Εφόσον δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο
“θα γίνει ο ίδιος το πεπρωμένο του”
Ι. Γιαμπλόνκα, Ζαν Ζενέ
Το πρόβλημα με τις αντιλήψεις και πρακτικές ορισμένων παλαιών πολιτικών, οι οποίοι δείχνουν (και αισθάνονται;) ότι με τη συμμετοχή τους και μόνο στην κυβέρνηση μεταβάλλονται (δια του χρίσματος;) σε τεχνοκράτες και εξυψώνονται (δια της επιφοιτήσεως;) σε υπέρτατους και αλάθητους κριτές, είναι ότι στη χώρα μας ποτέ η Ιστορία δεν παίχτηκε με ασκήσεις επί χάρτου.
Γράφηκε, με αίμα και αγώνα, από τους υπερασπιστές των «αδύνατων» κινήσεων και όχι τους γραφειοκράτες των (μοναδικών) «δυνατών» λύσεων.
Δεν βάλαμε ποτέ την ουρά στα σκέλια, γι’ αυτό και αδιαφορούσαμε για τους ισο-σκελισμένους προϋπολογισμούς.
Δεν κλείσαμε ποτέ την πόρτα σ’ εχθρό μήτε σε φίλο, γι’ αυτό και αντιστεκόμαστε στη λογική των αποκλεισμών και στη μοίρα των (τάχατες) αποκλεισμένων.
Δεν ταπεινώσαμε ποτέ τον άτυχο ή τον χαμένο, δεν τσακίσαμε περηφάνιες, γι’ αυτό και αρνούμαστε να ταυτιστούμε με τους «ταπί και ψύχραιμους» λογιστές – διαχειριστές των ανθρώπινων ονείρων.
Σ’ αυτή την πατρίδα ή θα σηκωθούμε όλοι ψηλά ή θα σκύψουμε όλοι μαζί.
Οι Έλληνες δεν διακρίνονται σε σκληρούς/ανάλγητους και σε ευαίσθητους/συμπονετικούς. Ούτε αυτά τα χαρακτηριστικά προσιδιάζουν στους ψηφοφόρους ή στελέχη ενός μόνο κόμματος. Πάντοτε υπήρχαν οι «καλοί» και οι «κακοί». Παντού εμφανίζονται φαινόμενα αρνητικών (στερεοτυπικών ή μη) εκ-δηλώσεων και θετικών (πάλι στερεοτυπικών ή μη)δηλώσεων. Πώς ερμηνεύονται αυτές οι αντι-θέσεις; Είναι άραγε συνειδητοποιημένοι και οι μεν και οι δε; ή μήπως τάσσονται κατά περίπτωση ή κατά περίσταση στη μία ή στην άλλη πλευρά;
Και τα κριτήρια ποια είναι; Σταθερά ή ρευστά και εναλλασσόμενα; Ενδογενή ή εξωγενή;
Διαπιστώνεται π. χ. ότι όταν αντιπαθούμε κάποιον ή κάποια ιδέα τότε τασσόμαστε υπέρ ενός άλλου ή υπέρ μιας άλλης ιδέας όχι γιατί τους/τις πιστεύουμε αλλά για να εκδικηθούμε τους/τις πρώτους/τες.
Μετεωριζόμαστε χωρίς σταθερή πορεία με μοναδική πυξίδα τα προσωπικά μας πάθη κι όχι τη λογική.
Και κανείς δεν αναρωτιέται: με το νέο κακό θα νικήσουμε το παλιό κακό; Ο αντίπαλος του εχθρού μας είναι πάντοτε (και αναγκαστικά;) φίλος μας;
Οι χαρακτηρισμοί, ιδίως στο πολιτικό πεδίο, περισσεύουν. Αυτό που ελλείπει είναι η συνέπεια στην άποψη, η θεμελίωση της γνώμης, η συνειδητοποίηση των ορίων, ο σεβασμός στην αντίθετη εκδοχή ή ερμηνεία.
Όσο δεν ξεφεύγουμε από αυτό το άγονο «δίπολο»: Εγώ ο καλός, ο άλλος ο κακός.
Εγώ πάντοτε δίκαιος, ο άλλος πάντοτε άδικος, δεν υπάρχει λυτρωμός.
Ακόμα κι όταν οι αλλαγές και η συγκυρία αντιστρέφουν το είδωλο ή και την πραγματικότητα, το Εγώ ως Άλλος αυτή τη φορά λειτουργεί με τον ίδιο απόλυτο, αδιέξοδο τρόπο (απλώς αλλάζουμε ρόλους).
Έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε, έτσι θα καταστραφούμε χωρίς (ποτέ;) να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα της χώρας είμαστε εμείς οι ίδιοι (κι όχι οι όποιοι «άλλοι»).