Ο Λοχίας Γεωργίου είχε το γραφείο του απέναντι από το δικό μου στο 505 Τ.ΠΝ, επιλοχίας του 1ου λόχου αυτός, του 2ου εγώ. Ήταν ένα καλό παιδί που η αυστηρότητα του τάγματος σε συνδυασμό με την απότομη βουτιά στην εξουσία τον είχε παραμορφώσει σε ένα ψυχρό βαθμοφόρο που μοίραζε καμπάνες αψυχολόγητα και πλέον απείχε κατά πολύ από την αποστολή του αρχιλοχία λόχου που ήταν, όπως λέγαμε τότε, να είναι η «μάνα του λόχου». Προσωπική σχέση με τους άλλους πεζοναύτες δεν υπήρχε, μοναδικός του σκοπός η τήρηση μιας αυστηρής πειθαρχίας που βέβαια χαλούσε το κλίμα στον λόχο. Μέχρι την πρώτη πορεία – βολή. Για όσους δεν γνωρίζουν , πρόκειται για μια επίπονη άσκηση όπου οι μονάδες ειδικών δυνάμεων περπατούν 50-60 χλμ. και στο τέλος της πορείας ακολουθεί βολή. Είναι μια διαδικασία- σταθμός που ολοκληρώνεται σε 18 περίπου ώρες. Στην πορεία υπάρχουν τέσσερις στάσεις ανά 10-15 χλμ. Στην πρώτη στάση ο Λοχίας Γεωργίου λιποθύμησε. Μεταφέρθηκε πίσω στο στρατόπεδο με ασθενοφόρο. Την επόμενη ήταν πολύ ήσυχος. Την μεθεπόμενη παραιτήθηκε. Μέχρι τη λήξη της θητείας του ,8 μήνες μετά, δεν ξανακούστηκε στο στρατόπεδο.
Η επίπλαστη ηγεσία, η ηγεσία που στις δύσκολες στιγμές είναι απούσα , κρίνεται τόσο αυστηρά την στιγμή της κρίσης που ακυρώνεται και αυτοδιαψεύδεται. Η ιστορία βρίθει από τέτοια παραδείγματα. Η κρίση στο Σουέζ το 1956 έδωσε ένα πικρό τέλος στα απομεινάρια της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Φαίνεται πως βαδίζουμε προς μια νέα αναδιάταξη της γεωπολιτικής σκακιέρας.
Οι ΗΠΑ δείχνουν να επαληθεύουν τη νεορεαλιστική θεώρηση στις διεθνείς σχέσεις, η οποία δίνει έμφαση εκτός των άλλων και στον παράγοντα άνθρωπο. Ο Τραμπ ξεπερνά κατά πολύ τις αρνητικές προσδοκίες και η ιδεοληπτική του εμμονή με το κέρδος και την περιχαράκωση των ΗΠΑ εντός των συνόρων θα οξύνει την κατάσταση πολύ σύντομα καθώς η υποτίμηση των επιπτώσεων του κορονοϊού θα πλήξει την αξιοπιστία του τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Η ηγεμονία των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες έχει δομηθεί πάνω στο τρίπτυχο πλούτος- δύναμη- εσωτερική ευημερία. Ο πλανήτης θα τα δει να καταρρέουν πολύ σύντομα.
Η Ε.Ε απέτυχε να συμφωνήσει για το Ευρωομόλογο που πρότειναν οι «Νότιοι» και η Μέρκελ, βρίσκεται σε ένα περίεργο σταυροδρόμι. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που υπάρχουν διαφωνίες περί δημοσιονομικής πειθαρχίας, όμως δεν είναι το ίδιο. Το αίμα έχει εξαγριώσει τα ήθη και όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, το game over δεν είναι ταμπού. Η Ιταλία βλέπει τη Ρωσία και την Κίνα να είναι πιο θετικά διακείμενες απέναντί της από τους Ευρωπαίους συμμάχους. Αμφότερες δίνουν τα ρέστα τους και επικοινωνιακά , κατορθώνοντας να βελτιώσουν το brand name τους με γοργούς ρυθμούς, καθώς όλα γίνονται πιο γρήγορα όταν όλα τριγύρω αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Στην εξωτερική πολιτική , όπως και στη ζωή, πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τις απλές ασκήσεις από την «πορεία-βολή». Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να είσαι και λίγο αναποφάσιστος, και λίγο φλου, και κάπως μετριοπαθής, και να πορευτείς. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές – ορόσημα. Εκεί δεν αστειεύεται κανείς. Μπορείς ή δεν μπορείς, αν δεν μπορείς, τελείωσες. Τόσο ο Τραμπ όσο και η Μέρκελ θα το καταλάβουν σύντομα.
Ίσως να είμαστε ακόμη στον προθάλαμο των εξελίξεων λοιπόν, στις «προ-πορείες», που λέγαμε στο τάγμα.