία, πως τάχα έχει επέμβει διπλωματικά στη Λιβύη, δηλ. την έχει «ξεγελάσει» στο θέμα της ΑΟΖ (η Τουρκία ζητά οριοθέτηση κατά τα δικά της συμφέροντα) και πως τάχα η Ελλάδα χρησιμοποιεί γι’ αυτό τον K.Haftar !
Άρα οι σύμμαχοι και τα συμφέροντα της Ελλάδας, είναι αντίπαλοι της Τουρκίας. Λογικό! Ειδικά όμως στην παρούσα, ο Τούρκος Πρόεδρος είναι φανατικά αντίπαλος του Khalifa Haftar, με αφορμή το θέμα των αδελφών μουσουλμάνων, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας (GNA) με έδρα την Τρίπολη και ηγέτη τον Fayez al-Sarraj , διότι της πουλά οπλικά συστήματα, πιθανολογεί οριοθέτηση ΑΟΖ σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα , καθώς και μελλοντική πρακτική παρουσία της Τουρκίας στη Λιβύη.
Όμως, στο ρευστό περιβάλλον του εκεί εμφυλίου πολέμου, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για την τελική έκβαση, δηλ. ποιος θα είναι με ποιόν και ποιος θα βγει ωφελημένος.
Αν επικρατήσει ο LNA του Haftar, εύκολα η Τουρκία θα μπορούσε να μεταστρέψει τις προτιμήσεις της υπέρ του. Αν επικρατήσει η κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας (GNA), η Τουρκία θα νιώσει δικαιωμένη και σύμφωνη με τη νυν υποστήριξη του ΟΗΕ.
Ανοιχτά και δύσκολα πεδία στα οποία ελπίζω η Ελλάδα να μην βλαφτεί σε βάθος χρόνου, δηλ στο θέμα της ΑΟΖ και των κυκλωτικών κινήσεων επιρροής της Τουρκίας, η οποία είχε και θα έχει συγκεκριμένη πολιτική, πλήρως προβλέψιμη (και όχι απρόβλεπτη όπως επιμένουν κάποιοι σχολιαστές), είτε με Erdoğanιστές, είτε με kemalιστές. Μόνο το περιτύλιγμα αλλάζει στην εξωτερική πολιτική της, όχι η ουσία και ας βαυκαλίζονται Έλληνες σχολιαστές με δημοκρατικές ευαισθησίες υπέρ των kemalιστών, επί της εποχής των οποίων ο ευρύτερος Ελληνισμός δεινοπάθησε. Τουλάχιστον με το νυν Πρόεδρο, πέραν των βερμπαλισμών / απειλών δεν έχουμε πολεμικές / στρατιωτικές επεμβάσεις , αφού είναι της διπλωματικής διείσδυσης ή συναλλαγής/ alιşveriş όπου με το καλό ή με την άσκηση ψυχολογικής πίεσης των παραβιάσεων, των στρατιωτικών ασκήσεων και των γεωτρύπανων προσπαθεί να θέσει τα θέματά του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης. Ένα τραπέζι στο οποίο - σε περίπτωση που καθίσουμε – η γείτονα σίγουρα θα βγει κερδισμένη, αφού από το τωρινό τίποτα, θα πάρει έστω και ένα ζητούμενο στα πλαίσια του συμβιβασμού.