Κάθε μέρα καινούργια στοιχεία αποκαλύπτονται για τον άδικο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου. Στοιχεία αδιάσειστα που καταρρίπτουν τους πρότερους ισχυρισμούς των περισσότερων μέσων μαζικής ενημέρωσης που με βάση ένα βίντεο αλλά και τον τρόπο ζωής του συγκεκριμένου ανθρώπου έσπευσαν να του κολλήσουν την ρετσινιά του τοξικοεξαρτημένου προφανώς γιατί βόλευε και πουλούσε περισσότερο στην κάλυψη του γεγονότος. Παράλληλα, με την συνδρομή των social media, παρατηρείται μια πρωτοφανής κινητοποίηση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ένα κινηματικό coming out που στρέφεται κατά πάντων οδηγώντας σε παρανοήσεις και γενικεύσεις αντίστοιχες με αυτές που θέλησαν να αποδώσουν στην θλιβερή είδηση τα συστημικά μέσα. Η άποψη ότι ο Ζακ πέθανε επειδή ήταν ομοφυλόφιλος και οροθετικός τείνει να επιβληθεί σχεδόν στη συλλογική συνείδηση παρά το γεγονός ότι οι θύτες δεν γνώριζαν ούτε τον σεξουαλικό προσανατολισμό ούτε το ιατρικό ιστορικό του θύματος. Ανάμεσα στις αμέτρητες ταφές του Ζακ, με την έννοια της περιύβρισης, έρχεται έτσι να προστεθεί μια ακόμα.
Αν οι ίδιοι οι προασπιστές της ανεκτικότητας, του δόγματος της μη βίας (την οποία πρέσβευε με συνέπεια ο Ζακ) και της ισονομίας σπάνε βιτρίνες καταστημάτων και γράφουν απειλητικά συνθήματα στην είσοδο του γραφείου του συνηγόρου υπεράσπισης τότε ποια η διαφορά τους από τους θύτες; Όταν υιοθετούν αντιλήψεις, όπως εκείνη που δεσπόζει στο εξαιρετικό βιβλιο «Το λάθος» του Σαμαράκη, «Ὁ μή ὧν μετ’ Ἐμοῦ, κατ’ Ἐμοῦ ἐστί» τότε ποια η διαφορά τους από το φασισμό; Όταν πραγματοποιούν πορείες κρατώντας πλακάτ που αποθεώνουν την «πουστιά» και όχι την ομοφυλοφιλία, σε ποιόν αλήθεια απευθύνονται;
Πρόκειται φυσικά για ερωτήματα ρητορικά. Ο Ζακ δεν χρησιμοποιείται μόνο ως μάρτυρας αλλά και ως τρόπαιο. Μέσα σε μια κοινωνία που αναπνέει στα χαρακώματα και διαλέγει στρατόπεδα, οι ουδέτερες και νηφάλιες φωνές πρέπει να φιμώνονται και τα γεγονότα να καλύπτονται πάντα με ιδεολογικό και κοινωνικοπολίτικο σμάλτωμα. Όμως ο Ζακ δεν ήταν ένα τοτέμ, αλλά πρωτίστως ένας άνθρωπος πεσμένος κάτω και ανυπεράσπιστος που ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου. Πολύ περισσότερο ένας άνθρωπος που αν δεν ανήκε σε κάποια συγκεκριμένη κοινότητα, η ακόμα χειρότερα αν αποτελούσε έναν φτωχοδιάβολο από τους μύριους όσους παρεπιδημούν πέριξ της Ομονοίας, καμία πορεία δεν θα γινόταν στη «μνήμη» του και καμία επιλεκτική ευαισθησία δεν θα άγγιζε τον αφρό της επικαιρότητας…