Σε μπούμερανγκ με απρόβλεπτες κοινωνικές διαστάσεις εξελίσσεται η στρατηγική της πόλωσης στην οποία έχει επενδύσει η κυβέρνηση και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Το «χαρτί» της πόλωσης, είναι η αγαπημένη σταθερά του ομολογουμένως χειρότερου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης, του πρωθυπουργού του «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» στο οποίο επενδύει συστηματικά από το 2015 μέχρι και σήμερα.
Ο πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο αδειάζει η κλεψύδρα της παραμονής του στην εξουσία. Οι πολιτικές που εφάρμοσε μέσω των Μνημονίων που ο ίδιος έφερε και υπέγραψε ως αποτέλεσμα της περιβόητης διαπραγμάτευσης του το 2015, όχι μόνο κόστισαν στον ελληνικό λαό πάνω από 100 δισ. ευρώ, αλλά στην ουσία έβαλαν ταφόπλακα στις πολιτικές φιλοδοξίες Τσίπρα.
Ο πρωθυπουργός που «θα έσκιζε τα Μνημόνια» και «θα έκανε τις αγορές να χορεύουν» εφάρμοσε τις πιο αντικοινωνικές και αντιλαϊκές πολιτικές που γνώρισε ποτέ η χώρα. Από διώκτης, μετετράπη σε πιστό υπηρέτη των Μνημονίων, με μοναδικά θύματα τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι βιώνουν καθημερινά τα οδυνηρά αποτελέσματα της πολιτικής του . Τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας, στενάζουν κάτω από το βάρος της βαριάς φορολογίας. Οι συντάξεις είναι έτοιμες να περικοπούν ακόμη περισσότερο και το αφορολόγητο να μειωθεί. Αυτό πρακτικά σημαίνει μεγαλύτερη ύφεση και περαιτέρω φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Τα τιμημένα νιάτα και τα περήφανα γηρατειά που έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο θα γίνουν φτωχότερα αλλά και πιο απελπισμένα. Όσο και να προσπαθεί ο Τσίπρας να αντιγράψει τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ στοχεύοντας στον αγνό κόσμο της κεντροαριστεράς, στην ουσία καταφέρνει μία τρύπα στο νερό εξαιτίας των πολιτικών του. Το δείχνουν ξεκάθαρα οι δημοσκοπήσεις και τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά όπου η προσωπική φθορά του πρωθυπουργού είναι τεράστια και τα ποσοστά του κόμματός του στο ναδίρ. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η προσπάθειά του να «αλώσει» το χώρο της κεντροαριστεράς με το άνοιγμά του στους ευρωπαίους σοσιαλιστές, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως εγγυητή της στη Ελλάδα, ξεχνώντας σκόπιμα ότι ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα εκπροσωπείται από το ΚΙΝΑΛ και την πρόεδρό του Φώφη Γεννηματά.
Μπροστά σε αυτό το αρνητικό κλίμα ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να επιβιώσει πολιτικά επενδύοντας στην πόλωση και τη σπίλωση πολιτικών αντιπάλων. Η υπόθεση Novartis είναι η πλέον χαρακτηριστική από αυτές. Πολιτικά πρόσωπα διαπομπεύτηκαν δημόσια, δίχως να υπάρχουν επαρκή στοιχεία και προτού η Δικαιοσύνη ολοκληρώσει την έρευνα της. Μόνο και μόνο για να αποκομίσει ο κ. Τσίπρας επικοινωνιακά οφέλη και να φανεί ως «άγγελος» της κάθαρσης και πάταξης της διαφθοράς. Εδώ βέβαια θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Εάν υπάρχει όντως σκάνδαλο Novartis και υπήρξαν πολιτικά πρόσωπα που έλαβαν χρήματα κάτω από το τραπέζι, η Δικαιοσύνη θα πρέπει να κάνει τη δουλειά της και όσοι ευθύνονται να τιμωρηθούν με βάση τα όσα προβλέπει η σχετική νομοθεσία. Είναι άλλο όμως η απονομή Δικαιοσύνης και άλλο το επικοινωνιακό show που στήθηκε από τον κ. Τσίπρα και την παρέα του, με τη διαρροή των ονομάτων στον φίλα προσκείμενο τύπο, τις κάλπες και την ψηφοφορία στη Βουλή και τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής άνευ ουσίας, για… να επιστρέψει μετά από τρεις μήνες η υπόθεση και πάλι στα χέρια των εισαγγελέων.
Η Μόρια της ντροπής
Η στρατηγική της πόλωσης ωστόσο, όπως και της γενικότερης πολιτικής που ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας, το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί βαθιά ρήγματα στην ελληνική κοινωνία. Η προσφυγική κρίση και η ανύπαρκτη διαχείριση της, για παράδειγμα, που μετέτρεψε ο ίδιος σε ανθρωπιστική κρίση, είναι καθαρό δείγμα αποτυχίας με μοναδικό αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού, όπως διαπίστωσα στη Μυτιλήνη όπου πρόσφατα επισκέφτηκα το κέντρο υποδοχής προσφύγων της Μόρια, μαζί με αντιπροσωπεία του ΚΙΝ.ΑΛ με επικεφαλής την πρόεδρο του Κινήματος, Φώφη Γεννηματά. Συνθήκες άθλιες, απάνθρωπες, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει λάβει κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ από την ΕΕ για τη φιλοξενία αυτών των ανθρώπων που ο Αλέξης Τσίπρας «κάλεσε» στη χώρα μας «κλείνοντας το μάτι» στους λαθροδιακινητές, με το περίφημο… «γιατί έχει η θάλασσα σύνορα;». Εικόνες που προσβάλουν την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό μας και κάνουν το γύρο του κόσμου μέσω ξένων ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να διαπομπεύεται η χώρα μας διεθνώς.
Η όλη κατάσταση μάλιστα εκεί, έχει διαιρέσει τους κατοίκους της περιοχής. Από τη μια βρίσκονται όλοι αυτοί που τάσσονται υπέρ των προσφύγων και των μεταναστών και από την άλλη υπάρχουν φωνές που τάσσονται κατά. Συχνά πυκνά μάλιστα δημιουργούνται και επεισόδια μεταξύ των δύο πλευρών. Ο κοινωνικός αυτοματισμός που δημιουργούν οι πολιτικές του Αλέξη Τσίπρα, γεννούν βία και προκατάληψη σε όλη την Ελλάδα. Γυρίζουν τη χώρα δεκαετίες πίσω και αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά την αποτυχία της πολιτικής του σε όλα τα επίπεδα.
Όλα αυτά καθιστούν ολοένα και πιο επιτακτικό το αίτημα για άμεση προσφυγή στις κάλπες ώστε να φύγει μία ώρα αρχύτερα η πλέον καταστροφική κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Είναι ανάγκη να χαραχθεί μία νέα εθνική στρατηγική που θα φέρει καλύτερες μέρες στα νοικοκυριά και θα επιτρέψει ξανά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να λειτουργήσουν και θα δώσει νέα πνοή στην κοινωνία, η συνοχή της οποίας κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή.
Η χώρα έχει ανάγκη από μια πραγματικά προοδευτική διακυβέρνηση με θετικό πρόσημο, την επόμενη μέρα των εκλογών. Μία κυβέρνηση που θα ενώσει τους Έλληνες, θα κινηθεί μακριά από την τακτική του σκληρού ροκ και θα απευθύνεται σε όλη την κοινωνία. Κάτι τέτοιο μόνο το ΚΙΝ.ΑΛ. μπορεί να το πετύχει και σε αυτή την προσπάθεια εργάζονται καθημερινά εκατοντάδες νέα στελέχη σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν είμαστε μόνο δύναμη προοδευτικής αλλαγής και μεταρρύθμισης, αλλά δύναμη προοδευτικής και υπεύθυνης διακυβέρνησης που εγγυάται την ανάπτυξη και την ευημερία στη χώρα. Δεν είναι δέσμευσή μας αλλά υποχρέωση μας απέναντι στις τωρινές και τις επόμενες γενιές. Οφείλουμε να τους δώσουμε πίσω την ελπίδα και την αισιοδοξία που τους στέρησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του και θα το πετύχουμε. Οφείλουμε να ξαναφέρουμε πίσω τα χιλιάδες παιδιά μας και οικογένειες που έφυγαν στο εξωτερικό, σε αναζήτηση εργασίας.