Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες πέρασα από τον ενθουσιασμό και την υπέρ-εκτίμηση των δυνατοτήτων μου στην εξάντληση, την απογοήτευση, τον πανικό και έπειτα στην (καταναγκαστική) ψυχραιμία, την ξαφνική ανάταση, την αισιοδοξία και ένα ανακουφιστικό «άι σιχτίρ κι εσύ κι ο γρύλος σου».
Και όλα αυτά, φυσικά, λόγω του τρεξίματος. Γιατί, γιατί όχι; Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.
- Test event 32χλμ: Μαραθώνας - Αγ. Παρασκευή
Στις 3 Οκτωβρίου έτρεξα το πρώτο μου test event. Ένα long run προσομοίωσης, δηλαδή, στο οποίο τρέχεις από τον Μαραθώνα μέχρι την Αγία Παρασκευή (32χλμ) για να εξοικειωθείς με το «σκληρό» κομμάτι της Κλασικής διαδρομής, να δοκιμάσεις τις αντοχές σου και να ξέρεις τι θα σε περιμένει την μεγάλη ημέρα του αγώνα. Για όσους δεν γνωρίζουν το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής αποτελείται ως επί το πλείστον από ανηφόρες. Πολλές, συνεχόμενες ανηφόρες.
Ξύπνησα στις 4 το πρωί του Σαββάτου, οδήγησα μέχρι την Αγία Παρασκευή όπου με περίμεναν οι υπόλοιποι δρομείς, μοιραστήκαμε σε αμάξια εθελοντών που είχαν προσφερθεί να μας μεταφέρουν και έπειτα να μας ακολουθούν σε όλη τη διαδρομή για επίβλεψη και βοήθεια, αν χρειαζόταν, και από εκεί ξεκινήσαμε για τον Μαραθώνα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν ήμουν ιδιαίτερα αγχωμένη, παρά το ότι:
- Είχα να φάω από το προηγούμενο απόγευμα και δεν είχα φέρει τίποτα άλλο μαζί μου πέρα από νερό.
- Είχαμε περάσει ήδη δύο τεράστιες ανηφόρες με το αμάξι και ο Μαραθώνας δε φαινόταν καν στον ορίζοντα.
- Όλοι οι υπόλοιποι στο αυτοκίνητο είχαν τρέξει τουλάχιστον δύο Μαραθώνιους και μιλούσαν συνεχώς για τον «τοίχο» που σου σκάει στα 32χλμ και θες να τα παρατήσεις όλα.
Όχι, όλα καλά. Πλήρης αταραξία.
Ξεκινήσαμε από την αφετηρία στις 06.20, σαράντα περίπου άνθρωποι με κολάν και αμάνικα απορροφητικά μπλουζάκια σε neon χρώματα να τρέχουν ανάμεσα στα χωράφια και τα μαντριά με τις κατσίκες πριν ακόμα σκάσουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Είχε αυτή την ωραία παγωνιά του ξημερώματος, ο αέρας ήταν καθαρός, όλοι είχαμε διαολεμένη ενέργεια και κέφι (από την αϋπνία, κατά πάσα πιθανότητα), όλα έδειχναν ιδανικά -τουλάχιστον στα μάτια μου.
Λίγο η κουβέντα, λίγο το χάζεμα, λίγο ο χαβαλές, τα πρώτα 11χλμ βγήκαν χωρίς να το καταλάβω.
«Νάγια, 20!», μου φωνάξε κάποια στιγμή ο Βασίλης που βρισκόταν λίγα μέτρα πιο μπροστά. Είχα βγάλει σχεδόν τα 2/3 χωρίς να το πάρω χαμπάρι, χωρίς να σταματήσω και, κατά τα φαινόμενα, χωρίς να κουραστώ. Τι έμεινε, άλλα 12χλμ και τέλος. 12χλμ τρέχεις για πλάκα στην προπόνηση, είπα από μέσα μου, το έχεις, είσαι μια χαρά, είσαι φανταστικά». Και τότε ξεκίνησε το ΑΑΑ (Αρχή της Ατελείωτης Ανηφόρας) της Κλασικής Διαδρομής.
Και ξαφνικά, δεν ήμουν και τόσο φανταστικά.
Στο 27ο χλμ, και μετά από μεγάλη μάχη με τον εγωισμό μου, έριξα στα τάρταρα τον όποιο ρυθμό μου είχε μείνει και περπάτησα. Προσπάθησα να δικαιολογήσω αυτή την απόφαση με διάφορους τρόπους. Ήμουν νηστική και έτρεχα το πιο δύσκολο κομμάτι του αγώνα βασιζόμενη αποκλειστικό στο νερό (από τα πιο γελοία λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου). Θα περπατούσα για πέντε λεπτά και μετά θα το πήγαινα σερί τρέχοντας μέχρι το τέλος (δεν συνέβη ποτέ). Ήταν η πρώτη φορά που έκανα τη διαδρομή, ήμουν απροετοίμαστη, οπότε δεν πειράζει, τώρα ήξερα τι θα πρέπει να κάνω την ημέρα του αγώνα. Όλοι τους ήταν απόλυτα κατανοητοί λόγοι. Κανένας δεν με έκανε να νιώθω καλύτερα.
Δε χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες για το πώς βγήκαν τα υπόλοιπα 5χλμ. (τα οποία μου φάνηκαν 25), ας πούμε απλά «δύσκολα». Όταν, κάποια στιγμή, έφτασα στην Αγία Παρασκευή και είδα μπροστά μου την ταμπέλα «Κλασική Διαδρομή Μαραθώνιου Δρόμου, Km 32», δεν σκέφτηκα «γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;». Το μόνο που ένιωθα ήταν ντροπή και νεύρα που περπάτησα τόσο. Είχα υπέρ-εκτιμήσει τις αντοχές μου, είχα έρθει απροετοίμαστη και λόγω της βλακείας μου είχα αφήσει το δρόμο να με ξεφτιλίσει. Τερμάτισα στις 10.10, τέσσερις ώρες παρά 10 λεπτά αφού είχα ξεκινήσει γεμάτη ενθουσιασμό από τον Μαραθώνα, μισώντας τον εαυτό μου δεν είχε φανεί πιο δυνατός και, κυρίως, πιο έξυπνος.
- Spetses Mini Marathon (25χλμ)
Στις 11 Οκτωβρίου έτρεξα στον αγώνα των 25χλμ του Spetses Mini Marathon. Από την ημέρα που δήλωσα συμμετοχή στον αγώνα μέχρι την παραμονή του ταξιδιού μου, άκουσα ό,τι μπορείς να φανταστείς για αυτή τη διαδρομή, από κάθε δρομέα που ξέρω και από κάποιους που δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν αλλά θεώρησαν πως έπρεπε να με προειδοποιήσουν:
«Είναι η χειρότερη διαδρομή (από άποψη δυσκολίας) που μπορείς να τρέξεις».
«Καλά, δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβω ποτέ στο 25άρι των Σπετσών, αγαπώ τη ζωή μου».
«Μπράβο, είναι η καλύτερη προετοιμασία για τον Μαραθώνιο, μετά θα νιώθεις έτοιμη για όλα, θα δεις».
«Στις Σπέτσες ακόμα και οι κατηφόρες είναι ανηφορικές».
«Κάθε χρόνο κάνει ελεεινή ζέστη και δεν έχει πουθενά σκιά, εκεί την πατάνε ακόμα και οι έμπειροι. Απλά να το ξέρεις».
«Θα φτύσεις αίμα, θα καταραστείς τη μέρα που γεννήθηκες και στο τέλος θα πεθάνεις. Αλλά είναι πανέμορφη διαδρομή».
«Γιατί πουλάκι μου; Το 10άρι δεν σου έφτανε;»
«Γιατί; (σκέτο)»
Η συμμετοχή μου όμως είχε καταχωρηθεί, τα εισιτήρια είχαν εκδοθεί, τα παιδιά στο γραφείο μόνο που δεν μου είχαν φτιάξει πανό (σας αγαπώ τόσο πολύ όλους), οπότε ναι, θα πήγαινα και ό,τι γινόταν. Στην τελική, θα περνούσα ένα Σαββατοκύριακο στις Σπέτσες, πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό; Απλά κάποια στιγμή θα έπρεπε να τρέξω τον γύρο του νησιού, χωρίς να περπατήσω.
Αυτός ήταν ο βασικός όρος που είχα βάλει στον εαυτό μου για αυτόν τον αγώνα: δεν θα περπατούσα ούτε λεπτό.
Έφτασα στις Σπέτσες το μεσημέρι του Σαββάτου και μέχρι το πρωινό της Κυριακής, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τον αγώνα. Και αυτό επειδή οι Σπέτσες είναι πανέμορφες. Είναι το Pinterest σε τρισδιάστατη έκδοση. Είναι ένα παραμυθένιο σκηνικό με συγκλονιστική συνέπεια στην άψογη αισθητική, από τα κτήρια μέχρι τα παγκάκια και από τις πλατείες μέχρι τις καγκελόπορτες.
Όλο το νησί βρισκόταν σε μια μόνιμη κατάσταση γιορτής. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο είχαν έρθει για να συμμετάσχουν είτε στους αγώνες δρόμου, είτε στους αγώνες κολύμβησης ανοιχτής θάλασσας, είτε και στα δύο, είτε απλά για να απολαύσουν τη διοργάνωση. Και αυτό το συναίσθημα πως είσαι μέλος ενός τεράστιου πάρτυ όπου όλοι κυκλοφορούν μέρα-νύχτα με μαγιό και αθλητικά, κάνουν πλάκα μεταξύ τους, τρέχουν, κολυμπούν, τρώνε, πίνουν, χορεύουν υπό τη μουσική των μεγάφωνων, χειροκροτούν με μανία τους αθλητές και ουρλιάζουν από χαρά για κάθε έναν που τερματίζει, ήταν αρκετό για να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα, φόβους, άγχη, πανικούς, και να απολαύσω το γεγονός πως βρισκόμουν σε ένα μικρό κομμάτι γης μαζί με άλλους 12.000 ανθρώπους που κουβαλάνε τις ίδιες εμμονές με εμένα -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και αυτό ήταν τέλειο.
Την Κυριακή σηκώθηκα νωρίς, έφαγα το πρωινό μου (ταχίνι, μόνο ταχίνι, για πάντα ταχίνι, #teamtaxini), ντύθηκα, έστρωσα το κρεβάτι (Παρθένος), έφτιαξα μια playlist διάρκειας 4 ωρών και ξεκίνησα από το ξενοδοχείο με ελαφρύ τρέξιμο για ζέσταμα. Παρά τις προβλέψεις για βροχή ο καιρός ήταν, δυστυχώς, καλός και οι δρομείς είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύονται στην πλατεία έξω από το Ποσειδώνιο. Στις 9.00 δώθηκε η εκκίνηση.
Πάτησα το play στο iPod και ξεκίνησα.
Θα μπορούσα να αναλύσω τα 25χλμ που ακολούθησαν μέτρο προς μέτρο, τόσο καλά τα θυμάμαι. Θα μπορούσα να πω για το πώς ένιωσα όταν οι βετεράνοι δρομείς άρχισαν να με περνάνε 10-10 μετά τα πρώτα 3χλμ ή πόσο γυάλισε το μάτι μου όταν άρχισαν να σκάνε οι πρώτες, ήπιες, ανηφόρες. Για τον ψυχαναγκασμό με τον οποίο κρατούσα σταθερό το ρυθμό μου, ακόμα κι όταν πήγαινα να παρασυρθώ από τους πιο γρήγορους, ακόμα κι όταν οι διπλανοί μου σταματούσαν και περπατούσαν (μόνο και μόνο για να με προσπεράσουν στην πορεία, αφού είχαν ξεκουραστεί -όλο αυτό σε λούπα). Για τις μικρές ανηφόρες, για τις μεγάλες ανηφόρες και για τις ανηφόρες που σχημάτιζαν σχεδόν ορθή γωνία, ενώ ταυτόχρονα ο αέρας μας μαστίγωνε αλύπητα. Για τους Silversun Pickups και το «Sort Of» που ήρθε στα αυτιά μου ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε για να με πεισμώσει κι άλλο.
Όμως δεν θα πω τίποτε από όλα αυτά. Αντ' αυτού, θα μιλήσω για την ανακούφιση/άγρια χαρά που ένιωσα όταν άρχισα να βλέπω από μακριά τα κτήρια της πόλης. Όταν μια κυρία από τους εθελοντές, γύρω στα 60, με είδε να πλησιάζω προς το μέρος της και άρχισε να χοροπηδά φωνάζοντάς μου «1μιση χιλιόμετρο έμεινε, μόνο 1μιση, ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΠΑΜΕ, ΠΑΜΕ», και ήθελα να σταματήσω και να την πάρω αγκαλιά, επειδή νόμιζα πως έχω τουλάχιστον άλλα 5χλμ μπροστά μου. Όταν μπήκα στην πόλη και έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου για να ακούω τον κόσμο που ζητωκραύγαζε και μας χειροκροτούσε από τα πεζοδρόμια, και τις ταβέρνες, τα καφέ, την παραλία τα μπαλκόνια, και τις ταράτσες. Όταν έφτασα στην πλατεία έξω από το Ποσειδώνιο, με τον τερματισμό να είναι μια ανάσα μακριά, και σκέφτηκα πολύ σοβαρά να μην πάρω την στροφή για την αψίδα και να συνεχίσω ευθεία, πέρα από την προβλήτα και μέσα στη θάλασσα, για να ηρεμήσω το σώμα μου που ήταν ένα βήμα πριν την αυτανάφλεξη. Όταν χρησιμοποίησα όση δύναμη μου είχε μείνει για να περάσω κάτω από την αψίδα του τερματισμού τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Τερμάτισα τα 25χλμ των Σπετσών σε 2 ώρες 51 λεπτά και 55 δεύτερα, όταν μου έδινα τουλάχιστον 3μιση ώρες. Και, διάολε, δεν περπάτησα ούτε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου από αυτά.
Το repeat της εβδομάδας: Silversun Pickups - Sort Of (προφανώς)
***
Στο Spetses Mini Marathon συμμετείχαν φέτος και οι Παραολυμπιονίκες Αλέξανδρος Ταξιλδάρης, Χρήστος Κωνσταντακόπουλος και Μάκης Καλαράς, οι οποίοι εκπροσώπησαν τον Σύλλογο Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα «Περπατώ». Έλαβαν μάλιστα μέρος όχι μόνο στα 10χλμ. αλλά και στα 25χλμ. αποσπώντας θερμά χειροκροτήματα από θεατές και αθλητές. Η παρουσία τους και μόνο στη διαδρομή, σε έκανε να ξεχνάς και γκρίνιες και παράπονα και δικαιολογίες για να σταματήσεις να τρέχεις (όχι μόνο εκείνη την ώρα, γενικότερα). Ήταν το πιο δυνατό τονωτικό και τους ευχαριστούμε για αυτό.
*Ήρθε η ώρα να αποδείξεις τις φωτογραφικές σου ικανότητες! Μοιράσου στο INSTAGRAM την εμπειρία σου από το Spetses mini Marathon από 1-10 Οκτωβρίου με #Huffpostgreece και #SMM16 και κέρδισε μία διαμονή στο SPETSES HOTEL!
