Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ πολιτικούς, δημοσιογράφους, αναλυτές και καθοδηγητές της κοινής γνώμης να διαβεβαιώνουν πως σίγουρα υπάρχουν «αμοιβαία αποδεκτές λύσεις στα ελληνοτουρκικά», πως (τάχα) «οι διαφωνίες στο Αιγαίο αποτελούν διαφορετικές ερμηνείες των Διεθνών Συνθηκών και τον τρόπο εφαρμογής των Συνθηκών», πως (τάχα) «Αν δεν διαπραγματευτούμε θα πάμε σε πόλεμο», πως (τάχα) «Η ειρήνη ακόμα και με υποχωρήσεις, είναι προτιμότερη από τον πόλεμο», πως «Σε μια διαπραγμάτευση πάντα υπάρχει συμβιβασμός», πως (τάχα) «Δεν μπορείς να καταλήξεις σε μια συζήτηση με βάση τις αρχικές μαξιμαλιστικές θέσεις σου», πως (τάχα) «η Τουρκία σαν παράκτια χώρα έχει δικαιώματα στο Αιγαίο τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε» και πολλά άλλα ”αθώα”, ”αφελή” αλλά και έντονα παραπλανητικά.
Πουθενά δεν υπάρχει καμιά νύξη για το τι γίνεται στην περίπτωση που οι δήθεν μαξιμαλιστικές θέσεις σου απλά αποτελούν απαίτηση εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι κάθε «συμβιβασμός» σημαίνει συνθηκολόγηση γιατί απλούστατα, κάθε συμβιβασμός σε βάρος των «μαξιμαλιστικών» αλλά 100% σύμφωνων με το Διεθνές Δίκαιο θέσεων σου, αποτελεί συνθηκολόγηση χωρίς ντουφεκιά! Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Η Τουρκία όπως είναι γνωστό έχει ένα μακροπρόθεσμο σχεδιασμό πλήρους υποταγής Ελλάδος και Κύπρου που ξεκινάει αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923. Η μακροπρόθεσμη τουρκική στρατηγική είναι θρασύδειλη και περιμένει υπομονετικά την κατάλληλη ευκαιρία προκειμένου να καταφέρει ένα ύπουλο κτύπημα εκ τους ασφαλούς εναντίον Ελλάδος και Κύπρου. Μέχρι σήμερα όλα ανεξαιρέτως τα ύπουλα χτυπήματα της Τουρκίας εναντίον Ελλάδος και Κύπρου έγιναν εκ τους ασφαλούς αξιοποιώντας την κατάλληλη ευκαιρία (1941, 1942, 1955, 1964, 1973, 1974 κλπ).
Έτσι ένα ακόμα ύπουλο χτύπημα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος που έγινε την 1η Νοεμβρίου 1973 είχε όλα τα χαρακτηριστικά της «κατάλληλης ευκαιρίας»:
Η Ελλάδα βίωνε ένα οξύτατο πολιτικό αδιέξοδο με την δικτατορία Γ. Παπαδοπούλου να προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει μια διέξοδο. Στις 2 Φεβρουαρίου 1973 έγινε η κατάληψη της Νομικής από φοιτητές που ζητούσαν «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία». Τον Μάιο του 1973 έγινε το κίνημα του Ναυτικού που έληξε άδοξα αποκαλύπτοντας όμως σε όλη της την μεγαλοπρέπεια την αναστάτωση μέσα στις ένοπλες δυνάμεις μας. Τον Οκτώβριο του 1973 επιχειρήθηκε ένας αδιέξοδος «πολιτικός» μετασχηματισμός της δικτατορίας με σχηματισμό κυβέρνησης υπό ένα χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του «φαύλου πολιτικού συστήματος» (Σπύρος Μαρκεζίνης). Η Ελλάδα βρισκόταν σε μεγάλο αναβρασμό, άρα υπήρχε για τους Τούρκους η «κατάλληλη ευκαιρία»: Έτσι, την 1η Νοεμβρίου 1973 δημοσιεύτηκε στην Τουρκική Εφημερίδα της Κυβέρνησης Νόμος βάσει του οποίου η Τουρκική Κρατική Εταιρεία Πετρελαίου αποκτούσε ανύπαρκτα δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων σε 27 περιοχές του Βορειοανατολικού και Κεντρικού Αιγαίου, οι οποίες ξαφνικά θεωρούντο Τουρκικές! Ο χάρτης που συνοδεύει τον νόμο αυτό, κάνει μια τελείως αυθαίρετη και κατά το δοκούν οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, σύμφωνα με τις ορέξεις των Τούρκων και περιλαμβάνει, κυρίως, Ελληνικές περιοχές.
Η Ελλάδα αρνήθηκε φυσικά την αυθαίρετη και μονομερή αυτή τουρκική προσπάθεια οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο αλλά μέχρις εκεί, αφού σπαρασσόταν από εκρηκτικά εσωτερικά προβλήματα (17 Νοεμβρίου 1973 εξέγερση του Πολυτεχνείου, 25 Νοεμβρίου 1973 πραξικόπημα Ιωαννίδη εναντίον του Παπαδόπουλου κ.λ.π).
Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα έμπλεξε σταδιακά, εν ονόματι της ειρήνης, σε ένα ατέλειωτο «γύρο» διαπραγματεύσεων (64 και βάλε), για να «συζητάει» επί 50 ολόκληρα χρόνια την αυθαίρετη οριοθέτηση της Τουρκίας με όλα τα επακόλουθα της (παραβιάσεις εναέριου χώρου, FIR και πολλά άλλα).
Τι καινούργιο λοιπόν θα μπορούσαν να μας προσφέρουν νέες συζητήσεις με (επιπλέον) ένα πιστόλι στον κρόταφο;
Η Τουρκία δεν εξήγγειλε εδώ και 30 χρόνια «casus belli» αν η Ελλάδα ασκήσει διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα της;
Η Τουρκία δεν απαιτεί αποστρατικοποίηση ελληνικών νησιών του Αιγαίου, έχοντας συγκεντρώσει ακριβώς απέναντί τους την 4η Στρατιά Σμύρνης, με τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο της Ευρώπης;
Η Τουρκία δεν απαιτεί νομιμοποίηση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (δήθεν σαν εγγυήτρια δύναμη, δήθεν για να προστατέψει το 18% του Κυπριακού πληθυσμού) ζητώντας ένα πλήρως ελεγχόμενο, τουρκικό «κράτος» στο 40% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας που κατέλαβε το 1974 με τις πλάτες των Άγγλων;
Η Τουρκία δεν χαράσσει κατά το δοκούν επί χάρτου θαλάσσια σύνορα με την «γαλάζια πατρίδα» διαγράφοντας μονομερώς ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα;
Η Ελλάδα δεν κυριαρχεί στο Αιγαίο ως παράκτια χώρα απέναντι στην Τουρκία της οποίας ο εδαφικός όγκος δεν έχει καμιά απολύτως σημασία σύμφωνα με πάγια νομολογία των Διεθνών Δικαστηρίων;
Τι θα συζητήσουμε λοιπόν με την Τουρκία; Εκείνο που έχουμε υποχρέωση να συζητήσουμε σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (Οριοθέτηση ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας) το «συζητάμε» 50 ολόκληρα χρόνια χωρίς κανένα αποτέλεσμα εξ αιτίας της μονομερούς φαντασίωσης της Τουρκίας της 1ης Νοεμβρίου 1973 αλλά και άλλων φαντασιώσεων που ακολούθησαν και συνεχώς ανανεώνονται.
Επισημαίνουμε ότι 168 κράτη του κόσμου έχουν υπογράψει την Σύμβαση του 1982 για το δίκαιο της θάλασσας η οποία αποτελεί πλέον εθιμικό δίκαιο και είναι υποχρεωτικό ακόμα και για τις ελάχιστες χώρες που ΔΕΝ την έχουν υπογράψει όπως η Τουρκία. Επί πλέον η Τουρκία δεν μπορεί επ’ άπειρον να συνεχίσει την διπλωματία των απειλών, του καταναγκασμού και του μπαμπούλα σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου χωρίς υψηλό διπλωματικό κόστος. Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη αλλά και πολλές τρίτες χώρες «ξύπνησαν» επιτέλους δημιουργώντας συνεχώς διπλωματικά και άλλα προβλήματα στην Τουρκία.
Τέλος, αναρωτήθηκε κανείς αν η Τουρκία θα ήταν ποτέ διατεθειμένη να «θυσιάσει» έστω και ένα χιλιοστό από δικαιώματα της κατοχυρωμένα και αναγνωρισμένα από το Διεθνές Δίκαιο;
Συμπεράσματα: Ας προσέξουν λοιπόν πάρα πολύ οι πολιτικοί που θα συζητήσουν με τον «Απατεώνα Δικτάτορα» της γειτονικής χώρας και με τους διάφορους καμικάζι της αυλής του, μην στιγματιστούν κι αυτοί όπως ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς που υπέγραψαν την «συμφωνία των Πρεσπών» ερήμην ενός ολόκληρου λαού προσβάλλοντας βάναυσα την ιστορία του.
Κάθε απόπειρα εφαρμογής ανάλογων «λύσεων» προς ανατολάς ερήμην του Ελληνικού λαού, με την ψεύτικη δικαιολογία πως (τάχα) «δεν πρέπει να είμαστε μονοφαγάδες» ή «Βρέθηκαν λογικές λύσεις, αμοιβαία αποδεκτές, με «θετικό άθροισμα» και για τις δύο πλευρές», είναι βέβαιο πως θα εγγράψει και αυτούς στις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Η τουρκική στρατηγική του Ερντογάν και των υποτακτικών του, θυμίζει άριστη γνώση του βιβλίου του Κινέζου στρατηγού και συγγραφέα Σουν Τσου «Η τέχνη του πολέμου», με την επιδίωξη να πετύχει, με διαρκή, θορυβώδη και θρασύτατη απειλή πολέμου, μια μεγάλη νίκη χωρίς να βγάλει ούτε το σπαθί από την θήκη του!
Οι Έλληνες πολιτικοί που δηλώνουν «Δεν είμαστε αφελείς», καλούνται επειγόντως να το αποδείξουν στην πράξη!
***
* Λεωνίδας Κουμάκης: Νομικός, Συγγραφέας, Αρθρογράφος-Αναλυτής, μέλος του International Hellenic Association. Το αυτοβιογραφικό, διαχρονικό βιβλίο του «Το Θαύμα-Μια πραγματική ιστορία», το οποίο αναφέρεται στην μεθοδική εξολόθρευση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης από το τουρκικό κράτος, υπάρχει εντελώς δωρεάν στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του ΙΗΑ, τόσο στην Ελληνική όσο και στην Αγγλική γλώσσα.