Πρεμιέρες ταινιών με την σκηνοθετική σφραγίδα του Γούντι Αλεν - σε εκδοχή της παλαιότερης ταινίας του, “Match Point” - της Σοφίας Κόππολα βασισμένης στην αυτοβιογραφία της Πρισίλα Πρίσλεϊ αλλά και του Μπράντλεϊ Κούπερ για τον εκρηκτικό κι ιδιοφυή, Λέοναρντ Μπερνστάιν, αποτελούν μερικές από τις πιο πολυσυζητημένες στιγμές της 80ης Μόστρα που διεξάγεται στη Βενετία.
Γ. Αλεν: Αν υπήρχε ένας ... ανόητος άνθρωπος να με χρηματοδοτήσει, τότε θα γύριζα και πάλι μία ταινία στη Νέα Υόρκη
Παγκόσμια πρεμιέρα έκανε χθες στο 80ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, η 50ή ταινία του Γούντι Αλεν “Coup de Chance” («Γυρίσματα της τύχης»), μία απολαυστική κομεντί, ελαφριά εκδοχή της παλαιότερης ταινίας του “Match Point” με πρωταγωνιστές τους Νιλς Σνάιντερ, Λου ντε Λαάζ, Μελβίλ Πουπό και Βαλερί Λεμερσιέ.
Παρότι στην αρχή υπήρχαν κάποιοι που αντέδρασαν αρνητικά στο άκουσμα πως το φεστιβάλ φέτος θα περιλάμβανε ταινίες από τους Γούντι Αλεν, Ρομάν Πολάνσκι και Λικ Μπεσόν, σκηνοθέτες οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί στο παρελθόν για σεξουαλική κακοποίηση, ο Γούντι Αλεν έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό στη Βενετία, τόσο στην επίσημη πρεμιέρα όσο και στο κόκκινο χαλί, με πολλούς θαυμαστές να τον επευφημούν με ενθουσιασμό και να τον κυνηγούν για να βγάλουν μία selfie μαζί του. Ωστόσο, έξω από τις αίθουσες του φεστιβάλ σύμφωνα με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια ομάδα διαδηλωτών μοίρασαν φυλλάδια που ενθαρρύνουν το φεστιβάλ να «σβήσει τα φώτα της δημοσιότητας των βιαστών».
Το “Coup de Chance” ακολουθεί την Φανί και τον Ζαν, ένα ζευγάρι ευτυχισμένο, επιτυχημένο επαγγελματικά, που ζει σε ένα υπέροχο διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού και μοιάζει ερωτευμένο όπως την πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν. Όταν όμως η Φανί θα συναντήσει τυχαία τον Αλέν, έναν παλιό φίλο της από το σχολείο θα νιώσει μια ακατανίκητη έλξη που είναι ικανή να ταράξει την τέλεια ζωή της.
Πρόκειται για την πρώτη ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη, γυρισμένη εξ ολοκλήρου στα γαλλικά. Μιλώντας για αυτήν την επιλογή του, στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε μετά τις δημοσιογραφικές προβολές, ο Γούντι Αλεν είπε ότι, όταν ήταν νέος, οι ταινίες που τον ενέπνεαν περισσότερο ερχόντουσαν από την Ευρώπη. «Όλοι θέλαμε να γίνουμε Ευρωπαίοι, να κάνουμε ταινίες όπως αυτές του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και του γαλλικού σινεμά ιδιαίτερα- Γκοντάρ, Τριφό, Ρενέ, Ρενουάρ. Στην αρχή είχα στο μυαλό μου να κάνω την ταινία με δύο Αμερικανούς χαρακτήρες που ζούσαν στο Παρίσι. Όμως μετά το ξανασκέφτηκα. Θα ήταν η 50ή ταινία μου, αγαπώ το Παρίσι τόσο πολύ, οπότε γιατί να μην την κάνω εξολοκλήρου στα γαλλικά; Βέβαια, δεν μιλάω ο ίδιος γαλλικά, αλλά είχα μεγάλη βοήθεια, όλοι οι ηθοποιοί και το συνεργείο μου μιλούσαν αγγλικά. Ήταν μία καταπληκτική εμπειρία, όλοι με έκαναν να αισθανθώ κι εγώ Ευρωπαίος σκηνοθέτης».
Όπως άλλωστε παραδέχτηκε, για τον ίδιο δεν ήταν δύσκολο να συνεργαστεί με ηθοποιούς που μιλούν μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει. «Όταν παρακολουθείς μία ξενόγλωσση ταινία, μία ιαπωνική για παράδειγμα, καταλαβαίνεις αμέσως αν οι ερμηνείες είναι καλές, πιστευτές. Όπως καταλαβαίνεις κι αν είναι υπερβολικές ή ανόητες. Έτσι λοιπόν και στη δική μου ταινία, μπορούσα να καταλάβω από τη σωματικότητα, το ρυθμό, τη μελωδία των ηθοποιών μου τις ερμηνείες τους. Όλοι ήταν εξαιρετικοί. Ακόμα κι αν άλλαζαν τους διαλόγους τους, ήξεραν τι έκαναν. Τους εμπιστεύτηκα».
Στην ερώτηση για το αν η ταινία αποτελεί ένα άτυπο σίκουελ του “Match Point”, είπε πως «και οι δύο ταινίες ασχολούνται με το πόσο η μοίρα, η τύχη παίζει μεγαλύτερο ρόλο στις ζωές μας, από όσο θα θέλαμε να παραδεχθούμε. Από την άλλη, νομίζω ότι μπορεί να διερευνούν την ίδια θεματική, αλλά είναι πολύ διαφορετικές ταινίες».
Μιλώντας για τη ζωή, την καριέρα του και τη δική του σχέση με την τύχη, δήλωσε: «Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα πάντα πολύ πολύ τυχερός. Είχα δύο γονείς που με αγαπούσαν και καλούς φίλους. Έχω μία υπέροχη γυναίκα, έναν υπέροχο γάμο, τα παιδιά μου. Σε λίγους μήνες θα κλείσω τα 88 μου χρόνια και δεν χρειάστηκε ποτέ να νοσηλευτώ σε νοσοκομείο. Ήμουν πάντα πολύ τυχερός, τίποτα τραγικό δεν μου έχει συμβεί. Επίσης, από τα πρώτα μου χρόνια ως σκηνοθέτης, όλοι ήταν πολύ γενναιόδωροι μαζί μου: επέλεγαν να τονίζουν το ταλέντο μου και να μη στέκονται στις αδυναμίες μου. Βέβαια, σήμερα είναι ακόμα νωρίς (σ.σ. δεν είχαν βγει ακόμα οι κριτικές για την ταινία του), αλλά ας πούμε ότι μέχρι τώρα υπήρξα πολύ τυχερός και ελπίζω να συνεχιστεί αυτό».
Όσο για τη σχέση του με το θάνατο κι αν οι κωμωδίες είναι ένας τρόπος να τον αντιμετωπίζει, δήλωσε: «Δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε στ′ αλήθεια για το θάνατο. Είναι μία εξαρχής κακή συμφωνία αυτή που υπογράψαμε μαζί του. Δεν υπάρχει διέξοδος, ούτε από την επιστήμη, ούτε από τη φιλοσοφία, ούτε από την κωμωδία. Την πατήσαμε, είμαστε δέσμιοι μιας κακής συμφωνίας. Στο τέλος της ταινίας, αφήνουμε τον υπότιτλο ”Μην το πολυσκέφτεστε”. Κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει με τον θάνατο».
Τέλος, σε ερώτηση για το αν θα επέστρεφε στη Νέα Υόρκη για να κάνει ταινίες, είπε: «Αν κάποιος βγει από τις σκιές και πει ”εγώ θα χρηματοδοτούσα την επόμενη ταινία σου” κι αν αυτός ακολουθούσε τους όρους μου- ότι δηλαδή δεν θα μπορεί να έχει γνώμη για το σενάριο, ούτε για το καστ, μόνο να μου δώσει τα χρήματα και να εξαφανιστεί, αν υπήρχε ένας τέτοιος ανόητος άνθρωπος, τότε με χαρά θα γύριζα και πάλι μία ταινία στη Νέα Υόρκη».
Πρισίλα Πρίσλεϊ: Ο Ελβις ήταν πολύ ευγενικός, πολύ μαλακός, πολύ τρυφερός, αλλά επίσης σεβόταν το γεγονός ότι ήμουν μόλις 14 ετών
Ως ένα είδος αντίβαρου στο περσινό “Elvis”, το οποίο αφηγήθηκε την ιστορία του Elvis Presley από την οπτική γωνία του τραγουδιστή, η ταινία “Prisilla” βασίζεται στην αυτοβιογραφία της Πρισίλα Πρίσλεϊ, “Elvis and Me” κι έκανε το ντεμπούτο της στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας σε σκηνοθεσία της, βραβευμένης με Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ του 2010, Σοφίας Κόππολα.
Η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας βρήκε την Κόππολα και την Πρίσλεϊ ανάμεσα στο κοινό στο Lido που ξέσπασε σε ένα χειροκρότημα 7 λεπτών. Μαζί τους κι οι πρωταγωνιστές της ταινίας, η 25χρονη Κέιλι Σπέινι κι ο 26χρονος Τζέικομπ Ελόρντι, οι οποίοι πρωταγωνιστούν ως Πρισίλα κι Ελβις – να σημειωθεί ότι η SAG-AFTRA τους επέτρεψε να προωθήσουν την ταινία εν μέσω της απεργίας των ηθοποιών του Χόλιγουντ, καθώς πρόκειται για ανεξάρτητη παραγωγή.
Η Πρισίλα Πρίσλεϊ παρευρέθηκε επίσης στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας νωρίτερα μέσα στην ημέρα, όπου απάντησε με συγκίνηση σε μια ερώτηση σχετικά με το πώς ήταν να ερωτεύεται τον Έλβις σε ηλικία 14 ετών. «Ήταν πολύ δύσκολο για τους γονείς μου να καταλάβουν ότι ο Έλβις ενδιαφερόταν τόσο πολύ για μένα και γιατί», συνέχισε. «Και πραγματικά πιστεύω, επειδή ήμουν περισσότερο ακροατής. Ο Ελβις μου άνοιγε την καρδιά του με κάθε τρόπο στη Γερμανία: τους φόβους του, τις ελπίδες του, την απώλεια της μητέρας του – την οποία δεν ξεπέρασε ποτέ, μα ποτέ. Και ήμουν το άτομο που πραγματικά, πραγματικά καθόταν εκεί για να τον ακούσει και να τον παρηγορήσει. Αυτή ήταν πραγματικά η σύνδεσή μας. Παρόλο που ήμουν 14 ετών, ήμουν στην πραγματικότητα λίγο μεγαλύτερη στη ζωή – όχι σε αριθμούς. Αυτή ήταν η έλξη. Οι άνθρωποι σκέφτονται, “Ω, ήταν το σεξ”. Όχι, δεν ήταν. Δεν έκανα ποτέ σεξ μαζί του. Ήταν πολύ ευγενικός, πολύ μαλακός, πολύ τρυφερός, αλλά επίσης σεβόταν το γεγονός ότι ήμουν μόλις 14 ετών. Ήμασταν περισσότερο σύμφωνοι στη σκέψη και αυτή ήταν η σχέση μας».
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ «πλέκει» την προσωπική ζωή του εκρηκτικού Λ. Μπέρνστάιν με αμφιλεγόμενες κριτικές
Η απεργία των ηθοποιών εμπόδισε και τον Μπράντλεϊ Κούπερ να παρευρεθεί στην πρεμιέρα της ταινίας “Maestro” βασισμένη στη ζωή του Λέοναρντ Μπέρνστάιν.
Όπως δήλωσε ο διευθυντής του φεστιβάλ Αλμπέρτο Μπαρμπέρα στην βρετανική Guardian ο πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, συν-σεναριογράφος και παραγωγός του “Maestro” ήθελε «απεγνωσμένα» να κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο φεστιβάλ, όπως έγινε και με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο «Ένα αστέρι γεννιέται».
Στην πολυαναμενόμενη ταινία ο Κούπερ υποδύεται τον διάσημο μαέστρο, συνθέτη και μουσικό Λέοναρντ Μπερνστάιν. Η ταινία καταγράφει τη εκρηκτική σχέση ζωής μεταξύ του διάσημου συνθέτη και της συζύγου του Φελίσια Μοντεαλέγκρε, την οποία υποδύεται η Κάρεϊ Μάλιγκαν και την αφοσιωμένη της στάση απέναντι στην εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του ιδιοφυούς συζύγου της που συνήψε, κατά τη διάρκεια του γάμου τους, πολλές σχέσεις τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες.
«Η προσωποποίηση του μεγάλου συνθέτη από τον Κούπερ είναι απίστευτα ακριβής και αγγίζει την καρδιά των θυσιών που οι μεγάλοι καλλιτέχνες αισθάνονται ότι πρέπει να κάνουν», αναφέρει σε κριτική του ο Guardian, ενώ το Variety αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Ο “Maestro” δεν μπορεί παρά να κυριαρχείται από το μεγαλείο του πάθους του Μπερνστάιν, τα μεγάλα ελαττώματα του και το τεντωμένο σχοινί που περπάτησε ανάμεσα στην ανάγκη να βρει το νόημα της ομορφιάς και την επιθυμία να μείνει ελεύθερος. Ωστόσο, ο Κούπερ και ο Μάλιγκαν κάνουν την ταινία ένα ντουέτο αξέχαστο».
Παρ′ όλα αυτά, κριτικές σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης δεν εμφανίζουν τον ίδιο ενθουσιασμό για μια ταινία που, όπως αναφέρουν, επικεντρώνεται μόνο στην βαθιά αλλά προβληματική σχέση του ζευγαριού.