Πολλοί καλοπροαίρετοι προάγουν την ιδέα μίας Οικουμενικής κυβέρνησης ως ενδεδειγμένης λύσης στο σημερινό αδιέξοδο ή και σε περίπτωση μίας ακόμα χειρότερης κρίσης. Πιστεύουν ότι η συνεργασία όλων ή σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε ένα ενιαίο κυβερνητικό σχήμα θα αποδώσει την αποτελεσματικότητα, ρώμη και συναίνεση που έλειπε από τα μονοκομματικά σχήματα του παρελθόντος ή τα πιό πρόσφατα δικομματικά και τρικομματικά.
Επίσης, εάν κληθούν όλα τα κόμματα από κοινού να αντιμετωπίσουν μία κρίσιμη κατάσταση, ουδείς θα μπορεί να υποδύεται τον αθώο και να εμφανίζεται ως κήνσωρ των υπολοίπων.
Αλλά εάν ενδιαφέρει η αποτελεσματικότητα, η εμπειρία άλλα δείχνει. Το 1926-8 η Οικουμενική κυβέρνηση Ζαίμη φυλλορόησε μέχρι την πτώση της και την ακολούθησε μακρά πολιτική αστάθεια, που κατέληξε στην κατάρρευση της δημοκρατίας. Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος που σχηματίσθηκε στις 24 Ιουλίου 1974, απέτυχε να αντιμετωπίσει την προέλαση του «Αττίλα» μέχρι την Λευκωσία και διαλύθηκε τον Οκτώβριο εν όψει των εκλογών. Η Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα έζησε μερικούς μήνες τον χειμώνα 1989-90 και το μόνο που κατάφερε ήταν να εκθέσει ως διακοσμητικό τον υπερήλικα πρωθυπουργό της, που απλώς προήδρευε ενώ οι υπουργοί του ελάμβαναν εντολές από τους κομματικούς προϊσταμένους τους. Η σχεδόν οικουμενική κυβέρνηση Παπαδήμου το 2012 απέτυχε να εφαρμόσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, διότι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του τεχνοκράτη πρωθυπουργού παρακάθονταν κορυφαία στελέχη των κομμάτων που είχαν προηγουμένως προκαλέσει την χρεωκοπία της χώρας.
Εκτός του ιστορικού αποτυχίας των οικουμενικών κυβερνήσεων, υπάρχει και ένα ορθολογικό-μαθηματικό επιχείρημα: μηδέν συν μηδέν συν μηδέν κοκ ίσον μηδέν. Η άθροιση σε ενιαίο κυβερνητικό σχήμα των κομμάτων που απέτυχαν παταγωδώς στην διακυβέρνηση της χώρας δεν θα αναιρέσει με μαγικό τρόπο την αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν την πρωτοφανή ελληνική κρίση.
Απλά θα αθροισθούν η πάγια και αποδεδειγμένη έλλειψη σοβαρών στελεχών, η απουσία εμπειρίας, οι πελατειακές λογικές, ο εθισμός στην διαφθορά, η απουσία γεωπολιτικής σκέψης, η δημαγωγία, ο ερασιτεχνισμός, η αναξιοκρατία, η οικογενειοκρατία και η διοικητική ανικανότητα υπό τον μανδύα διαφορετικών δήθεν ιδεολογικών αποχρώσεων.
Η πιό επιτυχημένη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης υπήρξε ασφαλώς η υπηρεσιακή κυβέρνηση του δικαστή Παναγιώτη Πικραμένου, που κυβέρνησε σαράντα μέρες σε κρίσιμες περιστάσεις και αντιμετώπισε φλέγοντα προβλήματα παρά τον προσωρινό της χαρακτήρα. Την κυβέρνηση αυτή συνέθεσε ο πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας με αποκλειστικό κριτήριο την αποτελεσματικότητα και την λειτουργικότητα. Με αυτήν την λογική επελέγησαν πρόσωπα όπως ο Φραγκούλης Φράγκος, ο Νίκος Χριστοδουλάκης και ο Πέτρος Μολυβιάτης.
Αντί Οικουμενικής, θα ήταν πολύ προτιμότερο ένα ολιγομελές σχήμα τύπου Μόντι με αναγνωρισμένες εξωκομματικές προσωπικότητες, που θα κληθεί να λάβει τα αναγκαία μέτρα ανοικοδόμησης της χώρας χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους, χωρίς δεσμεύσεις και δουλείες. Η Βουλή θα παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης και πίστωση χρόνου, και όταν η κυβέρνηση ολοκληρώσει το έργο της ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει.