Είναι εγωιστικό να παίρνεις μαζί το κατοικίδιό σου όταν καλείσαι να εκκενώσεις μια εμπόλεμη ζώνη;
Η Άρια Αλτρίν, μια 20 ετών φοιτήτρια Ιατρικής που έφυγε πρόσφατα από την Ουκρανία παρέα με το Σιβηρικό Χάσκι της, δεν το νομίζει: «Θα ήταν πιο εγωιστικό να αφήσω πίσω τον σκύλο μου», λέει.
Γι′ αυτό πήρε μαζί την πέντε μηνών Ζαΐρα στο δύσκολο ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων μέχρι την πολιτεία Κεράλα της νότιας Ινδίας.
Πολλοί Ινδοί φοιτητές επέστρεψαν στην πατρίδα τους από την Ουκρανία μαζί με τις γάτες και τα σκυλιά τους, αλλά η Άρια ξεχώρισε όταν μια φωτογραφία της - να έχει αγκαλιά την Ζαΐρα μέσα σε ένα λεωφορείο για τα ρουμανικά σύνορα - έγινε viral.
Η φωτογραφία προκάλεσε αμφιλεγόμενες αντιδράσεις, με τους καλοπροαίρετους να ρωτάνε αν οι γονείς της την έστειλαν στην Ουκρανία για να σπουδάσει ή να φροντίζει ζώα, ενώ άλλοι αναρωτήθηκαν γιατί η ινδική κυβέρνηση θα έπρεπε να φιλοξενεί ζώα σε πτήσεις εκκένωσης όταν κινδύνευαν άνθρωποι.
Αλλά η Άρια λέει ότι η Ζαΐρα δεν έπιανε χώρο που προοριζόταν για ανθρώπους- ταξίδεψε σε ένα κλουβί στην πτήση από τη Ρουμανία στο Δελχί.
«Είμαι φοιτήτρια ιατρικής - μας διδάσκουν να σώζουμε ζωές χωρίς διακρίσεις. Εξάλλου αν την άφηνα πίσω, δεν θα βοηθούσε κανέναν», προσθέτει.
Η διάσωση ζώων σε μια ανθρωπιστική κρίσης αποτελεί ακανθώδες ζήτημα. Το 2021, ο Βρετανός Πεν Φάρτινγκ, που διατηρούσε ένα καταφύγιο ζώων στο Αφγανιστάν, επικρίθηκε έντονα επειδή έφυγε από τη χώρα με τα σκυλιά και τις γάτες - αλλά όχι το αφγανικό επιτελείο του - μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν.
Είπε ότι δεν μπορούσε να τους πάρει μαζί εκείνη τη στιγμή λόγω απειλών από τους Ταλιμπάν. Οι εργαζόμενοι στο καταφύγιο έφτασαν αργότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Για την Άρια και άλλους σαν αυτήν, το διακύβευμα δεν ήταν τόσο μεγάλο. Όμως το ταξίδι ήταν εξουθενωτικό.
«Δεν μπορώ να την εγκαταλείψω»
Η Άρια πήγε στην Ουκρανία το 2020 για να σπουδάσει Ιατρική στο National Pirogov Memorial Medical University της Βινιτσκά. Έκανε γρήγορα φίλους - πολλούς από την πολιτεία της, την Κεράλα - και της άρεσε να ζει εκεί.
Κάποιος φίλος, που ήξερε ότι αγαπούσε τα ζώα, της έκανε δώρο ένα κουτάβι δύο μηνών τον Δεκέμβριο του 2021. Η Άρια την ονόμασε Ζαΐρα αφού απέρριψε διάφορες επιλογές.
Οι δυο τους δέθηκαν γρήγορα - όταν έμενε μόνη στο σπίτι επειδή η Άρια παρακολουθούσε τα μαθήματα, η Ζαΐρα αρνιόταν να φάει, περιμένοντας με ανυπομονησία την Άρια να επιστρέψει.
Η Άρια, με τη σειρά της, συχνά απέρριπτε προσκλήσεις από φίλους για να μην μένει η Ζαΐρα μόνη.
Όταν άρχισε ο πόλεμος, η Άρια λέει ότι μόνη της σκέψη ήταν, «ό,τι κι αν γίνει, δεν μπορώ να αφήσω τη Ζαΐρα».
Φίλοι και συγγενείς την συμβούλεψαν καλοπροαίρετα να δώσει τον σκύλο σε κάποιον προσωρινά, αλλά η Άρια αρνήθηκε. «Ήξερα ότι κανένας άλλος δεν θα την αγαπούσε ούτε θα την φρόντιζε όπως εγώ», λέει.
Όταν δεν υπήρχε άλλη επιλογή παρά η εκκένωση, η μητέρα της Άρια στήριξε την απόφαση της κόρης της να φέρει μαζί τη Ζαΐρα. Ο πατέρας της αρχικά διαφώνησε αλλά τελικά υποχώρησε.
Εν μέσω βομβαρδισμών, κατάφερε τελικά να βρει διαβατήριο για κατοικίδια, χαρτιά εμβολιασμού και μικροτσίπ - όλα σε μια μέρα.
Η Άρια με τη Ζαΐρα έφυγαν από τη Βινιτσκά στις 26 Φεβρουαρίου, δύο ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Την επόμενη μέρα, πήραν ένα λεωφορείο για τα ρουμανικά σύνορα. Η Ζαΐρα παρέμενε σιωπηλή και κοντά στην Άρια καθ′ όλη τη διάρκεια, τρομοκρατημένη από τους θορύβους και τους ξένους.
Ο οδηγός του λεωφορείου τις άφησε περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα λόγω των μεγάλων ουρών οχημάτων που περίμεναν να περάσουν.
Άρχισαν να περπατούν. Η Άρια με μια φίλη της είχαν πάρει μαζί χυμούς και μπισκότα, καθώς και σκυλοτροφή για τη Ζαΐρα - δεν μπορούσαν να βρουν ψωμί ή νερό στα μαγαζιά.
Η πλάτη της Άρια πονούσε αλλά η Ζαΐρα άρχισε να κουτσαίνει και φαινόταν στενοχωρημένη. Τότε συνειδητοποίησε πως θα χρειαζόταν να κουβαλήσει τον σκύλο της.
«Όταν την σήκωσα, απλώς ακούμπησε στον ώμο μου σαν μωρό», θυμάται η Άρια, αν και η Ζαΐρα ζυγίζει περίπου 16 κιλά.
Αλλά η διαδρομή ήταν βασανιστική - αν και βοήθησαν κάποιοι, η Άρια έπρεπε να σταματά συχνά για να ξεκουράζει τα χέρια της.
Επίσης αναγκάστηκε να πετάξει μεγάλο μέρος του φαγητού και των χυμών για να ελαφρύνει το φορτίο- υπολογίζει ότι μετέφερε τη Ζαΐρα για 10-12 χιλιόμετρα.
Όταν έφτασαν στα ρουμανικά σύνορα, η Άρια είχε μόνο σκυλοτροφή και ταξιδιωτικά έγγραφα στην τσάντα της.
Εκεί, περίμενε ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους για περίπου επτά ώρες, που έσπρωχναν ο ένας τον άλλο κάθε φορά που άνοιγαν οι πύλες. Μια φορά που προσπάθησε να βάλει κάτω τη Ζαΐρα, την κλώτσησαν και ούρλιαξε από τον πόνο.
«Πρέπει να στεκόμουν στο ένα πόδι πάνω από μία ώρα. Απλώς καθόμουν εκεί αγκαλιά με τη Ζαΐρα και έκλαιγα. Ευχόμουν να μπορούσαμε να επιστρέψουμε στο Βινιτσκά ακόμα κι αν ήταν επικίνδυνο», λέει.
Όσο περίμεναν, η Άρια έπρεπε να αδειάσει ένα μεγάλο μέρος της σκυλοτροφής γιατί το βάρος ήταν αφόρητο.
Όταν ήρθε επιτέλους η σειρά τους, μια ομάδα φοιτητών την έσπρωξε πίσω. Τότε κράτησε ψηλά τη Ζαΐρα, κάτι που τράβηξε την προσοχή ενός Ουκρανού στρατιώτη, που τους επέτρεψε να περάσουν.
«Δεν περιγράφεται η ανακούφισης όταν περάσαμε απέναντι», λέει.
Το ταξίδι στην Ινδία
Πρώτα μεταφέρθηκαν σε ένα καταφύγιο στη Ρουμανία όπου πήραν φαγητό και νερό - εθελοντές έδωσαν επίσης στην Άρια ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα παπούτσια επειδή τα δικά της ήταν φθαρμένα.
Στη συνέχεια περίμεναν ώρες για να μεταφερθούν σε άλλο καταφύγιο, πιο κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο Χένρι Κοάντα στο Βουκουρέστι. Εδώ, η ρουμανική αστυνομία που συμπάθησε την Ζαΐρα τους έδωσε περισσότερα τρόφιμα και χαρτομάντιλα και τους βοήθησε να φτάσουν με ταξί στο αεροδρόμιο.
Λίγο πριν επιβιβαστούν στην πτήση εκκένωσης που κανόνισε η ινδική κυβέρνηση, οι ρουμανικές αρχές είπαν στην Άρια ότι η Ζαΐρα θα έπρεπε να μπει σε κλουβί.
Μετά από πολλές ώρες, πολύ τρέξιμο και άλλη μια χαμένη πτήση, η Άρια με τη Ζαΐρα επιβιβάστηκαν τελικά σε ένα αεροπλάνο για το Δελχί.
Όταν της έδωσαν λίγο φαγητό στην πτήση, η Άρια λέει ότι έφαγε λίγο και φύλαξε το υπόλοιπο για να ταΐσει τη Ζαΐρα όταν προσγειωθούν.
Το ταξίδι της στην Κεράλα καθυστέρησε ξανά επειδή η AirAsia, η οποία εκτελούσε την πτήση από το Δελχί, δεν επέτρεπε ζώα, οπότε πήρε άλλη πτήση.
Μέχρι τότε, το ταξίδι της Άρια είχε γίνει είδηση και ένας υπουργός της πολιτείας Κεράλα είχε γράψει ένα μήνυμα στο Facebook, επαινώντας την.
Όταν με την Ζαΐρα έφτασαν στο αεροδρόμιο του Κοτσί την επόμενη μέρα, την υποδέχτηκε μια ορδή δημοσιογράφων που ήθελαν να της πάρουν συνέντευξη.
Πρώτα πήγε τη Ζαΐρα σε κτηνίατρο για έλεγχο και εμβόλιο και στη συνέχεια έφτασε τελικά στο σπίτι της στο Μουνάρ. Στην αρχή ανησύχησε πως το Σιβηρικό Χάσκι - του οποίου η χοντρή γούνα προσφέρει προστασία από το δριμύ κρύο - θα δυσκολευόταν στον ζεστό καιρό της Ινδίας.
Αλλά η Άρια λέει ότι η Ζαΐρα φαίνεται να προσαρμόζεται καλά. Βοηθά επίσης ότι το Μουνάρ είναι πιο κρύο από τα περισσότερα μέρη της Κεράλα - οι θερμοκρασίες του χειμώνα μπορεί να πέσουν σε μονοψήφια νούμερα.
«Στην πραγματικότητα ζηλεύω λίγο- η Ζαΐρα δείχνει να προτιμά να περνά χρόνο με τη μητέρα μου από εμένα», λέει η Άρια γελώντας.
Πηγή: BBC