Φέτος, οι αναπνευστικές ασθένειες αυξάνονται και η οικογένειά μας έχει νοσήσει περισσότερες από μία φορές - τουλάχιστον, οι περισσότεροι από εμάς...
Λοιπόν, είμαι άρρωστη στο κρεβάτι — επειδή το παιδί μου έχει βήξει, φτερνιστεί και, ναι, έκανε έμετο παντού. Από την άλλη, ο σύζυγός μου είναι εντελώς καλά, ζει μια χαρά τη ζωή του χαίροντας άκρας υγείας ενώ προσπαθεί να εντοπίσει το κινητό και το φαγητό του στο σπίτι. Όταν το παιδί μας είναι άρρωστο, η γονεϊκή απόκριση του συζύγου μου είναι του αμυντικού μηχανισμού της Φυγής ή Πάλης. Και η διάθεσή του να βοηθήσει εξαφανίζεται, μαζί με τα χαρτομάντιλα που χρειαζόμαστε.
«Αγάπη μου, μπορείς να μας φέρεις μια κρύα πετσέτα;», στέλνω μήνυμα στον σύντροφό μου. Ο πυρετός του γιου μου είναι υψηλός και ο μικρός μου ζήτησε να μείνω μαζί του γιατί πονάει το κεφάλι του. Αφού διάβασα την απάντηση του συζύγου μου, επανεξετάζω αμέσως το αίτημα. Ίσως πρέπει να ζητήσω από τη μαμά μου (που μένει 15 λεπτά μακριά) να μας τη φέρει. Δεν θα χρειαζόταν να της στείλω λεπτομερείς οδηγίες. Στέλνοντας μηνύματα στον σύντροφό μου με το ένα χέρι, παρηγορώ τον γιο μου που κλαίει με το άλλο. Ο κόμπος που λόγω στέρησης ύπνου ίπταται στο στομάχι μου δεν με αφήνει να αγνοήσω την αλήθεια: Μακάρι να αισθανόμουν πιο ισότιμη γονιός.
To State αναφέρει ότι ότι το 74% των μητέρων (έναντι 40% των μπαμπάδων) μένουν σπίτι όταν τα παιδιά τους αρρωσταίνουν. Η Τζούλι Σπίαρς, αδειούχος κλινική κοινωνική λειτουργός, λέει στη HuffPost ότι για πολλά ετερόφυλα ζευγάρια, μπορεί να προκύψει μια κατάσταση «αυτή φταίει» στη δυναμική των γονέων. «Οι γυναίκες συνήθως αναμένεται να φροντίζουν (και να είναι υπεύθυνες για όλα)», αναφέρει η Σπίαρς. Ιστορικά, τα κορίτσια αναμενόταν να είναι στοργικά και με ενσυναίσθηση, λένε οι θεωρητικοί της κοινωνικοποίησης του φύλου, ενώ τα αγόρια συνήθως διδάσκονταν να αναστέλλουν αυτού του είδους τις φιλοκοινωνικές συμπεριφορές.
Συνδέοντας αυτές τις κουκκίδες φροντίδας, βλέπουμε πώς σχηματίζονται οι πεποιθήσεις για το φύλο στην παιδική ηλικία και συνεχίζουν να επηρεάζουν τους γονείς μας στην ενήλικη ζωή.
“Σας φαίνεται οικείο κάτι από τα παραπάνω; Εάν η ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών μας που βήχουν είναι όλη δική μας, ας γνωρίζουμε δεν είμαστε μόνες.”
Σε πολλά νοικοκυριά, οι μαμάδες είναι εκείνες που καλούν τον παιδίατρο, καθαρίζουν τον εμετό και φροντίζουν για τις ανάγκες των παιδιών τους με πυρετό. Η Σουπάτρα Τοβάρ, κλινική ψυχολόγος, λέει στην HuffPost ότι αυτό το μοτίβο παραμένει λόγω παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων σιωπηρών προσδοκιών και πρακτικών συνηθειών. «Υπάρχουν ανείπωτες υποθέσεις (ή προσδοκίες) ότι η μητέρα πρέπει να αναλάβει περισσότερα καθήκοντα φροντίδας», αναφέρει συγκεκριμένα η ίδια. Επιπλέον, μερικές μαμάδες αναλαμβάνουν περισσότερες ευθύνες φροντίδας από την αρχή και η Τοβάρ λέει ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα διαρκές μοτίβο.
Σας φαίνεται οικείο κάτι από τα παραπάνω; Εάν η ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών μας που βήχουν είναι όλη δική μας, ας γνωρίζουμε δεν είμαστε μόνες.
Η Λίντα Π. από την Ορόρα του Ιλινόις, λέει στη HuffPost ότι η φροντίδα των τριών παιδιών της όταν αρρώστησαν την κατέβαλε επειδή «έβγαζα λιγότερα χρήματα από τον πατέρα των παιδιών μου, οπότε η πιθανότητα να χάσω το εισόδημά μου θα ήταν λιγότερο επιδραστική από ό,τι εκείνος».
Μια μελέτη του 2012 διαπίστωσε ότι ακόμα κι αν οι εργαζόμενες μητέρες και πατέρες ασχολούνται το ίδιο με τα παιδιά τους τις ημέρες που ασθενούν, οι μητέρες χάνουν τη δουλειά τους πιο συχνά για να φροντίσουν τα παιδιά τους.
Δεν θα πρέπει να τίθεται θέμα επιλογής ανάμεσα στην καριέρα μας και στο να παρηγορήσουμε τα παιδιά μας όταν είναι άρρωστα, αλλά πολλές μαμάδες το κάνουν. «Οι άντρες δεν αισθάνονται ότι μπορούν να αποχωρήσουν από τη δουλειά και αυτή είναι μια κοινωνική αλλαγή στην οποία πρέπει να δουλέψουμε», προσθέτει η Σπίαρς.
Η Αμάντα Τζ., μητέρα δύο παιδιών από το Νιου ΄Αλμπανι της Ιντιάνα, λέει στη HuffPost ότι η φροντίδα των άρρωστων μικρών της ήταν μια εργασία που απαιτούσε από εκείνη να μένει στο σπίτι. Αλλά όταν τα παιδιά της έγιναν 2 και 6,5, άρχισε να εργάζεται ξανά εκτός σπιτιού. Τα καθήκοντα των γονέων έγιναν πιο ισότιμα, μόνο που ο σύζυγός της πελάγωνε εύκολα και απογοητευόταν όταν φρόντιζε τα άρρωστα παιδιά τους. «Ένιωθα ότι ήταν δικό μου λάθος που έπρεπε (τα παιδιά) να το αντιμετωπίσουν», λέει η Αμάντα. Έτσι ανέλαβε καθήκοντα φροντίδας όταν μπορούσε για να μειώσει τις εντάσεις».
«Η έρευνα μάς λέει ότι οι μαμάδες γενικά ανησυχούν περισσότερο από τους μπαμπάδες και αυτή η ανησυχία μπορεί να τις ωθήσει να μείνουν στο σπίτι για να φροντίσουν ένα άρρωστο παιδί, ακόμη και όταν μπορεί να είναι πιο λογικό για τον μπαμπά να μείνει σπίτι», δηλώνει η Κέιτι Σμιθ, αδειούχος κλινική ψυχολόγος που θεραπεύει παιδιά, εφήβους και οικογένειες.
Οι κοινωνικές προσδοκίες, οι οικογενειακές συνήθειες και τα αντικρουόμενα χρονοδιαγράμματα εργασίας είναι μερικοί λόγοι για τους οποίους ο φόρτος εργασίας της μητέρας μπορεί να αυξηθεί άδικα όταν τα παιδιά είναι άρρωστα...
«Εάν η μητέρα ήταν ιστορικά αυτή που χειριζόταν τα περισσότερα καθήκοντα οικογενειακής φροντίδας, μπορεί να θεωρηθεί (από την ίδια ή τον σύντροφό της) ως πιο έμπειρη στη διαχείριση των αναγκών των παιδιών», λέει η Τοβάρ. Προσθέτει ότι για τις εργαζόμενες μητέρες, οι διπλές προσδοκίες και η πίεση να λειτουργήσουν τόσο ως επαγγελματίες όσο και ως ο κύριος φροντιστής μπορούν να δημιουργήσουν πιθανά προβλήματα ψυχικής υγείας και αισθήματα δυσαρέσκειας.
Αλλά υπάρχει τρόπος για να γίνει όλη αυτή η «ανατροφή» πιο ισότιμη μεταξύ των συντρόφων — ή τουλάχιστον, να ξεκινήσουμε.
«Οι εργαζόμενοι γονείς θα πρέπει να επικοινωνούν συχνά σχετικά με την ισότητα των κοινών γονεϊκών ευθυνών», λέει η Σμιθ στη HuffPost. Είναι καλή ιδέα να έχουμε ένα σχέδιο πριν αρρωστήσουν τα παιδιά. «Νομίζω ότι είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει και μάλιστα μια σκόπιμη προληπτική συζήτηση για το ποιος είναι έτοιμος να αναλάβει καθήκοντα ανά εβδομάδα ώστε να μπορεί να βοηθήσει», προσθέτει η Σπίαρς. Όταν μιλάμε με τον σύντροφό μας, η σαφής επικοινωνία σχετικά με τα όρια και τις προσδοκίες είναι ζωτικής σημασίας, λέει η Τοβάρ. Εκφράστε τις ανάγκες σας χρησιμοποιώντας δηλώσεις «εγώ» και προτείνετε πρακτικές, ισόρροπα κατανεμημένες ευθύνες, ώστε να βλέπετε και οι δύο ένα σαφές σχέδιο δράσης...
Η επίγνωση μπορεί να σπάσει οποιοδήποτε μοτίβο, γι′ αυτό νομίζω ότι θα ξεκινήσω με λίγα λόγια: «Αγάπη μου, μπορείς να καθίσεις μαζί του ενώ κάνω ντους;» Ο σύζυγός μου κοιτάζει γύρω από την πόρτα και το 10χρονό μας χαμογελά στον μπαμπά του — δίνοντας στον σύζυγό μου τη λίγη ώθηση της αυτοπεποίθησης που χρειάζεται. Για πολλές οικογένειες, το πρότυπο ενός φροντιστή ήταν πάντα η μαμά. Αλλά με την επικοινωνία, τη δέσμευση και τη συνεργασία, αυτό το μοντέλο μπορεί να αλλάξει. Στα 10 χρόνια που είμαστε μαζί ως γονείς, είναι ξεκάθαρο ότι ο σύζυγός μου και εγώ κομίζουμε διαφορετικά γονεϊκά πλεονεκτήματα στο τραπέζι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε και κάποια νέα.
Η ευαισθητοποίηση μπορεί να διαλύσει κάθε είδους στεγανό οπότε νομίζω ότι θα ξεκινήσω από τα απλά και μικρά: «Αγάπη μου, μπορείς να καθίσεις μαζί του ενώ κάνω ντους;» Ο σύζυγός μου κοιτάζει προσεκτικά από την πόρτα και το 10χρονο παιδί μας χαμογελά στον μπαμπά του - δίνοντάς του την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται. Για πολλές οικογένειες, το πρότυπο ενός φροντιστή ήταν πάντα η μαμά. Αλλά με την επικοινωνία, τη δέσμευση και τη συνεργασία, αυτό το μοντέλο μπορεί να αλλάξει.
Στα 10 χρόνια που είμαστε μαζί ως γονείς, είναι ξεκάθαρο ότι ο σύζυγός μου και εγώ φέρνουμε διαφορετική γονεϊκή δυναμική στο τραπέζι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε και κάποια καινούργια.