Βουλιαγμένος καναπές
με το χρόνο καθισμένο
στο φθαρμένο του ύφασμα,
η «ενήλικη αθωότητά μας»
Λιλή Ντίνα, Θυρίδα Μνήμης
Ένας διανοούμενος δεν έχει ανάγκη από προβολή, μέσω των οικείων – φίλων ΜΜΕ, και δεν έχει υποχρέωση υποταγής/συμμόρφωσης στα Κέντρα εξουσίας ή ταύτισης με Αρχηγούς, Προέδρους κλπ. Το κύρος και η επιρροή του πνεύματος, του λόγου, της τέχνης, της επιστήμης συνίστανται στην ηθική πειθώ [ως θεμέλιο της ηθικής τάξης] και στην ηθική επιβεβαίωση/δικαίωση από τη «φωνή της κοινότητας».
Ούτε η ουδετερότητα,ούτε η ανοχή παράγουν σεβασμό. Αντίθετα καλλιεργούν μιά ακατ-ανόητη για σκεπτόμενους πολίτες vis dormitiva [υπνωτική δύναμη].
Ακόμα κι αν ορισμένοι δεν αναγνωρίζουν ηθική αξία στο ελληνικό Έθνος-Κράτος κι αν αρνούνται την επικεντρωτική κοινή κουλτούρα, θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν προσχωρήσει [εκόντες/άκοντες;] στη θεωρία της «σοφίας (sic) του πλήθους της πλατείας» και της ανομίας της οργής [sic]
Αν ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και ο Θεός αναζητείται στις επικεφαλίδες, οι έλληνες διανοούμενοι - ιδίως οι «αριστεροί» - πού ακριβώς έχουν καταχωνιάσει τις όποιες ανησυχίες τους για τα συμβαίνοντα και τα μελλούμενα;
ΥΓ. Αρκετά με τις «αυτοαθωωτικές αναμνήσεις/αναλύσεις» του Μάη του 1968. Το βέλος του πολιτικού χρόνου δεν πάει προς τα πίσω
ΥΓ2. «Στον πύργο από τραπουλόχαρτα
που ύψωσες και ζης
......τον μερεμετίζεις, κλείνεις τρύπες
τρέμει η ψυχή σου μη σηκωθή
κανένας αέρας ξαφνικά
και τα σωριάσει όλα πάνω σου» [Βαγγέλης Βογιατζής, Αδιέξοδο]