Η επιχείρηση «προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου» τελείωσε με μία ακόμα ισοπαλία εντός έδρας, για την Εθνική ομάδα της Ελλάδας, αυτή τη φορά με το Κόσοβο (1-1).
Παρ’ ότι η Ελλάδα προηγήθηκε με εκπληκτική κεφαλιά του Μασούρα, από σέντρα του Πέλκα, όχι μόνο δεν κατάφερε να νικήσει, αλλά στο τέλος κινδύνευσε σοβαρά και να ηττηθεί. Αν μάλιστα σε μία φάση στο 88’ ο Ζέγκροβα, δεν επιχειρούσε να ντριμπλάρει όλη την άμυνα και να μπει με τη μπάλα στα δίχτυα, τότε το γκολ θα είχε επιτευχθεί για τους αντιπάλους μας.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για αυτό τον αγώνα, εκτός του ότι ειδικά στο πρώτο μέρος η ομάδα μας ήταν καλύτερη και θα μπορούσε να είχε σημειώσει και ένα ακόμα γκολ.
Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα τερμάτισε τρίτη στον όμιλό της πίσω από την πρώτη Ισπανία, που προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο απ’ ευθείας με τη νίκη της 1-0 επί της Σουηδίας, η οποία τελικά πάει στα μπαράζ, με τη δεύτερη θέση που κατέλαβε.
Η Ελλάδα πλήρωσε τις απώλειες και τις ισοπαλίες με τις λεγόμενες θεωρητικά βατές ομάδες και όχι μόνο αυτές. Πλήρωσε και την έλειψη…παικτών. Δεν εννοώ ότι αυτοί που αγωνίστηκαν δεν αξίζουν να παίζουν, αλλά θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή το Ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έχει και την καλύτερη φουρνιά που έχει εμφανιστεί στο ποδόσφαιρό μας. Δυστυχώς ούτε στον τελευταίο αγώνα δεν κατάφερε να ευχαριστήσει η ομάδα μας, τους λίγους ανθρώπους που ανέβηκαν στο Μαρούσι στο ΟΑΚΑ για να την παρακολουθήσουν από κοντά.
Τον κόσμο στο γήπεδο τον τραβά συνήθως η καλή ομάδα και φυσικά η αγάπη του για την Εθνική. Όμως φαίνεται ότι δεν έχει αυτή την αγάπη όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν είναι «τραβηχτική».
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον Φαν’τ Σχιπ, αλλά είτε μείνει είτε φύγει, το θέμα είναι ένα. Η εθνική χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα και ένα χτίσιμο από την αρχή. Δεν γίνεται να κάνουμε βήματα πίσω και όχι μπροστά σαν αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Το θέμα δεν είναι αν χάσαμε μία ή δύο ευκαιρίες. Το θέμα είναι να δημιουργηθεί μία ομάδα, με τους καλύτερους παίκτες, να μείνουν εκτός εθνικής τα πείσματα και οι εγωισμοί και να παίξουν οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές και να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Τα παιδιά που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή, σίγουρα προσπάθησαν, σίγουρα πάλεψαν, σίγουρα αγαπούν την εθνική, αλλά χρειάζονται πολλά περισσότερα πράγματα, συν αυτά που έχουν για να πάει ψηλότερα.
Ας ελπίζουμε ότι τα καλύτερα θα έρθουν και ότι τα χειρότερα έφυγαν. Όλοι ευχόμαστε να μη μείνουμε με την ελπίδα…