Δεν υπάρχουν πλέον τοίχοι. Οι ξύλινοι δοκοί της οροφής είναι σπασμένοι και διάσπαρτοι και τυχαία κομμάτια ρούχων κρέμονται από κατεστραμμένους σωλήνες νερού. Αλλά ανάμεσα στα ερείπια αυτού που μέχρι πρότινος ήταν το σπίτι της - το σπίτι που έχτισαν οι παππούδες της - η Αννα Σεφτσένκο βλέπει μια αχτίδα ελπίδας.
Εκεί, ανάμεσα στα λιωμένα μέταλλα και τα σπασμένα τούβλα της προηγούμενης ζωής της στο Ιρπίν, στέκεται όρθιο το λεπτό κοτσάνι ενός από τα αγαπημένα της κρίνα. Λίγο πιο πέρα, μερικά τριαντάφυλλα έχουν επιζήσει.
Ενα μικρό μάτσο με νάρκισσους και μια μικροσκοπική παιώνια ξεπροβάλουν μέσα από τα συντρίμμια, χτυπημένα αλλά όχι σπασμένα. Και οι τουλίπες της αρχίζουν να ανθίζουν.
«Είδα μια φωτογραφία του σπιτιού», περιγράφει η Σεφτσένκο, η οποία είχε εγκαταλείψει την πόλη στα περίχωρα του Κιέβου, σχεδόν δύο εβδομάδες πριν πέσουν οι βόμβες. «Προσπάθησα να προετοιμαστώ για να το δω με τα μάτια μου. Και μετά την επόμενη στιγμή - κοίταξα και είδα τα λουλούδια».
«Ηταν νέα ζωή», λέει. «Ετσι προσπάθησα να σώσω τα λουλούδια μου».
Οταν ο σκληρός ουκρανικός χειμώνας άρχισε να μετατρέπεται σε άνοιξη, η οικογένεια της είχε ήδη πληρώσει βαρύ τίμημα στον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας. Την ίδια μέρα που έχασαν το σπίτι τους, ο πατέρας της έχασε το πόδι του από έκρηξη καθώς προσπαθούσε να φύγει από το Ιρπίν. Ενας δραστήριος άνδρας στα 60 του, που του άρεσε να κάνει ποδήλατο, τώρα μετά βίας βγαίνει από το διαμέρισμα, στο οποίο οι φίλοι της Σεφτσένκο αφήνουν την οικογένειά της να μείνει από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο.
Οταν η οικογένεια έφυγε από το Ιρπίν γύρω στις 10 Μαρτίου, ο πατέρας της έμεινε πίσω, ελπίζοντας να σώσει το σπίτι του.
«Οι παππούδες μου έχτισαν αυτό το σπίτι, τούβλο τούβλο», εξηγεί η 35χρονη δασκάλα λογοτεχνίας.
Καθώς οι βομβαρδισμοί εντείνονταν και τα ρωσικά στρατεύματα, που αρχικά κατέλαβαν τμήματα του Ιρπίν σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να προχωρήσουν μέχρι το Κίεβο, πλησίαζαν όλο και περισσότερο τη γειτονιά τους, ο πατέρας της Σεφτσένκο συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να φύγει.
Δεν έχει περιγράψει ακόμα στην κόρη του πώς τραυματίστηκε, αλλά ξέρει ότι χτυπήθηκε από έκρηξη καθώς βρισκόταν σε ένα αυτοκίνητο προσπαθώντας να εγκαταλείψει την πόλη. Εχασε το δεξί του πόδι πάνω από το γόνατο.
Το μέρος που έσωσαν οι γιατροί ήταν συντριπτικά σπασμένο και εξακολουθεί να συγκρατείται από μια εξωτερική μεταλλική ράβδο που βιδώθηκε στον μηρό του.
Δεν έχει δει ακόμα τι απέγινε το σπίτι του - ή το ποδήλατό του, το οποίο βρίσκεται θρυμματισμένο κάτω από σωρούς από τούβλα σε αυτό που ήταν κάποτε ο μπροστινός κήπος του.
Καθώς η 35χρονη ερευνούσε τα απομεινάρια του σπιτιού ένα ηλιόλουστο απόγευμα του Μαΐου, αναρωτήθηκε αν ήταν δυνατόν να σωθεί οτιδήποτε ή αν ολόκληρο το σπίτι έπρεπε να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί.
Ωστόσο, παρά τον φρικτό τραυματισμό του πατέρα της, τουλάχιστον είναι όλοι ακόμα ζωντανοί, λέει.
Η κηπουρική ήταν το αγαπημένο χόμπι της Σεφτσένκο, ο τρόπος της να χαλαρώνει. Τώρα, καθώς βλέπει μια νέα ζωή να αναδύεται από τη γη μέσα σε τόση καταστροφή, της δίνει ελπίδα για το μέλλον.
«Εχουμε άλλη μια ευκαιρία», είπε. «Να ζήσουμε».