Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία, που βρίσκω εξαιρετικά χαριτωμένη, ο μικρός Νιόνιος έχει εισπράξει χαστούκι στο πλαίσιο μαθητικής θεατρικής παράστασης.
Μην τσιμπάτε με το ύφος του. Δεν είναι αιφνιδιασμένος. Το παίζει.
Από τότε τρώει χαστούκια. 71 χρόνια χαστούκια. Ασπρόμαυρα, έγχρωμα, από όσους κατά δήλωσή τους τον γνωρίζουν και από άλλους που δεν τον γνωρίζουμε.
Έτσι είναι η Τέχνη. Για κάθε θαυμαστή, υπάρχει κι ένας που σε αντιπαθεί.
Σήμερα του αρέσεις, σε χειροκροτεί και σε αποθεώνει. Αύριο δεν σε γουστάρει, σε πλακώνει στα χαστούκια.
Είναι η διαχρονική σχέση του θεατή με το ίνδαλμα. Γιατί το ίνδαλμα είναι «δικό μου». Πρέπει να ανταποκρίνεται σε αυτό που εμένα μου κάνει. Δεν ανήκει στον εαυτό του και καλά θα κάνει να μετράει τις λέξεις του προεκλογικά. Αν δεν έχει να πει κάτι που μου αρέσει, καλύτερα να μην πει λέξη.
Επιτρέπεται να βγαίνει ένας καλλιτέχνης, έστω μεγάλος καλλιτέχνης, για να πάρει πολιτική θέση προεκλογικά; Εμένα δε μου πολυαρέσει για να είμαι ειλικρινής. Είναι όμως θέμα προς συζήτηση αυτό;
Έχει το δικαίωμα o Σαββόπουλος να μιλήσει πολιτικά;
Έχουμε εμείς, αλλά δεν έχει εκείνος;
Είναι ίδια η αντίδρασή μας, απέναντι σε όσους συμφωνούν με τις πολιτικές απόψεις μας και σε όσους είναι απέναντι;
Μπορούμε να ξεχωρίσουμε την έννοια της δημοκρατίας, όπου ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατικής συνείδησης κάθε πολίτη και του πολιτεύματος του ίδιου, από μία τοξική δημοκρατία των σόσιαλ μίντια, όπου περσόνες - επώνυμες ή ανώνυμες - κάνουν την ανθρωποφαγία ρουτίνα τους;
Και καλά ο Σαββόπουλος. Ας πούμε ότι δεν το σκέφτηκε πολύ και ότι έπρεπε να περιμένει το «χαστούκι» από την Έλενα Ακρίτα.
Η Ακρίτα, υποψήφια βουλευτής, έχει αντιληφθεί τι σημαίνει να είσαι αύριο βουλευτής; Δηλαδή ορκισμένος υπερασπιστής της Δημοκρατίας;
Στην κατά Ακρίτα Δημοκρατία, οι βουλευτές παίρνουν τό ύφος που έχει το αγοράκι δεξιά στην ασπρόμαυρη φωτογραφία και πλακώνουν στα χαστούκια τους πολίτες - ας είναι κι επώνυμοι καλλιτέχνες - επειδή υποστηρίζουν το «άλλο κόμμα»; Μάλιστα...
Νιόνιο, να μας προσέχεις και να μας αντέχεις, γιατί έχουμε πέσει χαμηλά.