Οι Επιτροπές για το κυνήγι των υπόπτων αριστερών ήταν δύο, μία στην Γερουσία και μία στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Χρειάστηκε όμως να προστεθούν και δύο Υπο-Επιτροπές γιατί ο αριθμών των καταδόσεων μεγάλωνε συνεχώς Οι καταθέσεις στις επιτροπές αυτές δημοσιεύτηκαν μόλις το 2003. Ένας από τους μεγαλύτερους καταδότες ήταν ο πολύς Walt Disney. Aκούστε τον.
Κατάθεση του Γουώλτ Ντίσνεϋ (23/10/1947)
Βουλευτής Σμίθ:
- Έχετε κανέναν στα στούντιό σας που να είναι κομμουνιστής ή φασίστας;
Κύριε Ντίσνεϋ:
- Τώρα πια όχι. Νομίζω πως το προσωπικό μας είναι 100% Αμερικανοί.
Βουλευτής Σμίθ
- Είχατε στο παρελθόν κανένα κομμουνιστή;
Ντίσνεϋ
- Ναι, στο παρελθόν είχα μερικούς που σίγουρα έμοιαζαν κομμουνιστές.
Σμιθ;
- Μάλιστα είχατε και μια απεργία στο στούντιό σας, Κύριε Ντίσνευ, έτσι δεν είναι;
Ντίσνεϋ
- Ναι.
Σμιθ:
- Και κατά τη γνώμη σας η απεργία αυτή εξυπηρετούσε σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος;
Ντίσνεϋ:
- Έτσι αποδείχτηκε τελικά. Είμαι χίλια τοις εκατό βέβαιος πως ένα κομμουνιστικό γκρουπ προσπάθησε να μου πάρει τους ζωγράφους μου και το κατόρθωσε τελικά.
Σμιθ:
- Πείτε στην Επιτροπή για ποιον πρόκειται.
Ντίσνεϋ:
- Για τον Συνδικαλιστή Χέρμπερτ Σορέλ. Ήταν σε όλες τις κρυπτοκομουνιστικές οργανώσεις. Μου επετέθησαν όλες την εποχή της απεργίας: Ο ¨Σύλλογος των Καταναλωτριών¨, ο ¨Κόσμος του Λαού¨, Το ¨Daily Worker¨… Και σ΄όλον τον υπόλοιπο κόσμο, οι κομμουνιστικές οργανώσεις μου επετέθησαν, σε μένα και στις ταινίες μου.
Σμιθ:
- Θυμάστε αν είχατε συζητήσεις με τον Κύριο Σορέλ σχετικές με τον κομμουνισμό;
Ντίσνεϋ:
- Ναι, θυμάμαι. Μου έλεγε «Με νομίζεις Κομμουνιστή, ε; Ε, λοιπόν αυτοί χρηματοδότησαν την απεργία μου το 1947. Και κομμουνιστές ηθοποιοί μου δίνουν λεφτά για υποστήριξη».
Σμιθ:
- Μπορείτε να ονομάσετε κανένα άτομο που κατά τη γνώμη σας πιστεύετε πως είναι κομμουνιστής;
Ντίσνεϋ:
- Ε, ναι. Νομίζω ένας ζωγράφος που ήρθε το 1938 και δεν έκανε τον ζωηρό αλλά αυτός τα ρύθμιζε όλα από τα παρασκήνια, πιστεύω πως είναι κομμουνιστής. Τον λένε David Hilberman.
Σμιθ:
- Πώς γράφεται τ΄όνομά του;
Ντίσνεϋ:
- H –i- l - b – e – r – m – a – n, νομίζω. Έκανα έρευνες και ανακάλυψα, πρώτον ότι ήταν άθεος, και δεύτερον, ότι είχε περάσει αρκετό διάστημα στο “Θέατρο Τέχνης” της Μόσχας, σπουδάζοντας σκηνογραφία ή κάτι τέτοιο.
Σμιθ
- Κανένας άλλος, Κύριε Ντίσνευ; Θυμάστε το όνομα Γουίλιαμ Πόμερανς;
Ντίσνεϋ:
- Μάλιστα, Κύριε. Ο Σορέλ τον έβαλε επικεφαλής των σχεδιαστών. Αργότερα έβαλε στη θέση αυτή έναν ονόματι Μωρίς Χάγουωρντ, και είναι ακόμα. Όλοι αυτοί είναι του ίδιου φυράματος.
Σμιθ:
- Δηλαδή Κομμουνιστές;
Ντίσνεϋ:
- Κατά τη γνώμη μου, είναι κομμουνιστές. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχτεί.
Σμιθ:
- Ποια είναι η προσωπική σας γνώμη για το Κομμουνιστικό Κόμμα;
Ντίσνεϋ:
- Να σας πω, δεν νομίζω πως είναι πολιτικό κόμμα. Νομίζω πως είναι ένα αντιαμερικανικό συνάφι. Αυτό που μ΄ενοχλεί περισσότερο είναι ότι χώνονται στα συνδικάτα και παρασύρουν και τους άλλους, που είναι εκατό τοις εκατό Αμερικανοί, στις δικές τους ιδεολογίες. Νομίζω πως πρέπει να τους βάλουμε καπνό (εννοεί, όπως κάνουν με τις μέλισσες…) και να τους βγάλουμε στην επιφάνεια για να δούνε όλοι τι σόι είναι. Έτσι ώστε οι καλοί, οι λίμπεραλ Αμερικανοί να κυκλοφορούν χωρίς τη ρετσινιά του κομμουνιστή. Αυτή είναι η άποψή μου, ειλικρινά.
Σμιθ:
- Πιστεύετε ότι υπάρχει κομμουνιστική απειλή στην Κινηματογραφική Βιομηχανία;
Ντίσνεϋ:
- Μάλιστα, υπάρχει. Έχουν λόγους να θέλουν να την ελέγξουν, αλλά νομίζω ότι η βιομηχανία μας είναι φτιαγμένη με στέρεους Αμερικανούς, όπως το δικό μου το στούντιο. Τα παιδιά μου αυτά προσπαθούν να ξεφύγουν απ΄αυτούς και θα το καταφέρουν, με τη βοήθειά μας.
Σμιθ:
- Έχουμε προς συζήτηση σ΄αυτήν την Επιτροπή δύο νομοσχέδια που θα θέσουν εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ποια γνώμη έχετε για το εάν πρέπει ή όχι να ψηφισθούν αυτά τα νομοσχέδια ;
Ντίσνεϋ:
- Τι να πω, δεν είμαι αρμόδιος, αλλά αν αποδειχτεί ότι αυτό το σινάφι είναι αντιαμερικανικό, θα πρέπει να τεθεί εκτός νόμου.
Σμιθ:
- Έχετε κάτι να προτείνετε που να βοηθήσει την κινηματογραφική μας βιομηχανία να πολεμήσει αυτήν την απειλή;
Ντίσνεϋ:
- Να κρατήσουμε τα συνδικάτα μας άσπιλα!
***
(Από τα Αρχεία του Κογκρέσου όταν κατέστησαν δημοσιεύσιμα ΄ύστερα από 40 χρόνια)