Σύνταγμα και Κοινοβούλιο απέκτησε η χώρα μόλις με την Επανάσταση του 1843. Λίγα χρόνια νωρίτερα, στην εξέγερση των Μεγάρων, στα τέλη του 1831, βοηθούσανε λίγοι Τουρκαρβανίτες με επικεφαλής τον Ταφίλ Μπούζη. Όλοι τους είχαν στρατολογηθεί για να «αγωνιστούν» για το Σύνταγμα. Σύμφωνα με τις ιστορικές αναφορές οι Αρβανίτες ρωτούσανε: «Τι είναι αυτός ο Σύνταγμας;» Δύσκολα καταλάβαιναν τίποτε άλλο από το πλιάτσικο. Για αυτό ήταν περισσότερο απαιτητικοί από τους άλλους. «Ο Σύνταγμας θέλει να τρώει», λέγανε.
175 χρόνια μετά, με κυβερνητική πρωτοβουλία, ξεκινάει ακόμη μια «μάχη» για το Σύνταγμα. Δυστυχώς, μολονότι πέρασαν δεκαετίες από την εξέγερση των Μεγάρων δεν άλλαξαν πολλά για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το Θεμελιώδη Νόμο του κράτους τόσο οι πολίτες όσο περισσότερο οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Στις προχθεσινές εξαγγελίες της, η κυβέρνηση φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Για να είμαστε δίκαιοι οι προτάσεις για θεσμική ενίσχυση των δημοψηφισμάτων (ιδίως η προτεινόμενη θεσμοθέτηση υποχρέωσης κύρωσης με δημοψήφισμα διεθνών συνθηκών που προβλέπουν μεταβίβαση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων του κράτους), της καθιέρωσης προσωρινού κωλύματος εκλογιμότητας μετά από τρεις βουλευτικές περιόδους, τον περιορισμό της βουλευτικής ασυλίας και των προνομιακών ρυθμίσεων περί ποινικής ευθύνης υπουργών κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, αυτά από μόνα τους ουδόλως αποδεικνύουν μια συγκροτημένη αριστερή πρόταση για το συντακτικό χάρτη της χώρας και πολύ περισσότερο δεν απαντούν στις προκλήσεις της μεταμνημονιακής Ελλάδας.
Από μια προοδευτική και συγκροτημένη πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης λείπουν τα μεγάλα πολιτικά προτάγματα, όπως η θέσπιση του οικονομικού συντάγματος (ήτοι η θεμελίωση και προστασία του επιχειρείν και των υγειών επενδύσεων στη χώρα), η θέσπιση Συνταγματικού Δικαστηρίου, η ουσιαστική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, η αναβάθμιση των ανεξάρτητων αρχών (τις οποίες μάλιστα οι κυβερνητικές εξαγγελίες θεωρούν ως «τεχνοκρατικά σχήματα» που δεν ελέγχονται επαρκώς από το κοινοβούλιο (!)), η ουσιαστική αναρρύθμιση (και όχι απορρύθμιση) του εκπαιδευτικού πεδίου της χώρας και πρωτίστως η εκ βάθρων ανασυγκρότηση του πολιτεύματος. Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια στην ανυπαρξία θεσμών κοινωνικής λογοδοσίας ούτε να διατηρούμε ένα νόθο δημοκρατικό πολίτευμα όπου εκτελεστική και νομοθετική εξουσία απολύτως ταυτίζονται (μάλιστα με την προτεινόμενη τροποποίηση του Συντάγματος Πρωθυπουργός μπορεί να εκλέγεται μόνον βουλευτής και όχι για παράδειγμα κάποιος ακαδημαϊκός ή επάρατος … τραπεζίτης).
Σε τούτη τη χώρα το πολίτευμα είναι πρωθυπουργική δημοκρατία (και ας το τιτλοφορούμε ως Προεδρευομένη κοινοβουλευτική). Πρακτικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει καμία αρμοδιότητα, ενώ το κοινοβούλιο ελάχιστα νομοθετεί. Τις περισσότερες φορές χειροκροτεί τις επιλογές της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία με τη σειρά της «εποπτεύει» και τη Δικαιοσύνη. Στη χώρα αυτή, οι τρεις εξουσίες είναι η εξής μία. Ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. Από εκεί ξεκινάνε πολλά περισσότερα δεινά από όσα ορισμένοι νομίζουν. Αλλά είπαμε: κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι φωνάζοντας «ζήτω ο Σύνταγμας» όλα τα προβλήματα θα εξαφανιστούν δια μαγείας…