Αν κάποιος πάρει στα σοβαρά ή δώσει βάση στο σάλο και τα σχόλια που προκλήθηκαν μετά τις δηλώσεις του Γάλλου συγγραφέα Γιαν Μουάξ πιθανότατα προέρχεται από άλλον πλανήτη. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν έχει ποτέ του παρευρεθεί σε συζητήσεις κοινών θνητών, ημιδιανοούμενων ή- ακόμα χειρότερα-διανοούμενων όπου οι απόψεις του όχι απλά αναπαράγονται αλλά διανθίζονται με τα πιο μειωτικά στερεότυπα σχετικά με την εμφάνιση, το βάρος και την ηλικία του αντίθετου φύλλου. Όταν φυσικά όλα αυτά κυκλοφορούν στους στενούς αντρικούς κύκλους δεν τρέχει κάστανο, αρκεί μια δημόσια τοποθέτηση για να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου οδηγώντας στην ανακάλυψη της Αμερικής…
Στο κάτω-κάτω τι είπε ο άνθρωπος, ότι δεν βρίσκει ελκυστικές τις γυναίκες άνω των πενήντα και του αρέσουν οι μικρότερες. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αν δηλαδή υποστήριζε ότι γουστάρει να πηγαίνει με υπέρβαρες και μεγαλύτερες του θα κέρδιζε την εύνοια των απανταχού φεμινιστριών και του κινήματος anti-positivity, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη χλεύη του αντρικού πληθυσμού; Κάπου στο μύλο της πολιτικής ορθότητας φαίνεται ότι η μπάλα έχει αρχίσει και χάνεται. Για να το θέσω πιο απλά, όταν μια κοινωνία χτίζεται πάνω στην κουλτούρα του φαίνεσθαι και βομβαρδίζεται καθημερινά με επιβαλλόμενα και αδιαπραγμάτευτα πρότυπα ομορφιάς αποτελεί το λιγότερο υποκρισία να ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερο ένα δημόσιο πρόσωπο που απλά ανακεφαλαίωσε τις προτιμήσεις του μέσου συνομηλίκου του.
Για άλλους ο έρωτας είναι εγκεφαλική υπόθεση, για άλλους σαρκική και για τον καθένα οι προτιμήσεις αποτελούν προσωπική υπόθεση που έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα. Ο Μουάξ έκανε ακριβώς αυτό με την απαραίτητη δόση αυτοσαρκασμού, υποστηρίζοντας πως στην ηλικία του ούτε ο ίδιος αποτελεί την επιτομή του ελκυστικού προτύπου πριν τον περάσει από γενεές δεκατέσσερις η γνωστή αστυνομία γούστου και πολιτικής ευπρέπειας. Υπάρχει φυσικά και ο αντίλογος, ότι όλος αυτός ο κονιορτός ανασηκώθηκε στη σκιά της κυκλοφορίας του καινούργιου του βιβλίου για να αυξήσει τις πωλήσεις του. Αλλά ούτε και εδώ μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει. Προσωπικά προτιμώ αυτές τις άκακες και τετριμμένες δηλώσεις από τα ρατσιστικά παραληρήματα του απατεώνα, προβοκάτορα Ουελμπέκ, προτιμώ επίσης και τα βιβλία του από τα στυλιζαρισμένα και ανούσια λιβελογραφήματα του τελευταίου. Το «Παρτούζ» για παράδειγμα ήταν εξαιρετικό…