Σπρώχνοντας ένα καροτσάκι του σούπερ μάρκετ με δύο παιδιά, ο Σίζαρ Αλέγκρε βγαίνει από το τεράστιο αλλά κατεστραμμένο σπίτι του κοντά στο προεδρικό μέγαρο του Περού, το οποίο μοιράζεται με 45 οικογένειες. Έχει βγει έξω ψάχνοντας για φαγητό. Μερικές φορές πάει και επαιτεί στις υπαίθριες αγορές. Μερικές φορές πουλάει καραμέλες.
Τις κανονικές μέρες είναι πολύ δύσκολο. Και σχεδόν ακατόρθωτο εν μέσω πανδημίας, με μια καραντίνα που έχει αναγκάσει 32 εκατομμύρια Περουβιανούς να μείνουν στα σπίτια τους και με τα εστιατόρια και τις κουζίνες τροφίμων κλειστά.
«Τρώμε μία ή δύο φορές την ημέρα», λέει ο 52χρονος στο Associated Press. Έχει περάσει σχεδόν έξι διαφορετικές φυλακές για κλοπή. Πολλοί από τους 100 περίπου κάτοικους του τριώροφου κτιρίου είναι πρώην κατάδικοι που δεν μπορούν να βρουν δουλειά.
Ο Αλέγκρε και τα παιδιά του, μαζί με λίγους γείτονες, ξεκινούν τη μέρα τους περπατώντας περίπου 2 μίλια (3 χιλιόμετρα) σε μια αγορά όπου επαιτούν για φαγητό. Οι έμποροι τους δίνουν πατάτες, κόκκαλα και παραγινομένα φρούτα που κανείς δεν θέλει να αγοράσει.
Αλλά στις μέρες της καραντίνας δεν τους τα δίνουν ούτε αυτά.
Εκτός από την επαιτεία στις αγορές, ο Αλέγκρε για να επιβιώσει πουλάει και καραμέλες σε λεωφορεία. Τώρα, οι επιβάτες φορούν μάσκες και δεν τους αρέσουν οι ξένοι να τους πλησιάζουν.
«Ο ιός έχει αναδείξει τον εγωισμό που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του», λέει.
Η πανδημία ανέδειξε το μεγάλο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών όχι μόνο στο Περού, αλλά και σε άλλα μέρη της Λατινικής Αμερικής και οι οικονομολόγοι λένε ότι μια επικείμενη ύφεση σαν αυτή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα μπορούσε να ωθήσει τους φτωχούς της ηπείρου σε μεγαλύτερη εξαθλίωση.
«Ο οικονομικός αντίκτυπος αυτού που συμβαίνει είναι άνευ προηγουμένου«, λέει η υπουργός Οικονομίας του Περού, Μαρία Άλβα.
Μέχρι το βράδυ της Κυριακής, το Περού είχε 2.281 επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού και 83 θανάτους. Η κυβέρνηση έχει επιβάλει απαγορεύσεις και καραντίνα για να επιβραδύνει την εξάπλωση του ιού. Αυτή την περασμένη εβδομάδα επιτρέπεται στους άνδρες να βγαίνουν από το σπίτι, τις Δευτέρες, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές, ενώ οι γυναίκες μπορούν να βγουν την Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο. Και μπορούν να πάνε μόνο στην αγορά, στο φαρμακείο ή στην τράπεζα.
Για να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική καταστροφή, το Περού αποφάσισε να διαθέσει περίπου 400 εκατ. δολάρια για να ταΐσει 12 εκατομμύρια φτωχούς για ένα μήνα.
Αλλά τα χρήματα αυτά δεν φαίνεται να φτάνουν στις περισσότερες οικογένειες, όπως αυτές που ζουν μαζί με τον Αλέγκρε. Το κτίριο κατεστραμμένο, με υγρασία και γεμάτο κατσαρίδες, ενώ δίπλα τους ζουν παιδιά
Ο κάθε «ένοικος» έχει και τη δική του ιστορία. Ο Σάντος Εσκομπάρ, ένας 68χρονος πρώην πωλητής κεραμικών, έχασε το σπίτι του από φωτιά και κατέληξε να ζει εκεί. Στην πρώτη φωτιά, δύο από τις έξι κόρες του πέθαναν. Στη δεύτερη κάηκαν και τα δύο του τα πόδια.
Η Νελίδα Ρότζα, 59 ετών, παρέλυσε μερικώς μετά από ένα εγκεφαλικό που είχε πριν από δύο χρόνια. Χρησιμοποιεί τώρα πατερίτσες και ικετεύει για ελεημοσύνη.
Η Νίλου Άσκα είναι μια 24χρονη μητέρα με δύο κόρες. Η μικρότερη 2 ετών και έχει κάποιου είδους εξάρθρωσης ισχίου, που την αναγκάζει να φορέσει γύψο.
Τρώγοντας με τα παιδιά του στο μικρό τους δωμάτιο, ο Αλέγκρε παρακολουθεί τις ειδήσεις σε μια παλιά τηλεόραση. Πιστεύει ότι αυτό που έχει εμποδίσει μέχρι τώρα τις λεηλασίας είναι οι 140.000 κρατικοί υπάλληλοι που φυλάνε τις αγορές τροφίμων και τις τράπεζες.
Αλλά δεν είναι σίγουρος ότι αυτό θα συνεχίσει και στο μέλλον.
«Υπάρχουν πολλοί απεγνωσμένοι άνθρωποι. Θα μπορούσαν να εξεγερθούν αν δεν τους βοηθήσουν», λέει.
