Σεισμός, πλημμύρα, πυρκαγιά ... φυσικές καταστροφές που ο άνθρωπος στέκεται με δέος μπροστά τους. Μπορεί να βρίσκεται αρκετές χιλιάδες χρόνια στον πλανήτη, να έχει επικρατήσει ως είδος, να περηφανεύεται ότι έχει κατακτήσει το διάστημα αλλά να αισθάνεται τόσο μικρός σε αυτά τα φυσικά φαινόμενα.
Τέτοιες στιγμές ψάχνει να βρει ελπίδα παντού! Να πιαστεί να μπορέσει να σωθεί να επιβιώσει!
Τέτοιες στιγμές ξεχνάει τις κακές στιγμές με τους γείτονες και τους συνανθρώπους του. Θέλει να σωθεί και να σώσει!
Τα προαιώνια ένστικτα της επιβίωσης νικούν τα πάντα...
Έτσι επιβίωσε η ανθρωπότητα, έτσι φτάσαμε ως εδώ!
Μετά μόλις το κακό περάσει μετράει τις πληγές του, αρχίζει ο θρήνος και η συμπόνια! Μετά, το κεφάλι σηκώνεται από το έδαφος κοιτάει γύρω του και αρχίζουν τα ερωτήματα. Γιατί; Ποιος φταίει; Τι δεν έκαναν; Τι δεν κάναμε; Πού είναι οι ηγέτες αυτού του τόπου;
Δυστυχώς αυτές οι καταστροφές γίνονται σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια χτυπιέται αλλεπάλληλα, η πίκρα και η αγανάκτηση γιγαντώνεται στον πολίτη. Ειδικότερα όταν δεν υπάρχουν δικαιολογίες! Οι φωτιές έλαβαν χώρα στην Αττική όχι σε απομακρυσμένες βουνοκορφές. Όλος ο κρατικός μηχανισμός δίπλα.
Οι «εφτά πληγές του Φαραώ» μας χτυπούν η μία μετά την άλλη. Οικονομική εξαθλίωση, πλημμύρες στη Μάνδρα, Μακεδονικό, ελληνοτουρκικά, εγκληματικότητα και τώρα φονικές πυρκαγιές με δεκάδες θύματα. Λες και μια άγνωστη προφητεία εκπληρώνεται για τιμωρήσει τον «αμαρτωλό λαό». Έναν λαό όμως πολύ υπερήφανο για να το βάλει κάτω και να ακολουθήσει τη μοίρα του.
Έναν λαό που ίσως πρέπει να αρχίζει να σκέφτεται ότι πρέπει να αναζητήσει ηγέτες σοβαρούς. Που κοιτούν να δουλεύουν αθόρυβα και να προετοιμάζονται για το μέλλον. Που λειτουργούν με τη σοφία του μυρμηγκιού αφήνοντας τα τζιτζίκια να χαλούν τον κόσμο γιατί ξέρουν πως ο «βαρύς χειμώνας» θα έρθει! Που δεν κοιτούν τις επικοινωνιακές φιέστες και τα καραγκιοζιλίκια αλλά το συμφέρον του λαού τους, έστω κι αν τον στενοχωρούν καμιά φορά.