Πράγματι υπήρξε εκκωφαντική η σιωπή από το Προεδρικό Μέγαρο επί συνεχείς εβδομάδες πόνου, αγωνίας και διαμαρτυρίας που συγκλόνισαν και εξακολουθούν να συγκλονίζουν τον Ελληνισμό.
Στην συνείδηση τουλάχιστον 2/3 του Ελληνικού Λαού δικαίως ο κ. Παυλόπουλος παραμένει και σήμερα υπεύθυνος για τον καλπάζοντα εξανδραποδισμό της Εθνικής Αντιπροσωπείας: με την Βουλή των Ελλήνων να έχει συνοπτικά μεταβληθεί σε υποχείριο ποικίλων βιαίως εισαγομένων και πάραυτα αποδεχομένων γνωστών συμμαχικών «πρωτοβουλιών» αφελληνισμού στον τόπο μας.
Έτσι ακριβώς η αυξανόμενη διάσταση μεταξύ του διάχυτου ελληνικού αισθήματος και της υπόπτου προελεύσεως ψήφων οκτώ αποστατών-νεροκουβαλητών Βουλευτών κατέληξε στην καχεκτική ― μοιραία ― οριακή υπερψήφιση της ευλόγως αμφισβητουμένης και επίσης ημιτελούς μορφής Συμφωνίας των Πρεσπών. Ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο νεκραναστάσεως του προ πολλού ενταφιασμένου δαίμονος μιας «Μεγάλης Μακεδονίας».
Εις βάρος, βέβαια, όχι μόνον της εδαφικής ακεραιότητος της Ελλάδος αλλά και όλων ανεξαιρέτως των ιερών και οσίων του Ελληνικού ιδεώδους. Ή μήπως, επιτρέπεται επί των σαθρών ημερών μας, να ξεχνά κανείς την ανέκαθεν υποβόσκουσα προδοτική κομμουνιστική προπαγάνδα μετά το τέλος του Εμφυλίου το 1949 όταν η Ολομέλεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αναιδώς διεκήρυξε ότι «η Μεγάλη Μακεδονία αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα»; Ασφαλώς σε αυτό το ανατριχιαστικό πλαίσιο θα κριθεί τελικά η Συμφωνία των Πρεσπών.
Την τύχη, όμως, του Ελληνικού Λαού δεν είναι δυνατόν να την αποφασίζει ο κ. Παυλόπουλος. Θα την αποφασίσει, και μάλιστα σύντομα, η ελεύθερη ετυμηγορία των Ελλήνων πολιτών. Η λαϊκή κυριαρχία και ομοψυχία στον τόπο μας παραμένει και θα παραμένει ακλόνητη.