Όλα δικαιολογίες
και κάποτε
υποθέσεις εργασίας
Δ. Πιστικός, Δελτίο καιρού
Η αναγνώριση ενός γενικού δικαιώματος ασύλου έχει ιστορική, και μάλιστα οικουμενική προέλευση, αφού πάντοτε κάποιοι κυνηγούσαν κάποιους κι αυτοί οι τελευταίοι έψαχναν ένα πρόσκαιρο καταφύγιο για να προστατευθούν. Έτσι το άσυλο [συνήθως ιεροί χώροι] συνιστούσε αφενός αναγνώριση/παραχώρηση, από την ίδια την Πολιτεία, μιάς απαραβίαστης περιοχής μη-καταδίωξης κι αφετέρου αναγνώριση, από τους επικαλούμενους το άσυλο, μιάς ανώτερης της Πολιτείας δύναμης [κυρίως θεϊκής] που προστάτευε τους διωκόμενους από τη λαϊκή οργή. Αυτός ο αυτοπεριορισμός της Πολιτείας ουδεμία σχέση είχε με την αναγνώριση/ανοχή του ασύλου ως χώρου σχεδιασμού ή διάπραξης εγκλημάτων.
Το πανεπιστημιακό/ακαδημαϊκό άσυλο πρέπει για ιστορικούς και συμβολικούς λόγους να παραμείνει στο θεσμικό επίπεδο ως διακήρυξη,με την προϋπόθεση κι αποδοχή από όλους [πανεπιστημιακή κοινότητα, Πολιτεία, κόμματα κλπ] ότι:
- αφορά ορισμένα πρόσωπα και ορισμένες λειτουργίες
- όταν παραβιάζεται προστατεύεται από τα μέλη του πανεπιστημίου [κι όχι από τρίτους] και μόνο για σοβαρά εγκλήματα επεμβαίνει η δημόσια δύναμη
- επιτρέπει κι ενθαρρύνει τη διακίνηση όλων των ιδεών [κι όχι μόνον των αρεστών]
- δεν αποτελεί τόπο ασυλίας [για βανδαλισμούς] ή για μορφές εγκληματικότητας
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα στην εσωτερική “παραβίαση” [από φοιτητές] και στην εξωτερική παρέμβαση [από τρίτους] και να προβλέπεται διαφορετική διαχείριση.
Οι ασυλοποιημένες “δυναμικές μειοψηφίες” και οι ιδρυματοποιημένοι [και φοβισμένοι;] καθηγητές οφείλουν πάντως να ξαναδιαβάσουν την Convention Nationale του 1972, όπου η Γαλλική επανάσταση κατήργησε όλα τα ισχύοντα άσυλα, αφού “ο νόμος είναι το άσυλο όλων των πολιτών’’. Βέβαια όταν, όπως δυστυχώς συμβαίνει στη χώρα μας, πολλοί αρνούνται να δεχτούν ότι πρέπει να υπακούουμε στους νόμους καμία διάταξη περί ασύλου δεν μπορεί και δεν πρόκειται να σταματήσει την ανομία.