Θυμίζω εν τάχει: το 1919 η Ελλάδα πήγε στην Σμύρνη εντολοδόχος των νικητηριών Μεγάλων Δυνάμεων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στρατιωτικός υπερασπιστής των συμφερόντων τους στην ευρύτερη περιοχή, καθώς πλέον οι ίδιες δεν διέθεταν στρατεύματα. Αρχικά υποστήριξαν την Ελλάδα διπλωματικά και οικονομικά, αλλά μετά την ανάδυση της κομμουνιστικής Ρωσίας και την εμφάνιση του εθνικιστικού κινήματος του Κεμάλ εγκατέλειψαν την Ελλάδα και με ηθικές παραινέσεις την εξανάγκασαν να ματώνει στα μικρασιατικά υψίπεδα για 2 χρόνια.
Αφού η Ελλάδα στραγγίστηκε και από την τελευταία σταγόνα ικμάδας που είχε, αφού θυσίασε την νεολαία της και κατέστρεψε την οικονομία της, την εξανάγκασαν να παραδώσει την Ανατολική Θράκη με την Ανακωχή των Μουδανιών την στιγμή που οι Τούρκοι δεν είχαν πρόσβαση στην περιοχή ούτε διέθεταν στόλο για κάποια απόβαση.
Η συνέχεια γνωστή: Η Ελλάδα δέχθηκε 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες αναγκάστηκε να λάβει τεράστια δάνεια για την αποκατάστασή τους, χρεώθηκε για 5 γενεές τουλάχιστον. Οι Έλληνες του Μεσοπολέμου, αυτή η αδικημένη γενιά Ελλήνων που η ιστορία τους παραμένει άγνωστη, τους κατάπιε μια συλλογική κατάθλιψη τραυματισμένοι και χτυπημένοι από τη μοίρα του σημείου μηδέν της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Οι αναλογίες με την Ουκρανία του 2025 είναι εμφανείς. Οι Μεγάλες Δυνάμεις (ΗΠΑ, Ε.Ε.) εξέθεσαν την Ουκρανία στην οργή της Ρωσίας προσπαθώντας να την εντάξουν στην στρατιωτική και πολιτική σφαίρα επιρροής τους. Όταν η Ρωσία επιτέθηκε την πολέμησαν μέσω αντιπροσώπων φοβούμενες να εκθέσουν την Ευρώπη σε ένα παγκόσμιο πόλεμο, άφησαν την Ουκρανία να αιμορραγεί επί 2,5 χρόνια χωρίς ελπίδα, έβλεπαν την Χώρα να μετατρέπεται σε ερείπια και την νεολαία της να θυσιάζεται άσκοπα και ούτε την ενίσχυσαν αποφασιστικά, ούτε μπήκαν στην λογική ενός επώδυνου συμβιβασμού. Αφού η Ουκρανία έδωσε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών της, τώρα την καλούν να ακρωτηριαστεί εδαφικά, και να δανειστεί για 5 γενεές ώστε να επουλώσει τις πληγές της.
Ο πατριωτικός αμυντικός πόλεμος είναι ο ευγενέστερος όλων, αλλά από κάποιο σημείο και μετά ο Βολοντίμιρ Ζελένσκυ όφειλε να καταλάβει που οδεύει το ζήτημα της Χώρας του και να σταματήσει την αιμορραγία της. Η ουκρανική περίπτωση μας παρέχει υψηλά ιστορικά διδάγματα για την αξία εννοιών όπως το διεθνές Δίκαιο και πρέπει να μας προετοιμάζει για το πως οφείλουμε να διαμορφώσουμε την εθνική μας στρατηγική στην Κύπρο και στο Αιγαίο.
Εν κατακλείδι, αλίμονο στην μικρή ή μεγάλη χώρα που θα πέσει στην ανάγκη των ηγεσιών των Μ. Δυνάμεων -παλαιότερων και τωρινών.