Ο Κωστής Παπαγιώργης είχε γράψει ότι ο σκύλος μπορεί σαν ανθρώπινο πείραμα να απέτυχε, αλλά ως ζωικό πείραμα απέδωσε μέγιστα του αναμενομένου. O Μίλαν Κούντερα, έγραφε πάντοτε ότι τον παράδεισο, δηλαδή το ειδύλλιο, ο άνθρωπος μπορεί να το ζήσει μόνο με το Θεό και το σκύλο του. Με το Θεό και το σκύλο όλα επαναλαμβάνονται, δεν υπάρχει πρόοδος, δεν υπάρχει εξέλιξη και για αυτό δεν υπάρχει πόνος.
Καταχείμωνο, Ιανουάριο του 1996, θυμάμαι να ξεκοκαλίζω τις εφημερίδες για τη θανή του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Μιτεράν. Παρά τις εμβριθείς αναλύσεις για την πολιτική του σταδιοδρομία ή τα αφιερώματα για την προσωπική του ζωή, μου είχε κεντρίσει την καρδιά μία μόνο αναφορά.
Η εικόνα του μαύρου Λαμπραντόρ του Προέδρου, που πενθούσε υπομονετικά κάτω από τη βροχή καθ’όλη την διάρκεια της εξόδιου ακολουθίας που τελούνταν σε στενό οικογενειακό κύκλο στη γενέτειρα του, Ζαρνάκ, υπό την προστασία του έμπιστου φίλου και πρώην Υπουργού Οικονομικών, Μισέλ Σαράς, ενώ την ίδια ώρα λάμβανε χώρα νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό των Παρισίων, Νοτρ Νταμ.
Σήμερα στις ιστοσελίδες η ίδια πάλι εικόνα, τα ίδια αφιερώματα με αφορμή το τουίτ του εκπροσώπου επί σειρά ετών του αποθανόντος Αμερικανού Προέδρου, Τζορτζ Μπους.
Ο Τζιμ ΜακΓραθ ανήρτησε φωτογραφία του Σάλι, - του εκπαιδευμένου κίτρινου Λαμπραντόρ, που είχε επιφορτιστεί την φροντίδα του ηλικιωμένου Προέδρου-, κάτω από την αστερόεσσα που έσκεπε το ακριβό ξύλο, με τη λεζάντα «Αποστολή εξετελέσθη».
Πριν από εννέα έτη, όταν ο πατέρας μου «έφυγε» στον ύπνο του, δεν δεχόμουν να τον απομακρύνουν από κλίνης, έως ότου έρθει σπίτι η αδελφή μου, η οποία όφειλε να ταξιδέψει μία πεντάωρη διαδρομή. Όταν έφτασε και έπεσε στην αγκαλιά του, δεν θα ξεχάσω ποτέ το έκθαμβο πρόσωπό της, ανάκατο με την πιο παράλογη ελπίδα: «Μα είναι ζεστός». «Είναι από τη Ζουζού και το Νικόλα» της είχα απαντήσει και ακόμα απορώ που είχα βρει το σθένος. Πράγματι η σκυλίτσα του που ήταν λεχώνα, μαζί με τα κουτάβια της και τον δικό μου σκύλο, που ήταν και ο πατέρας, είχαν περιβάλει το σώμα του πατέρα μας δίχως να αφήνουν ακάλυπτη μήτε πιθαμή. Όταν τελικά ήρθε η ώρα να μεταφέρουν τη σορό, η σκυλίτσα του έσκιζε τον αέρα με τις κραυγές της, με τρόπο που δεν μπορούσαμε, δεν θα επιτρεπόταν να πράξουμε εμείς.
Ανάμεσα στο συγκινητικό αποχαιρετισμό του Πολεμικού Ναυτικού της Αμερικής και το δημοσίευμα που επιρρίπτει ευθύνες στο εκλιπόντα Πρόεδρο Τζορτζ Μπους έναντι της ανθρωπότητας για τις πολιτικές επιλογές του, στέκομαι στο βουβό αποχαιρετισμό του Σάλι. Δεν είναι λίγες οι φορές που κοιτάζοντας στα μάτια τον δικό μου σκύλο, αναρωτιέμαι τι έκανα για να τον αξίζω.
Ας ζούμε, λοιπόν, ας αγαπούμε στη ζωή, ας πενθούμε στο θάνατο, ως εάν τους αξίζαμε.