″Η θάλασσα είναι το δάκρυ του Θεού που μετάνιωσε για το λάθος του να θέσει τον άνθρωπο επικεφαλής της δημιουργίας του” Γιάννης Πανούσης – “Το Δάκρυ”- Αθέατος Χρονοποιός
Η ανθρωπότητα έχει περάσει στη σύγχρονη ιστορία της διάφορες φάσεις, με τελευταία αυτή της κυριαρχίας των ΗΠΑ μετά τη δεκαετία του 1940 και την προώθηση του μοντέλου της χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης, που από ότι φαίνεται φτάνει στο τέλος της.
Η αναδίπλωση των ΗΠΑ και η έμφαση στην εσωτερική ανάπτυξη με την ενίσχυση της παραγωγής της και ωσαύτως στην κατανάλωση προϊόντων “αμερικανικής” προέλευσης, αλλά και ο “πόλεμος” δια της επιβολής δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα, δείχνει την εσωστρεφή κατεύθυνση της πολιτικής των ΗΠΑ.
Ο άκομψα, έστω, διατυπωμένος αγώνας για αναδιάταξη και ανακατανομή των σφαιρών επιρροής και των επιδιώξεων των ΗΠΑ, να αποτελέσει το κέντρο βάρους και ίσως τον προνομιακό συνομιλητή όλων των αναδυόμενων νέων “παιχτών” σε έναν πολυπολικό κόσμο, αποδεικνύει ότι η πρώην υπερδύναμη βιάζεται.
Βιάζεται να αποδείξει ότι επιθυμεί να είναι και πάλι κυρίαρχη δύναμη.
Βιάζεται να δώσει το μήνυμα ότι χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει παγκόσμια ασφάλεια.
Βιάζεται να προειδοποιήσει ότι η κυριαρχία της στο διάστημα και συνακόλουθα στον απόλυτο έλεγχο των ηλεκτρονικών συστημάτων (από τα οποία εξαρτώνται σήμερα, αλλά και στο μέλλον τα πάντα- ακόμα και η στρατιωτική αποτελεσματικότητα) θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.
Βιάζεται να βάλει με απόλυτο και ξεκάθαρο τρόπο τους κανόνες του παιχνιδιού, προβάλλοντας έναν ιδιότυπο πατριωτισμό, αλλά και έναν άλλο “τρόπο ζωής” και δράσης.
Βιάζεται να δώσει ξανά το στίγμα (με ένα παλαιό σύνθημα) σε όσους θέλουν να παίξουν αφελείς ρόλους, ότι “όποιος δεν είναι μαζί της είναι απέναντί της”.
Στην βιασύνη της επανεκτιμά τους παλαιούς συμμάχους και πλησιάζει νέους, αλλά πρωτίστως ξέρει ποιους έχει απέναντί της.
Στο πλαίσιο αυτό προβαίνει με μελετημένες κινήσεις σε αναδιατάξεις που φάνταζαν πριν λίγο καιρό παράλογες, αδιανόητες και ίσως αδύνατες.
Έτσι εκμεταλλευόμενη τους προνομιακούς της συμμάχους (Ηνωμένο Βασίλειο, Τουρκία) ελέγχει απολύτως την αμυντική (και κατά συνέπεια την εξωτερική πολιτική) της ΕΕ, δημιουργώντας ένα σύστημα με τις χώρες που την αποτελούν, αλλά που θα ελέγχονται δια των εκπροσώπων της από της ίδια.
Η αποδοχή της ΕΕ να παίξει τον ρόλο του ουραγού των χωρών που δεν είναι μέλη της, που όμως θα είναι οι επισπεύδουσες στα αμυντικοεξοπλιστικά προγράμματα, αλλά και στις ενδεχόμενες πολεμικές παρεμβάσεις, φέρνει ακόμα πιο κοντά στο τέλος την Ένωση, τουλάχιστον όπως την ξέραμε μετά το Μάαστριχτ και την ιδρυτική της συμφωνία.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το μέλλον, όμως φαίνεται πως δύο είναι τα ενδεχόμενα σενάρια:
Σε έναν νέο πολυπολικό κόσμο οι κυρίαρχες χώρες θα μάθουν να συνεργάζονται τουλάχιστον στο επίπεδο της ασφάλειας και η αναβάθμιση του τρίτου κόσμου, που θα λάβει το μερίδιο του παραγόμενου πλούτου που του αναλογεί, μπορεί να δώσει μια ελπίδα στην μελλοντική ειρηνική συμβίωση.
Μέσα σε αυτό το αχαρτογράφητο και ανασφαλές περιβάλλον θα δημιουργηθεί ένα γεωστρατιωτικοπολιτικό χάος, κάτι που θα οδηγήσει στην ολοκλήρωση του παρόντος ιστορικού κύκλου.
Εύχομαι να συμβεί το πρώτο, αλλά όλες οι αναλύσεις των δεδομένων, καθώς και των διδαγμάτων της ιστορίας, δείχνει ως πιο πιθανό το δεύτερο.