Πριν από τρία περίπου χρόνια το ελληνικό αρχιτεκτονικό δίδυμο LOT - δηλαδή η Ελένη Πεταλωτή και ο Λεωνίδας Τραμπούκης – είχαν κερδίσει τον 3ο «Flatiron Public Plaza Competition» που απηύθυνε πρόσκληση για προτάσεις στην ομώνυμης πλατείας στην Νέα Υόρκη την περίοδο των Χριστουγέννων. Ο Λεωνίδας και η Ελένη πρόσφεραν στους Νεοϋορκέζους και τους μυριάδες επισκέπτες της μεγαλύτερης μητρόπολης του πλανήτη, έναν «διαστημικό» χώρο με χαρακτηριστικά του τις φωτεινές καμάρες που συνδέονταν μεταξύ τους με λευκές αιώρες. Η εγκατάσταση έμεινε εκεί για ένα μήνα. Σήμερα, μιλάμε με τον Λεωνίδα Τραμπούκη με την ευκαιρία της συμμετοχής του στην ΕΣΩ, τη σημαντικότερη Ημερίδα για το design και την αρχιτεκτονική στην Ελλάδα.
-Γιατί είναι σημαντική η διάδραση; Παραδείγματα στη δουλειά σας.
-Είναι ένα θέμα που μας απασχολεί project με project και το ενδιαφέρον έχει προκύψει νομίζω μετά από το προσωρινό χώρο εκδηλώσεων και διαλέξεων που σχεδιάσαμε πριν λίγα χρόνια, το Design Talks Theater για το Design Miami, τη διεθνή έκθεση design και έκτοτε εξελίσσουμε μια έρευνα γύρω από αυτό: Η αλληλεπίδραση του χρήστη με άλλους χρήστες στο χώρο, η ευκαιρία για μη προγραμματισμένες χρήσεις, η σχέση του μέσα με το έξω σε ένα κτίριο και πως αυτή γεννά νέους «ενδιάμεσους» χώρους, η εμπειρία με τα μάτια ενός παιδιού, κ.α.
Έχουμε σχεδιάσει προσωρινούς χώρους όπου η διάθεση για πειραματισμό είναι μεγαλύτερη: το θέατρο που προανέφερα, την εγκατάσταση στο Flatiron της Νέας Υόρκης, το VIP lounge στο design fair Collective στη Νέα Υόρκη. Επίσης χώρους μεγάλης συνάθροισης όπως το Pazuzu beach club στην Κέρκυρα, ένα συνδυασμό πολλών χρήσεων κάτω από μια μεγάλη στέγη – μια σειρά από κατοικίες που βρίσκονται στην αρχή του σταδίου κατασκευής και αφορούν τις ίδιες αναζητήσεις στην κλίμακα της οικογένειας.
-Και ένα μπλε κτίριο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν
-Είναι ένα νέο κτίριο που μόλις ολοκληρώθηκε, ακόμα δεν υπάρχει φωτογραφικό υλικό παραμόνο λίγες εικόνες καθώς επιστρέψαμε στην Ελλάδα για την περίοδο αυτή πριν φωτογραφηθεί.
Βρίσκεται στην ανερχόμενη γειτονιά του Bushwick, είναι ένα τριώροφο townhouse, ένα τυπικό κτίριο του Μπρούκλιν που χτίστηκε γύρω στο 1900 και ανακατασκευάστηκε σχεδόν πλήρως με τρία ανεξάρτητα διαμερίσματα. Η εξωτερική όψη είναι εντελώς μονοχρωματική, ένα έντονο μπλε χρώμα σε όλα τα στοιχεία το οποίο πρωτοχρησιμοποιήσαμε στο installation που εγκαταστήσαμε στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών Formation, στην Art Athina πέρσι. Τελευταία μας ενδιαφέρουν τα μονοχρωματικά project στα οποία αφαιρείται η στιλιστική επιλογή και τονίζεται το ανάγλυφο και ογκοπλασία, γλυπτική και αφαιρετική προσέγγιση – το δοκιμάζουμε στην κλίμακα των objects και installations που κάνουμε αλλά και σε αρχιτεκτονικά project, ειδικά εδώ που η όψη έπρεπε να κρατηθεί ως έχει με τα παλιά ανοίγματα και υπήρχε μικρή δυνατότητα για «παιχνίδι». Βλέπουμε όλο το κτίριο σαν έναν απλό μονόχρωμο όγκο, ένα αντικείμενο.
-Κι από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα, με έργα όπως το Nolita Restaurant. Ζούμε διαφορετικά στην Ελλάδα και κατ’ επέκτασιν χρειαζόμαστε «άλλη» αρχιτεκτονική απ’ ότι στις ΗΠΑ;
-Ναι και όχι. Τα κτίρια που μένουν στη μνήμη και προκαλούν συναίσθημα όπως κάποιος τα ζει είναι κατά τη γνώμη μου πραγματικά συνδεδεμένα με τον τόπο, τον ήλιο, το κλίμα, το άμεσο περιβάλλον, χωρίς αυτό να σημαίνει αισθητική αρμονία απαραίτητα.
-Η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερή σας πόλη. Αν είχατε απεριόριστους πόρους για να πραγματοποιήσετε ένα dream project ποιο θα ήταν αυτό;
-Ζούμε μεταξύ τριών πόλεων στην πραγματικότητα, Νέα Υόρκη τα τελευταία 12 χρόνια, την Αθήνα όπου βρίσκεται και το studio μας στην Πλατεία Καρύτση μέσα στο κτίριο του θεάτρου Μουσούρη τα τελευταία δύο και τη Θεσσαλονίκη από όπου καταγόμαστε.
Tα dream projects στη Θεσσαλονίκη θα τα θέλαμε στην πραγματικότητα για την πόλη και όχι για εμάς, και δυστυχώς επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα και κυρίως την οργάνωση, συντήρηση και του δημοσίου χώρου: ένα δίκτυο πεζοδρομήσεων, αναπλάσεων γύρω από τα μνημεία, σωστή και εναλλακτική δημόσια συγκοινωνία, την περαιτέρω ανάπλαση του μοναδικού παραλιακού μετώπου, τη βελτίωση των ήδη υπαρχόντων και παραμελημένων projects, όπως τα μουσεία της πόλης.
Δεν έχει η πόλη ανάγκη αυτή τη στιγμή ανάγκη άλλα project. Θα ήταν dream project να μπορέσουμε να συντονίσουμε αυτές τις προσπάθειες και να συμβάλουμε στην υλοποίηση τους, γιατί χωρίς αυτά κάθε νέο project θα κτίζεται επάνω σε σαθρό έδαφος.
-Το 2020, βρίσκετε ότι οι πόλεις, όπως αναπτύσσονται, μοιάζουν πολύ μεταξύ τους ή συνεχίζουν να ανήκουν στον τόπο τους;
-Αναφερόμενος στις πόλεις που έχω ζήσει ή περάσει αρκετό χρόνο – Αμερική και Ευρώπη - και επισκέπτομαι συχνά, οπότε και έχω προσωπική εικόνα, πιστεύω πως μετά από ένα διάστημα όπου δοκιμάζονταν ιδέες που ανακυκλώνονταν μεταξύ πολλών πόλεων - αρχιτεκτονικές, interior design, υλικά, ιδέες διαμόρφωσης του αστικού τοπίου, landscaping κ.α. – ο χρόνος και η συμβολή σημαντικών στο χώρο ανθρώπων διαμόρφωσαν την αισθητική και την εκτέλεση αυτών συμπεριλαμβάνοντας τοπικά στοιχεία, απαντώντας σε τοπικές ανάγκες και δένοντας την υπάρχουσα και τη νέα contemporary αισθητική με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο.
-Τι να περιμένουμε να ακούσουμε στην ΕΣΩ;
Θα αναφερθώ σε επιλεγμένα έργα από τα δύο παράλληλα γραφεία που διατηρούμε με την Ελένη Πεταλωτή – το αρχιτεκτονικό LOT και το studio Objects of Common Interest, με το οποίο ασχολούμαστε με σχεδιασμό αντικειμένων, installations και χώρων έντονης διαδραστικότητας – προσωρινούς χώρους, συνεργασίες με brands και καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις σε δημόσιους χώρους και μουσεία. Η θεματική με τίτλο Stimulating interaction που θα παρουσιάσω μέσα από project ποικίλης κλίμακας - από αντικείμενα μέχρι κτίρια - αναφέρεται στην αλληλεπίδραση μεταξύ του κόσμου μέσα ή γύρω από ένα έργο, στη σημασία που για εμάς -σαν χρήστες κυρίως - έχει ο σχεδιασμός που αφήνει χώρο για ευελιξία και ελευθερία και διεγείρει τις αισθήσεις με απλό, σχεδόν παιδικό τρόπο με τη δύναμη της διαμόρφωσης του χώρου και της φαντασίας.
*Κάτω από μια διπλή ταυτότητα, ο Λεωνίδας Τραμπούκης με την Ελένη Πεταλωτή λειτουργούν τόσο ως LOT Office for Architecture όσο και ως Objects of Common Interest Studio. Στο χώρο της αρχιτεκτονικής, της τέχνης και του σχεδιασμού δημιουργούν έργα κάθε κλίμακας από αντικείμενα και εγκαταστάσεις ως διαδραστικά περιβάλλοντα, εσωτερικούς χώρους και κοινής αντίληψης αρχιτεκτονική σε ροή χωρίς διακυμάνσεις. Συνδυάζοντας το ισχυρό τους υπόβαθρο στην αρχιτεκτονική και την τέχνη υιοθετούν διεπιστημονικές πρακτικές και ισχυρές έννοιες που «θολώνουν» τα όρια μεταξύ τέχνης και πραγματισμού, μορφής και αφαίρεσης.
Το 2014 επιλέχθηκαν από το διεθνούς φήμης περιοδικό για το design και την αρχιτεκτονική Wallpaper* για να μπουν στον κατάλογό του Wallpaper* Architects Directory, ως ένα από τα καλύτερα αρχιτεκτονικά ταλέντα διεθνώς. Για τις ανάγκες εκείνου του καταλόγου φωτογραφήθηκαν τότε στο Παρίσι μαζί με τα ανερχόμενα ταλέντα από όλη τη γη. Έχουν σχεδιάσει ανάμεσα στα άλλα ένα κτίριο ιδιωτικής φοιτητικής εστίας στην Ελλάδα, ένα pop-up εστιατόριο στο Βέλγιο, ένα μουσείο για ένα καλλιτεχνικό residency πρόγραμμα στο Michigan κι ένα exclusive Beach Club στην Μύκονο, το συγκρότημα κατοικιών Cubic Housing στη Θέρμη και έχουν συμμετάσχει ξεχωριστά ο καθένας σε μεγάλα project σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Ο Λεωνίδας Τραμπούκης θα μιλήσει στις 4 Φεβρουαρίου στο πλαίσιο της Ημερίδας για το design ΕΣΩ, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Εδώ, μπορείτε να κλείσετε το εισιτήριό σας.
H ΕΣΩ είναι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο event για την αρχιτεκτονική και το design στην Ελλάδα. Διοργανώνεται για 9η συνεχόμενη χρονιά από την Design Ambassador και το Archisearch.gr σε συνεργασία με το +DESIGN Magazine.
Τα προηγούμενα 8 χρόνια, η ΕΣΩ είχε περισσότερους από 60 ομιλητές, 6.000 συμμετέχοντες, 200 εθελοντές και πάνω από 300 χορηγούς και δημιουργικούς συνεργάτες.
Διαβάστε περισσότερα για τη φετινή ΕΣΩ εδώ.