Γνώρισα τον Γιώργο το 1998 στον 5 όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, στο γραφείο τύπου. Νεότερος σε ηλικία εγώ, άπειρος στο ρεπορτάζ εγώ. Εκείνος, ήδη πολλά σκαλοπάτια πιο πάνω. Και όμως δεν διέκρινες έπαρση στη συμπεριφορά και τον λόγο του. Με είχε εντυπωσιάσει.
Χαθήκαμε για χρόνια, μέχρι που συναντηθήκαμε επαγγελματικά στην αίθουσα σύνταξης του ΑΝΤ1. Ο Γιώργος, δημοσιογράφος της εφημερίδας και του ραδιοφώνου μέχρι τότε, γνώριζε λίγους τηλεοπτικούς συντάκτες κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς. Κολλήσαμε γρήγορα. Με δική του προτροπή επανήλθα στο αστυνομικό ρεπορτάζ (αν και -όπως έλεγε πειράζοντάς με- ήμουν η τρίτη επιλογή).
Η συνεργασία έγινε φιλία, όρος ιερός και για τους δύο. Αμέτρητα αστεία, μαζί με συμβουλές, με ιστορίες από υποθέσεις του παρελθόντος, με μαθήματα δημοσιογραφίας και διαχείρισης δύσκολων θεμάτων. Με αντιπαραθέσεις. Ο Γιώργος δίπλα μου.
Ο Γιώργος δεν ήταν τέλειος. Έκανε λάθη, όπως όλοι μας. Δεν είχε κακία, όμως. Δεν ήταν εκδικητικός. Ήταν δοτικός.
Τόλμησε να συγκρουστεί με ισχυρούς αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ, όταν θεώρησε ότι έκαναν λάθη. Τόλμησε να συγκρουστεί με Υπουργούς Δημόσιας Τάξης, που έφθασαν να ζητήσουν από τους αστυνομικούς ακόμα και εμπάργκο στην πληροφόρησή του. Πάντα μνημόνευε όσους δεν υπάκουσαν σε εκείνη την εντολή. Τόλμησε πολλά και κατάφερε περισσότερα.
Ο Γιώργος δεν ζήτησε ποτέ αστυνομική προστασία. Και όταν κάποιοι του το πρότειναν, το αρνήθηκε. Στον Γιώργο δεν άρεσαν τα όπλα και νομίζω πως δεν ακούμπησε καν, μετά τη στρατιωτική θητεία του.
Η εκτέλεσή του θα ήθελα να γίνει αφορμή για περισσότερη έρευνα, περισσότερες αποκαλύψεις. Ο Γιώργος δεν θα γυρίσει πίσω, αλλά νομίζω ότι αυτό θα ήθελε.
Ο Γιώργος είχε απέχθεια στο ψέμα.
Κι εγώ μαζί του.
Μακάρι να’ταν ψέμα. Αυτό θα το συγχωρούσα...