Εν ολίγοις:
Το κόστος παραγωγής έχει εκτοξευθεί σε πρωτόγνωρα ύψη.
Το κόστος ενέργειας (ηλεκτρισμός, πετρέλαιο) έχει ανέβει.
Τα απαραίτητα περιβαλλοντικά μέτρα ανεβάζουν το κόστος για τον παραγωγό. Οι ενισχύσεις δεν καλύπτουν το επιπλέον κόστος.
Οι αλλαγές που φέρνει η νέα ΚΑΠ έρχονται χωρίς προεργασία και προετοιμασία, χωρίς την απαραίτητη στήριξη.
Η άρση των περιβαλλοντικών μέτρων που εμπεριέχει η ΚΑΠ, σε συνέχεια των κινητοποιήσεων, φέρνει μεγάλη χαρά σε όλους τους αγροχημικούς κολοσσούς, που υπόσχονται φυτοφάρμακα μέχρι να δύσει ο ήλιος και ανατριχιάζουν σε κάθε ιδέα μείωσης της χρήσης τους.
Ο αγροτικός πληθυσμός, αυτός που εγγυάται την παραγωγή της τροφής μας, γερνάει και μειώνεται ως αποτέλεσμα των δύσκολων συνθηκών και της αβεβαιότητας. Η ερημωμένη ύπαιθρος πέφτει στα χέρια funds που αγοράζουν κομμάτια γης για βιομηχανική εκμετάλλευση.
Τα όποια προσωρινά τσιρότα (επιδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις, άρση περιβαλλοντικών μέτρων) δεν αποτελούν λύση, αφού τα δοκιμάζουμε εδώ και χρόνια με τα ίδια αποτελέσματα (τους αγρότες απελπισμένους και έξαλλους).
Έχουν περάσει 5 και πλέον μήνες από τις καταστροφικές πλημμύρες του Σεπτέμβρη και δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, στον Θεσσαλικό κάμπο, εξακολουθούν να καλύπτονται από νερό. Χωριά εγκαταλείπονται και χιλιάδες παραγωγοί δεν έχουν ιδέα για το τι θα κάνουν αύριο, ενώ οι αποζημιώσεις που τους υποσχέθηκε η κυβέρνηση δεν αρκούν για να ξαναστήσουν το βιός τους.
Τόση συσσωρευμένη οργή και απελπισία, σε συνδυασμό με την απουσία καθοδήγησης μέσα από σαφείς πολιτικές, αποτελεί εκρηκτικό μείγμα. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι αγρότες είναι στους δρόμους.
Εδώ και χρόνια βλέπουμε τα “τσιρότα” των αποζημιώσεων (συνήθως με τη μορφή φοροελαφρύνσεων στο αγροτικό πετρέλαιο και υποσχέσεις για έγκαιρη υποβολή αποζημιώσεων από καταστροφές) να προσπαθούν να καλμάρουν την ανησυχία και την οργή των αγροτών. Μέχρι την επόμενη χρονιά.
Κανείς όμως δεν τολμά να προχωρήσει στην απαραίτητη αναδιάρθρωση της αγροτικής πολιτικής, μακριά από στρεμματικές επιδοτήσεις που επιβραβεύουν μεγάλους αγρότες και εντατικές μονοκαλλιέργειες, έμφαση στην παραγωγή τροφίμων και ενίσχυση στους αγρότες που χρησιμοποιούν φιλικές προς το περιβάλλον μεθόδους. Με καθοδήγηση, στήριξη και υποστήριξη, με συμμετοχή και εμπλοκή των αγροτών εξ αρχής στον σχεδιασμό και τη λήψη των αποφάσεων.
Ναι, είναι ακριβώς όλα αυτά που ΔΕΝ γίνονται σήμερα. Αυτά είναι τα απαραίτητα βήματα για να καταλήξουμε σε μια γεωργία που εξασφαλίζει υγιεινή και υψηλής ποιότητας τροφή, υγιές έδαφος και επαρκείς υδάτινους πόρους, ικανοποιητικό εισόδημα και καλή υγεία για τους αγρότες, υγιές περιβάλλον. Γιατί ναι, σε αντίθεση με το αφήγημα που φαίνεται να διακινείται στις μέρες μας, η προστασία του περιβάλλοντος είναι ο καλύτερος σύμμαχος της γεωργίας και του γεωργού. Είναι ο αποτελεσματικότερος μηχανισμός ώστε οι φυσικοί εχθροί των καλλιεργειών να μην αναπτύσσουν ανθεκτικότητες.
Στον αντίποδα, οι πολυεθνικές των αγροχημικών που κουνάνε το δάχτυλο και φοβερίζουν ότι η παραγωγή θα καταστραφεί αν απαγορευτούν τα τοξικά φυτοφάρμακα που οι ίδιες προωθούν, αυτές που υπόσχονται τοξικά φυτοφάρμακα… μέχρι να δύσει ο ήλιος. Και καθώς οι απειλές για την παραγωγή πολλαπλασιάζονται (ακραία καιρικά φαινόμενα, ξηρασία, ανάπτυξη ανθεκτικότητας), εμφανίζεται εκ νέου η απειλή των μεταλλαγμένων. Αυτά υπόσχονται τα πάντα (όπως ανθεκτικότητα στην ξηρασία) και εξασφαλίζουν - μέσα από τις απαραίτητες πατέντες - τον έλεγχο όλης της τροφικής αλυσίδας από 4 εταιρείες ουσιαστικά. Ναι, είναι πολλά τα λεφτά. Η πρόσφατη Ευρωπαϊκή νομοθεσία, όπως εγκρίθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο, εγγυάται οτι ΔΕΝ θα υπάρχει τρόπος ανίχνευσης των μεταλλαγμένων προϊόντων και συνεπώς η επιμόλυνση και η διείσδυση στην αγορά θα γίνεται χωρίς τον παραμικρό έλεγχο. Ένα πείραμα παγκόσμιας κλίμακας, με το περιβάλλον και την υγεία μας να ειναι τα πειραματόζωα.
Και στο βάθος όλου αυτού του εν πολλοίς εφιαλτικού σεναρίου, ακροδεξιά κόμματα ανά την Ευρώπη, εμφανίζονται ως αντισυστημικά, κατακεραυνώνουν το “κράτος των Βρυξελλών που αποφασίζει ερήμην της λαϊκής βούλησης”, στηρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε αντίδραση και δυναμώνουν τις αντιευρωπαϊκές φωνές μέσα στην Ευρώπη. Αυτό, θα το βρούμε μπροστά μας στις Ευρωεκλογές.
Μόνο μην πείτε ότι δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Ας ξεκινήσουμε από τη Θεσσαλία, ας σχεδιάσουμε εκ νέου το παραγωγικό μοντέλο της περιοχής σε νέα δεδομένα, χέρι χέρι με παραγωγούς, επιστήμονες, καταναλωτές. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι μονόδρομος.
Σε αντίθετη περίπτωση… τα ξαναλέμε στα επόμενα μπλόκα απελπισμένων αγροτών, όπου η Ευρωπαϊκή πολιτική και το περιβάλλον θα είναι… ο εχθρός του λαού!