Οι Αρχαίοι Έλληνες, οι Βάραγγοι, οι Κοζάκοι, οι Τατάροι, ακόμα και οι Βίκινγκ συνδέθηκαν με την ουκρανική ιστορία, αλλά όσοι προσπαθούν να προωθήσουν την τραμπική προσέγγιση μιλούν μόνο για τους Τσάρους, τον Στάλιν και την ανατολική Ουκρανία, για τους ρωσόφωνους (που δεν είχαν και άλλη επιλογή), για μια «μητέρα πατρίδα» που τους χρησιμοποιεί για να επιβάλει το ιμπεριαλιστικό της πλάνο.
Για να πείσουν -τους εαυτούς τους- ότι δεν υπάρχουν Ουκρανοί, ουκρανικό έθνος και ότι ο Τραμπ θέλει παγκόσμια ειρήνη και όχι να εξυπηρετήσει τον Πούτιν. Να εξυπηρετήσει, στην τελική, μια νέα εποχή των αυτοκρατοριών, που συνεννοούνται μεταξύ τους για να υποτάξουν τους λαούς που βρίσκονται ανάμεσα. Μια εποχή στην οποία οι φανατικοί του Τραμπ, θαυμάζουν και τον Πούτιν και ταυτόχρονα αισθάνονται πως βρίσκονται σε κάποιον μοδέρνο ψυχρό πόλεμο.
Σε αυτή την εποχή, δεν έχει θέση ο πόθος των Ουκρανών να αποδεσμευτούν ολοκληρωτικά από τη Ρωσία και τον αναθεωρητισμό της, με την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών και την ένταξη στην ΕΕ -μπορεί να γίνει εύκολα ο συνειρμός με το Κυπριακό, το Παλαιστινιακό, το Κουρδικό και άλλα ζητήματα.
Μα, με αυτή την τραμπική «ειρήνη» μεγάλος κερδισμένος είναι ο εισβολέας Πούτιν και όσοι καλούν την Ουκρανία να παραδοθεί στις απαιτήσεις του. Δηλαδή, αυτούς που είναι υπέρ της διχοτόμησης της Ουκρανίας και της παράδοσης της Κριμαίας, του Ντονέτσκ, του Χάρκοβου, του Λοχάνσκ, της Μαριούπολης στη Ρωσία, προκειμένου να αυτοπροβάλλεται ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ ως ο ειρηνοποιός της σκοτεινής εποχής μας. Ο οποίος στρώνει κόκκινο χαλί και στον φίλο του Ερντογάν, για να προσγειωθούμε στα δικά μας, να αμφισβητήσει ό,τι του καπνίσει, όποια σύνορα, όποια ιστορική αλήθεια. Αυτό είναι το τέλος της ιστορίας, άραγε;