Πάντοτε με συγκινούσε ο εθελοντισμός και γενικότερα η κοινωνική προσφορά του πολίτη χωρίς να περιμένει αντίτιμο ή να αποσκοπεί σε προσωπικό όφελος. Όταν ήμουν αρκετά νεότερος είχα εμπλακεί κάποιες (λίγες) φορές σε εθελοντικές κινήσεις που είχαν να κάνουν με κοινωνικές δράσεις ή πολιτικά κόμματα. Οι υπηρεσίες μου ήταν διανομή φυλλαδίων, αφισοκολλήσεις, εθελοντική παρουσία, ταξιθεσίες, αγγαρίες πάσης φύσεως κτλ. Πάντοτε αποχώρησα απογοητευμένος (χωρίς ποτέ όμως να γκρινιάζω) γιατί στις πρώτες περιπτώσεις καταλάβαινες ότι υπήρχε εκμετάλλευση σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων και στην δεύτερη (ακόμη χειρότερα) υπήρχε ακατάσχετη πολιτική εκμετάλλευση. Σε αυτές τις δράσεις όμως είχαν την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, άδολους και ίσως κάπως αφελείς όπως εγώ, οι οποίοι ήταν και ωραίοι τύποι, αλλά κυρίως έντιμοι και ανιδιοτελείς και κάναμε καλή παρέα διασκεδάζοντας αρκετά.
Δυόμισι δεκαετίες μετά, συνάντησα ξανά τον εθελοντισμό στα καλύτερά του και πολύ με ευχαρίστησε αυτό. Πιο συγκεκριμένα, η μορφή εθελοντισμού που μου έχει κάνει πολύ θετική εντύπωση και την γνωρίζω εκ των έσω λόγω της συμμετοχής και της κόρης μου, αφορά τους βαθμοφόρους του 2ου Συστήματος Προσκοπισμού Αμαρουσίου (https://www.2spa.gr/).
Τα παιδιά αυτά ηλικίας 18 - 22 ετών με έχουν εντυπωσιάσει με την αγάπη που δείχνουν στην ιδέα του προσκοπισμού, αλλά κυρίως στα μικρότερα παιδιά για τα οποία είναι και υπεύθυνοι. Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα είτε σπουδάζουν είτε εργάζονται, αφιερώνουν ένα μεγάλο τμήμα του ελεύθερου χρόνου τους για τους νέους προσκόπους, οργανώνουν δράσεις, παιχνίδια και βοηθούν στην κοινωνικοποίησή τους. Με έχει κερδίσει η ευγένειά τους, το ήθος τους, η παρουσία τους και η αυτοθυσία τους και η ομορφιά της ψυχής που αποπνέει το παρουσιαστικό τους. Βλέπω με συγκίνηση τους δυνατούς συναισθηματικούς δεσμούς που αναπτύσσονται μεταξύ των βαθμοφόρων και των νεότερων παιδιών και γεμίζω με ευχαρίστηση και συγκίνηση.
Τα νεότερα παιδιά που συμμετέχουν στις δράσεις εκτός από την επαφή με την φύση, μαθαίνουν πολλές ενδιαφέρουσες πρακτικές εφαρμογές της καθημερινότητας (διάβασμα χάρτη, κόμποι κτλ.) μαθαίνουν να είναι αυτόνομα, να λειτουργούν σε επίπεδο ομάδας, να έχουν αυτοπεποίθηση, να σέβονται την ιεραρχία, να σέβονται την ελληνική σημαία της οποίας γίνεται έπαρση με ένα λιτό αλλά αξιοπρεπές τυπικό, να ρέπουν προς την ομαδικότητα και όχι τον ατομισμό, στην κοινωνικοποίηση και όχι στην απομόνωση. Και όλα αυτά τα μαθήματα ζωής δίνονται με έναν ευχάριστο τρόπο, με αστεία παιχνίδια και πειράγματα σε ένα φιλικό περιβάλλον αδελφοσύνης.
Το Σύστημα είναι από τα παλαιότερα της Ελλάδας (έτος ίδρυσης: 1922), έχοντας ως σημείο αναφοράς το δάσος Συγγρού. Ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα διοργανώνονταν προσκοπικές εκδρομές και διανυκτερεύσεις μέσα στο δάσος Συγγρού, ενώ την δεκαετία 1980-1990 οι πρόσκοποι βοήθησαν συμμετέχοντας μαζικά και οργανώνοντας αναδασώσεις.
Πολλά συγχαρητήρια ανήκουν επίσης και στον εθελοντισμό των γονέων των παιδιών αυτών, για τις οικονομικές τους εισφορές σε μια πολύ δύσκολη οικονομικά περίοδο για όλους, αλλά και στην προσφορά τους στις εκδρομές των παιδιών όπου μαγειρεύουν και προσφέρουν υπηρεσίες για δεκάδες παιδιά σε συνθήκες καύσωνα.
Ανάμεσά τους δυστυχώς δεν συγκαταλέγομαι.
Ας είναι λοιπόν αυτό το μικρό κείμενο ένας κόκκος ευγνωμοσύνης, μικρό αντίδωρο για την απουσία μου.