Είμαι γιος αστυνομικού. Ο πατέρας μου υπηρέτησε την κοινωνία και την Πολιτεία για τρεις δεκαετίες και βάλε.
Πάντοτε τον θυμάμαι να αναφέρεται στη δουλειά του ως λειτούργημα, ότι έχει καθήκον να προστατεύει και να συμβουλεύει τον πολίτη.
Πάντοτε μου έλεγε με καμάρι κι ανακούφιση πως δε χρειάστηκε ποτέ να κάνει χρήση υπέρμετρης βίας και πώς ήθελε να μην το ξεχωρίζουν οι συμπολίτες του λόγω της στολής.
Έβλεπε τον εαυτό του ως δημόσιο λειτουργό, θεματοφύλακα της τάξης και της ασφάλειας, ένα ιερό καθήκον για εκείνον.
Δεν ήθελε να εμπνέει φόβο ή αποστροφή, αλλά σεβασμό κι εκτίμηση.
Ήθελε να μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο σε ανάγκη.
Τα αποτελέσματα αυτής της επαγγελματικής του στάσης τα απολαμβάνει σήμερα ως συνταξιούχος.
Στην προ - πανδημίας εποχή απολάμβανε καθημερινά τον καφέ του δίπλα στους συμπολίτες του, στους συν-δημότες του.
Χαϊδευτικά τον αποκαλώ ”βλαχοδήμαρχο” καθότι πρόκειται για έναν εξαιρετικά ανοιχτό και προσφιλή άνθρωπο.
Τα γράφω όλα αυτά κι επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο, όχι χάριν αυτοαναφορικότητας ή για να παινέψω το σπίτι μου μην πέσει και με πλακώσει, αλλά γιατί όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ πληγώθηκα με τις εικόνες βίας στη Νέα Σμύρνη.
Οι παρακλητικές φωνές του πολίτη ηχούν μέσα στο κεφάλι μου και με βασανίζουν.
Δεν ήταν αυτή η αστυνομία στην υπηρεσία του πολίτη.
Δεν προστάτεψε τον πολίτη, του επιτέθηκε βάναυσα.
Τον κακοποίησε με τρόπο επαίσχυντο.
Καταχράστηκε την εξουσία της.
Κι αυτό που περιμένω από την ένορκη διοικητική εξέταση είναι η απόδοση των δικαίων, τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω.
Όμως χρειάζεται να ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση για την επάρκεια και την ποιότητα της εκπαίδευσης των αστυνομικών οργάνων, των υπαλλήλων του κράτους και της Πολιτείας.
Ο πολιτικός προϊστάμενος είναι υπόλογος για κάθε περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας κι οφείλει να ελέγχει και να αξιολογεί αμερόληπτα και χωρίς ιδεοληψίες την επάρκεια της επαγγελματικής στάσης των οργάνων που μονοπωλούν τη βία.
Οι πολίτες οφείλουμε να παραμείνουμε ευαίσθητοι σε αυτό.
Αλίμονό μας αν φτάσουμε στο σημείο να ξεστομίσουμε ”καλά του έκανε”.
Υπάρχει ένα μεγάλο έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών στον αστυνομικό.
Αυτό εν πολλοίς βασίζεται στην ατιμωρησία που προκύπτει, πλέον, ως φυσικό επακόλουθο των ΕΔΕ.
Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του πολίτη στην αστυνομία, ως συστατικό κομμάτι της Πολιτείας, πρέπει η πολιτική ηγεσία να αναλαμβάνει την ευθύνη κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Κι η πολιτική ηγεσία πρέπει να αποφασίσει πολύ περισσότερα από την άκρατη καταστολή.
Απαιτούμε πολύ περισσότερα. Απαιτούμε το τέλος της αέναης βίας. Κάθε λογής βίας.