Ήταν τέλη της δεκαετίας του ενενήντα. Το λήμμα «μνημόνιο» υπήρχε μόνο στο λεξικό, ενώ οι λέξεις «μετοχές» και «χρηματιστήριο» ακούγονταν σε όλα τα πηγαδάκια και τα πιο απομακρυσμένα καφενεία της υπαίθρου. Η Ελλάδα άλλαζε ταχύτητα, οι συγκυρίες από μόνες τους υπαγόρευαν έναν τρόπο ζωής διαφορετικό για την γενιά που ερχόταν να αναλάβει τα σκήπτρα του πιο παραγωγικού δυναμικού. Ο Πέτρος Κωστόπουλος, φέρελπις και φιλόδοξος νέος τότε, ορμώμενος από τον Βόλο, είδε φως και μπήκε. Δεν δημιούργησε τις συνθήκες, απλώς τις εκμεταλλεύτηκε, υπήρξε μέσα από τα έντυπα του απλά ο κομιστής μιας νέας αντίληψης που είχε ήδη αρχίσει να ριζώνει στο μυαλό του κόσμου. Δεν περίμενε ο μέσος Έλληνας τον Κωστόπουλο για να αγοράσει τις Καγιέν που τώρα σκουριάζουν σε συνοικιακές μάντρες, ούτε για να πάρει στεγαστικά, καταναλωτικά και διακοποδάνεια. Δεν δημιούργησε ο Κωστόπουλος το δίπολο Χορηγός - Βίζιτα, δεν εξανάγκασε κάποια γυναίκα να προσθέσει εμφυτεύματα σιλικόνης. Δεν δίδαξε την αγένεια, την αλαζονεία, την αμετροέπεια, την σαχλαμάρα…
Είναι άδικο ετεροχρονισμένα να χρεώνεται όλη την γάγγραινα της διαπλοκής, του καρακατσουλιού και του αρχοντοχωριατισμού. Ο Κωστόπουλος δεν δημιούργησε το κοπάδι, ήταν ο ίδιος ένας από το κοπάδι της μετριότητας που χρύσωνε το χάπι της με χαζομόντελα και γιότ. Το μόττο η «ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή» σηματοδότησε μια εποχή οπού τα πάντα κινούνταν σε ρυθμούς fast forward και που όλοι γνώριζαν την τιμή των πραγμάτων μα ελάχιστοι την αξία τους. Υπήρξε βέβαια και ο αντίλογος, «Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι» τραγούδαγαν οι Τρύπες στο «χάρτινο τσίρκο» αναφερόμενοι στα έντυπα του και την «αυτοκρατορία» του που έμελλε να καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Προσωπικά αμφιβάλλω αν υπήρξε ποτέ σοβαρός άνθρωπος που να γούσταρε τον Κωστόπουλο. Στις ελάχιστες φορές που έτυχε να τον ακούσω στο ραδιόφωνο ο λόγος του ήταν γεμάτος μαργαριτάρια και συντακτικά λάθη. Βέβαια η ημιμάθεια και η αμορφωσιά δεν υπήρξαν ποτέ αποτρεπτικά για την είσοδο στην «Ντίσνευλαντ» της επίδειξης και της ασυδοσίας, μάλλον προαπαιτούμενα ήταν. Όσο για τον Πέτρο, ακολούθησε την ίδια μοίρα όλων εκείνων με τους οποίους συντάχθηκε και καθοδήγησε. Κοινώς, δεν «ξεβλάχεψε» ποτέ καλούμενος να αντιμετωπίσει την Νέμεση με τα ίδια εφόδια που αποκόμισε κατά την διάρκεια της πορείας του. Την άγνοια και την ανοησία...
*Υπάρχει ο Βλάχος υπάρχει και ο Κωλόβλαχος, η Βλάχα και η Βλαχάρα, ο Χωρικός και ο Χωριάτης. Οι Βλάχοι και οι κάτοικοι της υπαίθρου, ο απλός και άδολος επαρχιώτης σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνδέονται με την «Βλαχιά» που κάποιοι ταύτισαν με το κυνήγι του Greek Dream