Οι γονείς μου έχουν μαγαζί με ρούχα από πριν υπάρξω εγώ σε αυτόν τον κόσμο. Από μικρή λοιπόν, μαζί με τα κλασικά «μη» που ακούνε τα παιδιά για να μάθουν να συμπεριφέρονται κόσμια σε τούτη την κοινωνία, εγώ έμαθα και κάποια έξτρα. «Μην ενοχλείς τους πελάτες», «δεν ανοίγουμε την κουρτίνα του δοκιμαστηρίου όταν είναι κάποιος μέσα» και άλλα τέτοια. Από νωρίς λοιπόν έμαθα κάτι που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν μάθει ακόμα και ως μεσήλικες στη ζωή τους. Ποτέ, μα ποτέ, μα ΠΟΤΕ δεν ρωτάμε μια γυναίκα εάν είναι έγκυος. Γιατί πολύ απλά, μπορεί να μην είναι.
Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, θα την έχουμε πει απλά «χοντρή». Και όσο κι αν θεωρούμε ότι είναι ένα μικρό λάθος που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε, θα σας πω ότι όχι, δεν είναι ένα μικρό λάθος. Είναι ένα τεράστιο λάθος και αδιακρισία. Όσο «καλή» κι αν είναι η πρόθεση.
Όσο μεγαλώνω το βλέπω όλο και περισσότερο γύρω μου. Και εξοργίζομαι. Μην τολμήσει μια γυναίκα να μεγαλώσει και να πάρει κιλά, η ερώτηση είναι όλο και πιο συχνή. Αν έχει παντρευτεί κιόλας, ίσως είναι και από τα πρώτα πράγματα που θα ακούσει από τον γνωστό που συναντά τυχαία στον δρόμο και έχει καιρό να δει. «Α, είσαι έγκυος;». Και εκείνη τη στιγμή καλείται να «απολογηθεί» με ένα αμήχανο «όχι».
Αυτό το όχι δεν είναι ποτέ ανάλαφρο. Κρύβει πάντα μια αμηχανία, μια συστολή. Ίσως και μια ντροπή. Γιατί αυτή η γυναίκα δεν ταιριάζει στην κοινωνική νόρμα που τα κιλά δικαιολογούνται μόνο σε περίπτωση εγκυμοσύνης.
Σκεφτήκατε ποτέ ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και γι’ αυτό να πρήστηκε ή να έβαλε κιλά; Δεν χρειάζεται πολύ, λίγη κορτιζόνη και γίνεται εύκολα η δουλειά. Γιατί θα πρέπει να της το θυμίσει κάποιος ενώ κάνει τα ψώνια της;
Ή μπορεί απλά να της αρέσει το φαγητό και να μην την νοιάζει πλέον η μέση δαχτυλίδι, δικαίωμά της.
Και αν δεν μπορεί να κάνει παιδιά; Το σκέφτηκες αυτό; Γιατί κάθε φορά που γίνεται η ερώτηση για την εγκυμοσύνη να πρέπει να ξαναζήσει τη στιγμή που έμαθε από τον γιατρό της τα άσχημα νέα; Ή μπορεί να έχει κάνει 15 εξωσωματικές και να έχει αλλάξει το σώμα της από τις ορμόνες και να έρχεται ένας άσχετος να της θυμίσει αυτό που θεωρεί ως τη μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής της.
Αυτή η ερώτηση βέβαια μπορεί να έρθει ακόμα να αν δεν έχεις πάρει κιλά. Αρκεί να ξέρουν ότι ένα ζευγάρι έχει παντρευτεί για κάποιο χρονικό διάστημα και αμέσως αρχίζουν οι ερωτήσεις για το πότε θα έρθουν οι «καλοί απόγονοι». Έχω δει μπροστά στα μάτια μου γυναίκα γύρω στα 50 να πηγαίνει μέσα στο σούπερ μάρκετ να πιάνει την πρησμένη κοιλιά μιας κοπέλας -που ήταν παντρεμένη δύο χρόνια- και να την ρωτάει αν ήταν έγκυος ενώ εκείνη απλά περίμενε να αδιαθετήσει. Η συγκεκριμένη κοπέλα προσπαθούσε να μείνει έγκυος και δεν τα κατάφερνε. Πώς πιστεύετε πως ένιωσε εκείνη τη στιγμή;
Μπορεί επίσης η γυναίκα που εσύ όλο χαρά θα την ρωτήσεις αν είναι έγκυος (γιατί απλά το υποθέτεις από κάτι), να μην θέλει ποτέ να κάνει παιδιά. Να πάλεψε μέσα της μέχρι να φτάσει σε αυτή την απόφαση, να αποφάσισε ότι έτσι θέλει να πορευτεί στη ζωή της και να έρχεσαι εσύ τώρα να την ρωτάς κάτι τόσο προσωπικό και να την κάνεις να αισθάνεται ότι πρέπει να απολογηθεί κιόλας.
Και να σου πω και κάτι; Μπορεί και να είναι έγκυος και να μην θέλει να στο πει. Δικαίωμά της. Μπορεί να είναι τριών, τεσσάρων μηνών, πάνω που έχει αρχίσει να φαίνεται η κοιλιά και να θέλει να βεβαιωθεί ότι όλα πάνε καλά πριν αρχίσει να το λέει στον κόσμο. Γιατί δηλαδή να αποσπάσεις εσύ ετσιθελικά μια τόσο προσωπική πληροφορία, που στην τελική εάν ήθελε να το μοιραστεί μαζί σου, θα στο έλεγε από μόνη της;
Όλα αυτά τα σκέφτομαι καιρό και μου ήρθαν ξανά στο μυαλό με αφορμή την Ελενα Παπαρίζου -και το γεγονός ότι κάποιοι σοκαρίστηκαν που δεν είναι όπως στα 20 της. Body shaming, age shaming, άποψη και κριτική για όλα, γιατί ουαί και αλίμονό σου αν ξεφύγεις από τα στερεότυπα της κοινωνίας που σε θέλουν μέχρι τα 40 παντρεμένη, με παιδιά και κορμί λαμπάδα.
Ενώ επί της ουσίας, δεν (θα έπρεπε να) σε αφορά τι κάνω εγώ στα 30, τα 40, τα 50, τα 60...