Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 τα μπιλιαρδάδικα στην Τούμπα έπαιζαν τριάντα φορές το ”ποιά με καταράστηκε;”, και οι πιτσιρικάδες περνώντας κάτω από το σπίτι σου τραγουδούσαν το ”απορώ κι αν αισθάνεσαι τύψεις”. Οι ροκάδες έσκιζαν τα ρούχα τους ότι η εισαγωγή από το ίδιο κομμάτι ήταν κλεμμένη από τους deep purple (αν και σαν νόημα προφανώς όλους τους άγγιζε πολύ περισσότερο το ότι αυτός απορεί αν εκείνη αισθάνεται τύψεις, από έναν τύπο ο οποίος έσκουζε κάτι στίχους στα αγγλικά απ′ όπου αυτό που καταλάβαινες ήταν ότι έλεγε ”γλυκό παιδί στην ώρα του”).
Ο Καρράς ήταν το ηχόχρωμα μιας πόλης, σε μια ορισμένη της εποχή. Ήταν και το soundtrack των δικών μας βιωμάτων, γιατί περνούσες έξω από ένα συνεργείο και έβλεπες έναν να κοπανάει με ένα σφυρί τα έρμα τα σίδερα να ισιώσουν κι από πίσω να παίζει το ”Άστην να λέει”, και δεν καταλάβαινες αν κοπανούσε για τα σίδερα ή γιατί εκείνη έλεγε.
Κι έπειτα σε άλλες εποχές, στον Καρβουνιάρη του ΟΣΕ, ο Βασίλης Καρράς έπαιζε στο κεφάλι σου χωρίς καν να παίζει τριγύρω, γιατί απλά κι εσύ δεν είχες βρει κάποιο τρόπο ώστε τελικά να σε αγαπήσει πραγματικά, απ’το Βορρά μέχρι το Νότο.
Παραμονή Χριστουγέννων, ο Βασίλης Καρράς έφυγε, και σκέφτεσαι αν σε αυτήν την πόλη, πια, το μόνο που της έχει απομείνει είναι να μετράει εκείνους που έφυγαν.
Γιατί, τελικά, είναι μια ολόκληρη εποχή της που έχει φύγει, και προς το παρόν, δεν φαίνεται στον ορίζοντα να έρχεται μια καινούργια.