Το διάστημα το οποίο διανύει η Τουρκία χαρακτηρίζεται από μια αλληλουχία γεγονότων που θέτουν εκ νέου τα δεδομένα της επόμενης μέρας στη χώρα. Ως αφορμή αυτού, έχουμε την καταδίκη για φυλάκιση και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων του εν δυνάμει αντιπάλου του προέδρου Ερντογάν, του δημάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου.
Βλέποντας την μεγάλη εικόνα, θα μπορούσε να λεχθεί πως πρόκειται για μια μελετημένη κίνηση από την Άγκυρα. Ο στόχος είναι απλός. Να μειωθούν οι πιθανότητες υψηλού ανταγωνισμού σε ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής από την αντιπολίτευση. Η συγκεκριμένη περίπτωση φάνηκε στην πράξη πως συνένωσε τα έξι κόμματα και έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα. Πώς όμως θα επιτευχθεί αυτό;
Όπως και σε κάθε περίπτωση, κάθε ζήτημα θα πρέπει να το βλέπουμε ξεχωριστά. Η περίπτωση της Τουρκίας δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με αυτή τις αρχές και αξίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε και με αυτήν χωρών απολυταρχικού χαρακτήρα, όπως το Ιράν. Μέσω της απόφασης αυτής, η οποία θα εφεσηβληθεί, τίθεται το ζήτημα στέρησης του δικαιώματος του “εκλέγεσθαι” στον κ. Ιμάμογλου. Η νομιμοφανής αυτή απόφαση, για μια προσβολή του δημάρχου στο παρελθόν είναι στα χέρια της δικαιοσύνης.
Με αυτόν τον τρόπο, η αντιπολίτευση δράττεται της ευκαιρίας και συσπειρώνεται. Όμως, αυτή δεν μετουσιώνεται σε ανακήρυξη. Βάσει δημοσκοπήσεων τόσο ο Εκρεμ Ιμάμογλου όσο και ο δήμαρχος Αγκύρας Μανσούρ Γιαβάς βάζουν εμπόδια στον πρόεδρο Ερντογαν. Η εκλογή επομένως ενός νέου προσώπου θα σηματοδοτήσει τέσσερα νέα δεδομένα.
Πρώτον, θα είναι ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής όταν μέχρι σήμερα δεν υπάρχει μια ταύτιση τόσο προσώπου όσο και ιδεών.
Δεύτερον, θα θέσει στην πράξη μια νέα πολιτική για την Τουρκία, όπου το τόξο αντιλήψεων πλέον θα καλύπτει περισσότερα κόμματα και άρα πιο δύσκολη η λήψη απόφασης σε καίρια ζητήματα που μπορεί να οδηγήσει σε αναταραχή.
Το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας χαρακτηρίζεται από ένα προσωποκεντρικό χαρακτήρα ιδίως μετά την υιοθέτηση της προεδρικής δημοκρατίας. Σε ένα πιθανό σενάριο, τρίτον, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την εν τελεί πρόταση της αντιπολίτευσης για επαναφορά του προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εδώ στο σημείο αυτό γίνεται κριτική για την πολιτική του Προέδρου Ερντογάν, όσο αφορά τις δαπάνες του παλατιού, ενώ ο πληθωρισμός αγγίζει το 200%.
Τέταρτον, σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο φαίνεται πως πιθανόν να υπάρχει μια πιο διαλλακτική πολιτική στα πρόσωπα αυτά (Ιμάμογλου και Γιαβάς), αλλά έχει ενδιαφέρον τι είδους πίεση θα ασκήσουν τα επιμέρους έξι κόμματα και τι θα διεκδικήσουν.
Ο απώτερος στόχος του προέδρου Ερντογάν είναι η διασφάλιση της επόμενης μέρας και της πολιτικής του επιβίωσης. Λόγω της παρούσας οικονομικής ασφυξίας της χώρας συνδυαστικά με την διφορούμενη εξωτερική της πολιτική υπάρχουν ορατοί κίνδυνοι. Μετά και από είκοσι χρόνια στην διακυβέρνηση μιας μεγάλης χώρας έχει την γνώση να διαχειρίζεται τις καταστάσεις αυτές. Τα μέτωπα τόσο σε εξωτερικό όσο και εσωτερικό πληθαίνουν με αποτέλεσμα να υπάρχουν τριγμοί.
Συμπερασματικά, αυτό που θα μπορούσε να λεχθεί είναι πως έως ότου έχουμε μια οριστική απόφαση δικαστηρίου τα σενάρια είναι όλα πιθανά. Η αντιπολίτευση, κρατάει ακόμα κρυμμένα τα χαρτιά της και περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Προς το παρόν, ο λαός δείχνει μια στήριξη στο πρόσωπο Ιμάμογλου, με την ελπίδα της αλλαγής, έχοντας πάντα στο μυαλό του πως το ’99 και ο πρόεδρος Ερντογάν καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα επόμενα βήματα πρόκειται να κρίνουν τα δεδομένα στην πολιτική ζωή της χώρας.