Στη νεότερη ιστορία, η τελευταία περίοδος που η Ελλάδα «γέννησε» ήρωες ήταν η περίοδος της επταετίας. Μια περίοδος που έβγαλε μπροστά ανθρώπους πρότυπα κατά γενική ομολογία όπως τον Θεοδωράκη, τον Ελύτη, το Ρίτσο. Για πολλούς, η περίοδος αυτή έθεσε σταθερές ως προς την αντίσταση κατά του πολιτικού κατεστημένου. Κάπου τότε ήταν που κυκλοφορούσε το παρακάτω ανέκδοτο:
Βραδάκι και κάποιος περπατά σιγοσφυρίζοντας ένα από τα απαγορευμένα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Τον ακούει ένας χαφιές και τον παίρνει από πίσω. Μπρος ο ένας, πίσω ο χαφιές, που παρακολουθεί, προχωρούν και φτάνουν ως ένα αστυνομικό τμήμα. Περνώντας μπροστά από το φυλάκιο, ο πρώτος σταματά να σιγοσφυρίζει, δείχνει τον χαφιέ και λέει στον αστυφύλακα φρουρό:
- Πιάσ’ τον αυτόν: Ακούει Θεοδωράκη
Κάπου εκεί, με τη λήξη της περιπέτειας αυτής, σαν να ξεμείναμε από ήρωες.
Δέκα χρόνια πια στη δίνη της χειρότερης οικονομικής κρίσης της μοντέρνας Ελλάδας, ο σύγχρονος ήρωας συνοψίζεται ως εξής στο παρακάτω δημοσίευμα: Ντροπή - Έστειλαν φυλακή για 10 χρόνια μια καθαρίστρια από τον Βόλο για... μία τάξη του Δημοτικού! (Πρώτο Θέμα, 22-11-2018)*. Το ένα μετά το άλλο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έσπευσαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο κατά μίας κατάφορης αδικίας. Ωσάν τα βάσανα του Νεοέλληνα να συνοψίστηκαν με μιας σε μια πράξη της δικαιοσύνης. Ήρωας λοιπόν στην μοντέρνα Ελλάδα αυτός που παρανομεί αλλά η περιπέτεια του είναι ικανή να υφαρπάζει το «κλικ».
Ήρωας επίσης αυτός που σβήνει συνθήματα στους τοίχους από μέλη συγκεκριμένης ακροδεξιάς ομάδας ή το ανάποδο. Όχι για να τα σβήσει. Για να γράψει το δικό του. Με μεγαλύτερα γράμματα. Ήρωας λοιπόν αυτός που φωνάζει δυνατότερα.
Αυτός που καπνίζει σε εσωτερικούς χώρους; Κι αυτός ήρωας. Επαναστάτης του κατεστημένου. Αντιστασιακός. Κάθε τζούρα και μία γροθιά στα θεμέλια του συστήματος.
Αυτός που δεν κόβει αποδείξεις στο μικρό ψιλικατζίδικο της γειτονιάς; Κι αυτός ήρωας. Με το μικρό σουγιά του ροκανίζει τα ξύλινα πόδια του οικονομικού συστήματος.
Ο διεφθαρμένος Πολιτικός; Κι αυτός ήρωας στο μυαλό του. Υπηρέτης του ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ή ακόμα και του κλέβω ένα προσφέρω εννιά.
Δεν χρειαζόμαστε τέτοιους ήρωες. Προτιμάμε αυτούς που σηκώνουν το πινέλο όχι για να γράψουν την άποψη τους με μεγαλύτερα γράμματα. Προτιμάμε αυτούς που σηκώνουν το πινέλο για να βάψουν τον τοίχο λευκό. Η κίτρινο. Ή γαλάζιο. Αυτούς που θα δώσουν στον κόσμο τον καμβά που θα ενώσει και δεν θα χωρίσει.
Υ.Γ.
*Δεν θα ήθελα να πάρω άμεση θέση πάνω στο συγκεκριμένο γεγονός καθώς πρώτον δεν είμαι νομικός και δεύτερον η ένταση είναι αρκετά έντονη ώστε η εκάστοτε άποψη να κριθεί χωρίς ηρεμία και λογική. Η άποψη μου είναι και θα είναι το: Άνθρωπος τελειωθείς βέλτιστον των ζώων, χωρισθέν δε νόμου και δίκης, χείριστον πάντων – Πλάτων.