I) Η Νοτιοανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή
Στον προαναφερόμενο χώρο, όπως και στον χώρο που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Μέση Ανατολή, η κύρια αντίθεση είναι η σύγκρουση Αμερικής - Ρωσίας και των εκατέρωθεν συμμάχων τους.
Η σύγκρουση αυτή αφορά τον στρατηγικό έλεγχο των πηγών και των αγωγών του πετρελαίου και φυσικού Αερίου, οι οποίες καθορίζουν και εξασφαλίζουν, στην παρούσα φάση, τις παγκοσμιοποιημένες αγορές.
Διαρκής στόχος της σύγκρουσης είναι η κατάκτηση, διατήρηση και εκμετάλλευση του μεγαλύτερου δυνατού μέρους της παγκοσμιοποιημένης αγοράς για την συσσώρευση πλούτου.
Ο κουρδικός παράγοντας, με την αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των Κούρδων, παίζει καθοριστικό ρόλο στις διενέξεις της Μέσης Ανατολής και αποτελεί τον καταλύτη.
Ο στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ, των ΗΠΑ, του εβραϊκού λόμπυ με μια φράση, είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι απειλούν με τους αγώνες τους για την δημιουργία κουρδικού κράτους σε βάθος χρόνου, έμμεσα ή άμεσα, τέσσερα κράτη της περιοχής: Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία, όλα εχθρικά διακείμενα προς το Ισραήλ, γιατί έχουν όλα δυναμικές κουρδικές μειονότητες.
Και τα τέσσερα αυτά κράτη είναι υποχρεωμένα να συνασπιστούν απέναντι στον συγκεκριμένο κίνδυνο από μέρους των Κούρδων και των στρατηγικών συμμάχων τους, Ισραηλινών και Αμερικανών.
Το Ισραήλ δεν έχει καμία άλλη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τα αραβικά κράτη που την περιβάλλουν, παρά με την συμμαχία των Κούρδων και την στήριξη της Δύσης. Το ίδιο ισχύει και για τους Κούρδους, οι οποίοι χρειάζονται την στήριξή τους από το Ισραήλ και την Δύση, κυρίως τις ΗΠΑ και φυσικά το εβραϊκό λόμπυ.
Η μόνη διέξοδος του Ισραήλ προς την Δύση και την αποφυγή αποκλεισμού του από ισλαμικά κράτη της περιοχής, από την οποία εξαρτάται η ύπαρξή του, είναι η Κύπρος και η Ελλάδα.
Από την άλλη μεριά η Τουρκία συγκεκριμένα για να επιβιώσει και αποφύγει τον διαμελισμό της από τους Κούρδους έχει ως μόνη πιθανή δυνατότητα να αναπτυχθεί σε μεγάλη περιφερειακή πυρηνική δύναμη, ανεξάρτητη από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μην διαλυθεί.
Η Τουρκία για να πετύχει αυτήν την δυνατότητα ανεξαρτησίας την μόνη διέξοδο που της απομένει είναι να στραφεί προς τις δύο άλλες παγκόσμιες δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου, Ρωσία πρωταρχικά και Κίνα κατά δεύτερο λόγο και φυσικά τους συμμάχους των ανωτέρω δύο παγκόσμιων δυνάμεων, για να διαφυλάξει, ει δυνατόν, την εδαφική της ακεραιότητα.
Ο Ερντογάν για να πετύχει τον στόχο του αυτόν επέλεξε να αναγορεύσει τον εαυτό του σε απόλυτο δικτάτορα στο εσωτερικό, κατά τα πρότυπα του Στάλιν και του Χίτλερ και άλλων δικτατόρων, εξαφανίζοντας στο εσωτερικό μέτωπο, κάθε πιθανή αντίσταση με κάθε κόστος στην στρατηγική του αυτή. Η στρατηγική αυτή απέναντι στον κίνδυνο διαμελισμού της Τουρκίας είναι μονόδρομος.
ΙΙ. Ο ρόλος της Ελλάδας και της Κύπρου στο γεωστρατηγικό περιβάλλον της περιοχής
«Οι άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» στην Δύση και κυρίως πέραν του Ατλαντικού, επέλεξαν με την συμπαράσταση των συμμάχων τους και κυρίως της Γερμανίας να αποδυναμώσουν οικονομικά την Ελλάδα κατά τέτοιον τρόπο και σε τέτοιο βαθμό, ώστε ποτέ να μην είναι σε θέση η Ελλάδα να προσεγγίσει την Ρωσία, που αποτελεί τον θανάσιμο αντίπαλο της Δύσης, αλλά να εξαρτάται άμεσα από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, ως προτεκτοράτο τους. Οι αποδείξεις περί αυτού είναι πέραν από οφθαλμοφανείς.
Για τον ρόλο αυτόν ανέδειξαν κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, για να μην πάμε και στο απώτερο παρελθόν, κυβερνήσεις υποτακτικές στα σχέδιά τους, συμμαχώντας με την ντόπια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Τον ρόλο αυτόν έπαιξαν απαξάπαντες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και φυσικά και η σημερινή, διαπλεκόμενες για να μείνουν στην εξουσία με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Κάτω από τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα της περιοχής, όπως εξετέθησαν ανωτέρω, η Ελλάδα για την Δύση αποτελεί αποφασιστικό γεωστρατηγικό παράγοντα, κυρίως όσον αφορά την σύνδεση Ισραήλ προς την Δύση σε όλα τα επίπεδα.
Το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπυ, λόγω εξάρτησης της Ελλάδας από τα κέντρα της Δύσης, θα επιβάλουν την συμμαχία τους με την Ελλάδα και την Κύπρο, ανεξάρτητα από την θέληση των ελληνικών κυβερνήσεων, τις οποίες ούτως ή άλλως ανέδειξαν και ελέγχουν.
Εφόσον η Τουρκία ακολουθήσει την προαναφερόμενη εξωτερική πολιτική που χαράσσει ο Ερντογάν, το χάσμα ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία θα βαθαίνει συνεχώς, γεγονός που δημιουργεί για την Ελλάδα τελείως διαφορετικά γεωστρατηγικά δεδομένα από παλιά, όταν το Ισραήλ και η Τουρκία συμμαχούσαν κατά της Ελλάδας.
Η Τουρκία δεν θα πάψει να επιβουλεύεται την Ελλάδα και να διεκδικεί σχεδιασμένα και σε μακρόπνοη στρατηγική ελληνικά εδάφη. Ο τουρκικός επεκτατισμός και αναθεωρητισμός δεν εξαρτάται αποτελεί εθνική πολιτική της Τουρκίας και δεν εξαρτάται από την εκάστοτε κυβέρνησή της.
Αν η Ελλάδα και η Κύπρος είχε την δυνατότητα να ακολουθήσει μιαν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που θα εξυπηρετούσε τα δικά της πρωταρχικά εθνικά συμφέροντα, τότε οι δυνατότητες λόγω της συγκυρίας και πολύ μεγάλες θα ήταν και πολύ ευνοϊκές. Στα πλαίσια αυτά απαραίτητες θα ήταν ισότιμες και αμοιβαίες συμμαχίες.
Εξαρτάται φυσικά από τις ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις να εκμεταλλευτούν τις ευνοϊκές γεωστρατηγικές συνθήκες της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Όμως οι κυβερνήσεις της Ελλάδας ήταν πάντοτε, εκτός από την περίπτωση της κυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια και ορισμένων μικρών εξαιρέσεων ετεροκαθοριζόμενη και ετεροπροσδιοριζόμενη. Οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα ελληνικά κόμματα αλληθώριζαν άλλα προς την Δύση και άλλα την Ανατολήν. Ποτέ δεν ήταν αυτοπροσδιοριζόμενα και αυτόφωτα.
Το θέμα της Ελλάδας και της Κύπρου συνεπώς είναι πρωταρχικά και κυρίαρχα θέμα εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας και όχι πρωταρχικά οικονομικό. Απ’ αυτές τις δύο προϋποθέσεις εξαρτώνται οι πάντες και τα πάντα.
Συνεπώς η δημιουργία ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, για την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι εκ των ων ου άνευ προϋποθέσεων. Απ’ αυτές τις προϋποθέσεις εξαρτώνται όλοι οι άλλοι παράγοντες δυνατότητας διεξόδου από τα αδιέξοδα για την επιβίωση και την σωτηρία της πατρίδας μας.