Η ποίηση ζει ακόμα και στο πεδίο της μάχης.
Υπάρχουν στιγμές που πρόσωπα και καταστάσεις από έναν πόλεμο σε «λυγίζουν».
Η ιστορία του Ζένια Περεπελίτσα είναι μια από αυτές. Ο Ουκρανός στρατιώτης στέκεται σε ένα χιονισμένο τοπίο - κοιτά την κάμερα και απαγγέλλει στίχους ενός ποιήματος για να αποτυπώσει τη διάθεση της στιγμής.
Η επιλογή του ποιήματος ήταν επίσης συγκλονιστική. Είναι ένα περσικό ποίημα του Χαμίντ Μοσαντέγκ που απευθύνεται σε έναν εραστή και τιτλοφορείται «Ποιος θα σου πει τα νέα του θανάτου μου;»
Τι στιγμή κατέγραψε σε βίντεο ο Αμερικανός φωτογράφος Άλεξ Λουρί ο οποίος όταν άρχισε να συζητά με τον Περεπελίτσα συνειδητοποίησαν πως αμφότεροι μιλούσαν λίγα φαρσί και ήταν εξοικειωμένοι με την ιρανική κουλτούρα και ποίηση.
Το βίντεο του έγινε viral. Μοιρασμένο σε πλατφόρμες κοινωνικών μέσων όπως το Telegram και το Twitter, κυρίως από Ιρανούς και Ουκρανούς, άγγιξε ένα κοινό νεύρο, μια υπενθύμιση ότι η λογοτεχνία, ιδιαίτερα η ποίηση, έχει τη δύναμη να δένει τους ανθρώπους.
«Ήταν αρκετά περίεργο ένας Αμερικανός και ένας Ουκρανός να μιλούν φαρσί, εν μέσω μιας εισβολής από τη Ρωσία», παραδέχθηκε ο Λουρί, τονίζοντας ότι ο συνομιλητής του ήταν πολύ έξυπνος και ευγενικός.
Ο Περεπελίτσα είναι κάτοικος Κιέβου, σύζυγος και πατέρας ενός μικρού αγοριού. Είναι επιχειρηματίας που μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα ασχολούνταν με τις εξαγωγές. Έχει ζήσει 1,5 χρόνο στην Τεχεράνη και έμαθε φαρσί, σύμφωνα με τον Λουρί.
Εδώ είναι το ποίημα μεταφρασμένο στα Ελληνικά:
Κατά καιρούς αναρωτιέμαι
Ποιος θα σας πει τα νέα του θανάτου μου;
Η στιγμή που ακούς τον θάνατό μου, από κάποιον
Μακάρι να μπορούσα να δω το όμορφο πρόσωπό σου
Ανασηκώνοντας τους ώμους, ανέμελα
Κουνώντας τα χέρια σας - δεν πειράζει
Κουνώντας το κεφάλι σου, «Ουάου! Πέθανε! Πόσο θλιβερό!”
Μακάρι να μπορούσα να το δω
Ρωτάω τον εαυτό μου
Ποιος θα πίστευε
Η αγάπη σου έγινε στάχτη
Η ζούγκλα της ψυχής μου
Πηγή: NYT