«..είπε ο στρατός μας στον εχθρό, δεν θα περάσεις , ΟΧΙ». Έτσι κατέληγε ένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν στη σχολική γιορτή της κόρης μου. Έβλεπες στα πρόσωπα τα παιδιών μια σπίθα στα μάτια , λες και η αγάπη για τούτο εδώ τον τόπο να έχει περάσει στο DNA τους. Σε μερικούς μπορεί αυτό να ακούγεται σαν μουσική πανδαισία, άλλοι ίσως το θεωρούν άρρωστο.
Σύμφωνα με τον μεγάλο νεοέλληνα φιλόσοφο Π.Κονδύλη, «στη σημερινή συγκυρία δυο αντιτιθέμενα ιδεολογήματα παρακωλύουν, κοντά στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, την κατάστρωση και την εφαρμογή μιας νηφάλιας εθνικής στρατηγική : ασαφή και αποδυναμωμένα στοιχεία ενός γηγενούς εθνικισμού και εξίσου ασαφή αλλά ενισχυόμενα αναμασήματα ενός ξενόφερτου ειρηνισμού και οικουμενισμού.»
Ο Ελληνισμός έχει υποφέρει από διεθνιστικές αλλά και εθνικιστικές αερολογίες που κοινή συνιστώσα τους υπήρξε πάντα η παντελής άγνοια του πολιτικού ρεαλισμού που διέπει τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη. Έχει πληγωθεί θανάσιμα από ανθρώπους που τον αγαπούσαν πολύ αλλά δεν είχαν τις γνώσεις να τον υπερασπιστούν.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο από το 1998, που ο Κονδύλης πολύ ψύχραιμα χτυπούσε το καμπανάκι της επιβίωσής μας. Οι προβλέψεις του αποδείχτηκαν σωστές. Ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας δεν αμφισβητείται. Εθνική στρατηγική δεν υπάρχει, τα αποτελέσματα του «παρασιτικού καταναλωτισμού επέφεραν την εξάρτηση της δανειοτρεφούς χώρας και την υπονόμευση της αμυντικής της προσπάθειας.» Αυτό που δεν είχε προβλέψει είναι η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία και- πέρα από την οικονομική καταστροφή και τον επικοινωνιακό όλεθρο- το τελειωτικό χτύπημα στην αποτρεπτική ικανότητα της χώρας. Βρισκόμαστε στην πιο εύφλεκτη γειτονιά του πλανήτη, σε μια περιοχή με αυξανόμενη γεωπολιτική αξία και δυστυχώς η ισορροπία ισχύος με τον αδηφάγο γείτονα είναι χειρότερη από ποτέ. Το 1998 ο Κονδύλης είχε τονίσει ότι «η εξοικονόμηση και επένδυση πόρων χάρη στην υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού και του πελατειακού συστήματος μπορεί να στηρίξει την άμυνα της χώρας.» Ίσως προλάβουμε αν ξεκινήσουμε σήμερα, ίσως και όχι.
Κοιτάζοντας τα μικρά αυτά νήπια να βροντοφωνάζουν ΟΧΙ, σιγουρεύεσαι ότι αν χρειαστεί το τρένο για το μέτωπο θα είναι για μια ακόμη μια φορά γεμάτο με Έλληνες που θα φεύγουν χαμογελαστοί για το ραντεβού με την αιωνιότητα. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να ποτίζεται το χώμα με αίμα ηρώων αλλά να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα εγγυηθούν την επιβίωση του κράτους-έθνους με τις ελάχιστες απώλειες. ΄
Ο Ηρ. Γερογιώκας είναι υπ. Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων του University of Bolton, μέλος της Π.Ε και του Τομέα Εξωτερικών της ΝΔ