Οι Dream Syndicate σχηματίστηκαν το 1982 στο Λος Αντζελες με ηγετική φυσιογνωμία τον συνθέτη, στιχουργό, κιθαρίστα και τραγουδιστή Steve Wynn και ήταν μέρος του κινήματος της αναβίωσης της ψυχεδέλειας που επικρατούσε τότε στην Δυτική Ακτή, γνωστού ως Paisley Underground. Μετά από μια λαμπρή πορεία που όμως διήρκεσε μόλις επτά χρόνια και για τέσσερα albums το ’89 διαλύθηκαν για να ακoλουθήσει η μακρά και ολοένα και πιο ώριμη προσωπική διαδρομή του Steve Wynn, τόσο με τους δικούς του δίσκους όσο και με μια σειρά περισσότερο ή λιγότερο εφήμερων σχημάτων/projects γνωστότερα εκ των οποίων οι Gutteraball και οι Basketball Project.
Άνευ προειδοποίησης και...θορύβου όμως το ’12 επανασχηματίστηκαν με μόνον άλλο από τα ιδρυτικά μέλη – εκτός φυσικά του ιδίου του Wynn – τον ντράμερ Dennis Duck και με τον κιθαρίστα Jason Victor, τον μπασίστα Mark Walton και τον Αμερικανοέλληνα κιμπορντίστα Chris Cacavas να συμπληρώνουν την τωρινή σύνθεση τους.
Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλους δύο θαυμάσιος δίσκους, το «How Did I Find Myself Here?» το ’17 και το εφετινό «These Times».
Το δεύτερο και η επικείμενη τους συναυλία στην Αθήνα, το Σάββατο 26 Οκτωβρίου στο «Fuzz Live Music Club» με support τους ημέτερους Dustbowl, ήταν δύο πολύ καλές αφορμές για μιαν ακόμα συζήτηση με τον συμπαθέστατο και ευγενέστατο αλλά και ιδιαιτέρως ευφυή Steve Wynn (ο οποίος τον Φεβρουάριο θα συμπληρώσει αισίως τα εξήντα χρόνια του). Αυτή τη φορά όμως δεν μιλήσαμε καθόλου για το παρελθόν αλλά μόνο για το παρόν και, γιατί όχι, το μέλλον μιας μπάντας η οποία τριάντα επτά αφότου πρωτοσχηματίστηκε βρίσκεται στην καλύτερη, ωριμότερη και πλέον δημιουργική εποχή της!
Πριν από όλα τι σε έκανε να επανασχηματίσεις τους Dream Syndicate μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια προσωπικής διαδρομής; Δεν ήταν πλέον αρκετή για εσένα;
Όντως ήμουν πολύ απασχολημένος όλα αυτά τα χρόνια μετά την διάλυση του γκρουπ. Δεν είναι λοιπόν το ότι ήμουν αντίθετος σε μιαν επανένωση αλλά απλά δεν είχα τον χρόνο. Είχα πολύ όμορφες αναμνήσεις από την μπάντα αλλά και από τις φιλίες που διατηρήθηκαν και μετά την διάλυση μας. Στην πραγματικότητα ο Mark Walton, ο Dennis Duck και εγώ συνεχίσαμε να κάνουμε περιοδείες μαζί αν και ποτέ ταυτόχρονα και οι τρεις. Υποθέτω ότι η επανένωση μας ήταν ένα από τα πολλά πράγματα στην ζωή που συμβαίνουν χωρίς πολλή σκέψη και επειδή έχει φτάσει η στιγμή για αυτό. Μου προτάθηκε να παίξω σε ένα φεστιβάλ στην Ισπανία είτε με την δική μου μπάντα είτε με τους The Baseball Project αλλά κανένα από τα δύο σχήματα δεν ήταν διαθέσιμο. Ηθελα όμως να παίξω εκεί και έτσι τους αντιπρότεινα τους Dream Syndicate. Νόμιζαν ότι αστειευόμουν αλλά μιλούσα σοβαρά και έτσι απλά συνέβη. Είναι λίγο αστείο τελικά…
Μιλώντας ειλικρινά, είναι ένα ακόμα μέσο για να παρουσιάζεις τα τραγούδια σου ή καλύπτει μερικές συνθετικές και ακόμα περισσότερο βέβαια εκτελεστικές ανάγκες σου;
Οχι, οι Dream Syndicate είναι κάτι ολότελα ξεχωριστό και με την δική του ταυτότητα. Μέσο για να παρουσιάζω τα τραγούδια μου είχαν σε μεγάλο βαθμό γίνει στα «Out Of The Grey» και «Ghost Stories» και αυτό δεν ήταν και τόσο καλό. Αυτοί οι δύο δίσκοι ήταν σαν προοίμιο των προσωπικών albums μου αν και στις συναυλίες εξακολουθούσε να υπάρχει το πνεύμα της μπάντας. Ομως τα «How Did I Find Myself Here?» και «These Times», όπως και ο επόμενος δίσκος μας που μόλις ολοκληρώσαμε, συνεχίζουν με το ίδιο πνεύμα που είχαμε όταν σχηματίσαμε την μπάντα το ’82 και αυτό σημαίνει έναν ήχο και ένα vibe πάρα πολύ χαρακτηριστικό των D. S. Ξεκινήσαμε ως ένα παράξενο, «φρικαρισμένο», ψυχεδελικό και ταυτόχρονα punk συγκρότημα και αυτό είμαστε και τώρα.
Είναι μια συνέχεια της πρώτης περιόδου σας, ξαναπιάνοντας το νήμα από το σημείο στο οποίο σταματήσατε ή ένα ολότελα νέο γκρουπ που βέβαια έχει το ίδιο, για μερικούς/ές ακόμα και θρυλικό, όνομα;
Οπως προανέφερα είναι μια συνέχεια του ξεκινήματος μας αλλά επίσης και ο ήχος του τρόπου που ο Mark και ο Dennis παίζουν μαζί που είναι ένα τεράστιο τμήμα του συνολικού ήχου μας. Ταυτόχρονα όμως είναι και ένα εντελώς νέο συγκρότημα, μερικές φορές λέω ότι έχουμε το ίδιο όνομα με ένα γκρουπ της δεκαετίας του ’80 και άλλες ότι παίζουμε τα τραγούδια του, σχεδόν έχουμε αυτό το παράξενο συναίσθημα.
Πόσο διαφορετικό είναι λοιπόν το να γράφεις τραγούδια για έναν προσωπικό δίσκο σου και για έναν των D. S.; Απλά γράφεις έχοντας κατά νου ότι θα παιχτούν από την συγκεκριμένη μπάντα ή υπάρχει μια άλλη και πολύ διαφορετική προσέγγιση;
Εντελώς διαφορετικό. Σε αυτή την μπάντα στο επίκεντρο βρίσκονται το «τζαμάρισμα», το κοινό παίξιμο μας και τα «ευτυχή ατυχήματα» της συνεργασίας μας. Για αυτό και προσπαθώ να έχω ολοκληρωμένα τραγούδια πριν την ηχογράφηση, θέλω να ακούσω τι θα κάνει με αυτά η μπάντα με όσο το δυνατόν μικρότερη δική μου παρέμβαση. Αυτός είναι ένας πολύ διαφορετικός τρόπος δουλειάς από εκείνον που εφαρμόζω στους προσωπικούς δίσκος μου.
Και όσον αφορά στα νέα μέλη; Οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι η τελευταία σύνθεση των D. S. ήταν η καλύτερη τους γιατί λοιπόν να την αλλάξεις; Τι πιστεύεις ότι φέρνει καθένας από τους τρεις στην μπάντα;
Δεν θα έλεγα τον Mark ακριβώς νέο μέλος, άρχισε να παίζει μαζί μας το ’84 και από τότε έχει παίξει σε όλες τις συναυλίες που πραγματοποιήσαμε στην Ευρώπη. Ο Chris Cacavas ανέκαθεν ήταν βοηθητικό μέλος αλλά τώρα είναι πλέον μόνιμο. Μόνον ο Jason Victor είναι αληθινό μέλος και σχεδόν και η αιτία για την επενένωση μας! Μας φέρνει στον εικοστό πρώτο αιώνα, πραγματικά είναι ένας από τος καλύτερους σύγχρονους κιθαρίστες και η συμβολή του μας οδηγεί σε νέους για εμάς τόπους. Επίσης ήταν οπαδός μας, γνωρίζει καλά την μουσική μας και για αυτό και το τι πρέπει να κάνουμε, πολύ περισσότερο από όσο εμείς οι ίδιοι!
Τα υπόλοιπα μέλη συμμετέχουν περισσότερο από όσο στο παρελθόν στην σύνθεση των τραγουδιών ή είναι πάντα τα δικά σου τραγούδια που παίζετε μαζί;
Γινόμαστε όλο και περισσότερο μια μπάντα η οποία βασίζεται στη συνεργασία. Το επόμενο album έχει γραφτεί από κοινού, από όλο το γκρουπ και αληθινά ανυπομονώ να το ακούσει το κοινό.
Οι νέοι D. S. αναμφίβολα είναι πολύ περισσότερο ψυχεδελικοί από τους παλαιούς αλλά ποιες άλλες επιρροές έχουν προστεθεί στον ήχο σας που ίσως δεν υπήρχαν αρχικά;
Οταν ξεκινήσαμε είχαμε μερικές πολύ παράξενες επιρροές εκτός βέβαια από τις προφανείς, το garage rock, τους Velvet Underground και τους (Βρετανούς) Fall. Ήμασταν επίσης επηρεασμένοι από την fee jazz, δίσκους όπως τα «Ascension» του John Coltrane και «This Is Our Music» του Ornette Coleman ενώ και το funk και το r & b ήταν μέρος του ήχου μας. Ήμασταν μια ρυθμική όσο και κιθαριστική μπάντα. Απλά η νέα σύνθεση και οι καινούριοι δίσκοι έφεραν όλα αυτά τα στοιχεία πολύ περισσότερο στο προσκήνιο.
Ποιες είναι οι διαφορές του καινούριου album από το «How Did I Find Myself Here?», αν υπάρχουν βέβαια;
Ταιριάζουν όμορφα. Συνηθίζω να λέω ότι το «How Did I Find Myself Here?» είναι δίσκος για τις δέκα το βράδυ, όταν έχεις βγει έξω και έχεις κέφι, ενέργεια και είσαι γεμάτος από θετική διάθεση και το «These Times» δίσκος για τις δύο τα ξημερώματα, ήρεμος, γαλήνιος και «ταξιδιάρικος» για την στιγμή που αρχίζεις να αποκοιμάσαι και περνάς σε μιαν ονειρική κατάσταση.
Ο τίτλος «These Times» αναφέρεται και στην τωρινή πολιτική κατάσταση στην Αμερική, ίσως και ως πηγή έμπνευσης κάποιων από τα τραγούδια; Ανεξάρτητα από αυτό όμως, ποια είναι η γνώμη σου για την εκλογή του Τραμπ και την μέχρι τώρα προεδρία του και το πως είναι οι ΗΠΑ υπό αυτήν;
Απολύτως σωστό. Έγραψα όλους τους στίχους σε ένα διάστημα τριών εβδομάδων ανάμεσα στην ηχογράφηση της μουσικής και την μίξη και έτσι αποτυπώνουν μια πολύ συγκεκριμένη συγκυρία και διανοητική κατάσταση μου. Συνολικά ο δίσκος και το ομότιτλο τραγούδι μιλούν για το ότι μας παγίδευσαν στην τωρινή πολιτική κατάσταση και την πίεση και την αναστάτωση που προκύπτουν από το ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ψυχοπάθεια επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Υπάρχει επίσης και λίγη περιφρόνηση στους στίχους, όση θα έπρεπε και είναι λογικό να υπάρχει, έτσι δεν είναι; Το τραγούδι «Bullet Holes» από την άλλη είναι για το φως στην άκρη του τούνελ και το πως μπορεί να είναι όταν θα βγούμε από αυτό.
Αν έπρεπε να επιλέξεις τρία μόνον από τα παλαιότερα τραγούδια των D. S. που όχι μόνον αγαπάς περισσότερο αλλά και πιστεύεις ότι ταιριάζουν πιο πολύ στη νέα εποχή της μπάντας ποια θα ήταν και γιατί;
Κάνουμε τέτοιες επιλογές σε κάθε συναυλία μας, αλλάζουμε τα παλαιότερα τραγούδια που παίζουμε ώστε να ταιριάζουν με την σημερινή μπάντα αλλά και με την διάθεση μας για την συγκεκριμένη βραδιά. Τελευταία προτιμώ τα «Sure Thing», «Until Lately» και «Some Kinda Itch» αλλά μπορεί να αποφασίσουμε να παίξομε άλλα όταν φτάσουμε στην Αθήνα.
Για να τελειώσουμε με αυτό, μια που το ανέφερες, οι D. S. είχαν πάντα πολύ μεγάλη αποδοχή στην Ελλάδα και όλες οι συναυλίες σας εδώ ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες. Πώς αισθάνεσαι λοιπόν για την επερχόμενη εμφάνιση σας στην Αθήνα, το ότι θα παίξεις ξανά εδώ μετά από αρκετό καιρό, τόσο προσωπικά όσο και ακόμα περισσότερο με τους D. S.;
Η Ελλάδα ήταν πάντα ένας μαγικός τόπος για τους D. S. και όλα τα άλλα projects μου, ήδη από την πρώτη συναυλία μας εκεί το ’86. Με συγκινεί απίστευτα η αγάπη που μας δείχνετε και προσπαθώ να την ανταποδώσω με την ίδια αγάπη αλλά και εσωτερική ένταση της μουσικής μας. Οι συναυλίες μας είναι καλύτερες από ποτέ και έτσι ελπίζω ότι όλοι θα απολαύσουμε μια πολύ όμορφή βραδιά.
Για άλλη μια φορά θα σε πιστέψω απόλυτα φίλε Steve…