Ανακοινώθηκε πρόσφατα από το υπουργείο Παιδείας ότι καταργείται η αργία των Τριών Ιεραρχών, η οποία είχε θεσπιστεί επί υπουργίας Γαβρόγλου, προς τέρψιν των απανταχού καφετεριούχων. Συγκεκριμένα “Η 30ή Ιανουαρίου κάθε έτους, ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, αποκαθίσταται ως ημέρα πραγματοποίησης εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμήν των τριών Αγίων και της Παιδείας, καθώς και όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας” επισημαίνει το υπουργείο Παιδείας και τονίζει: Η εν λόγω ρύθμιση αφορά τόσο την πρωτοβάθμια όσο και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική. Κατά τα λοιπά, το σχολείο θα λειτουργεί κανονικά και θα πραγματοποιείται το ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων της ημέρας. Η σχετική νομοθετική ρύθμιση, που εμπεριέχεται σε κατατεθέν Νομοσχέδιο του Υπουργείου, θα προσαρμοστεί κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία προκειμένου να αποτυπώνει πλήρως τα ανωτέρω»..’’
Παραβλέπω το γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, μη μπαίνοντας στον κόπο να διαβάσει ολόκληρη την ανακοίνωση, καταφέρθηκε κατά της υπουργού καθώς αντιλήφθηκαν ότι κατάργηση της αργίας σημαίνει κατάργηση του εορτασμού.
Δεν μπορώ να μην σταθώ όμως στην στάση του κ. Φίλη και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δογματικά αδιαφορούν για την εθνική και θρησκευτική θωράκιση των Ελλήνων. Πέρα από τις καταβολές και τα πιστεύω του καθενός, ο πολιτικός ρεαλισμός που διέπει τις σχέσεις των κρατών στην Δύση του σήμερα, απαιτεί τη διαμόρφωση μιας εθνικής υπόστασης. Ο εθνομηδενισμός που τόσο προήγαγε η παγκοσμιοποίηση και τόσο μας άρεσε να συζητάμε στα αμφιθέατρα άλλων δεκαετιών, έχει πτωχεύσει. Παρά την αισιοδοξία που επικράτησε μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα έθνη-κράτη τελικά περιχαρακώθηκαν πίσω από τα δικά τους νοερά τείχη και το δίκαιο του ισχυρού έφερε και πάλι τον Θουκυδίδη στο προσκήνιο. Το κράτος επιβάλλει την κυριαρχία του και ορίζεται αυτό η μοναδική κοιτίδα ασφάλειας και επιβίωσης. Απαιτεί δε, προσήλωση στα ιδανικά του και ομοψυχία. Η παιδεία, καλείται να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο σαν φορέας μόρφωσης και καλλιέργειας ενός αλτρουιστικού μοντέλου συμπεριφοράς αλλά και ως όχημα διαιώνισης ενός νέου πατριωτισμού, απαλλαγμένο από τον ολοκληρωτισμό του παρελθόντος αλλά εμποτισμένο με υγιή εθνικά χαρακτηριστικά. Κατά τα λοιπά, όπως διατείνεται το υπουργείο, πολύ απλά, θα δουλέψουμε και δεν θα πάμε στην πλατεία για φρέντο καπουτσίνο.
Στο ίδιο μήκος κύματος, αποφασίστηκε η επιχορήγηση με 2 εκατομμύρια ευρώ της Θεολογικής Σχολής Βοστώνης καθώς η επιβίωση του Ελληνοορθόδοξου στοιχείου στις ΗΠΑ αποτελεί ζωτικό στοιχείο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η οικονομική κρίση και ο κάλπικος εφησυχασμός έχουν επιφέρει πλήγματα στην σκληρή μας ισχύ και μια προσπάθεια αύξησης της ήπιας ισχύος μας μόνο πλεονεκτήματα έχει να προσφέρει.
Ψιλά γράμματα για πάρα πολύ κόσμο. Δεν είναι περίεργο. Η χάραξη υψηλής στρατηγικής απαιτεί μακροχρόνιο σχεδιασμό και πέρα από ιδεοληψίες , δεν συνάδει και με τον αυθορμητισμό – ωχαδερφισμό του Έλληνα. Όμως δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Το γεγονός ότι η Ελλάδα αρχίζει να μπαίνει σοβαρά στον στίβο της ρεαλιστικής προσέγγισης στις διεθνείς σχέσεις και μάλιστα αυτό ξεκινά από το υπουργείο Παιδείας, είναι το φως στην άκρη του τούνελ.