Για να κυβερνηθούν σωστά οι χώρες θα πρέπει οι επικεφαλής τους να γνωρίζουν πολύ καλά Ιστορία. Την ιστορία της πατρίδας τους, την ιστορία της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας στην οποία ανήκει αυτή η πατρίδα, αλλά και την παγκόσμια ιστορία. Μόνον η γνώση της ιστορίας μπορεί να διδάξει, να προφυλάξει, να συμμορφώσει, να απαντήσει, όσο πιο σωστά γίνεται, σε προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο, και που, αναμφίβολα, δεν είναι πρωτόγνωρα.
Η ιστορία μάς έχει μάθει πως κάνει κύκλους. Δικούς της κύκλους. Όμως κύκλους. Απλώς αλλάζουν ονόματα, τρόποι, προστίθεται τεχνογνωσία, σύγχρονη εμπειρία που υπηρετεί τις ανάγκες μιας ταχύτατα εξελισσόμενης παγκοσμιότητας, τέτοιας που αφήνει πίσω της διαχρονικές κλασικές πανανθρώπινες αξίες και ανακατεύει τα πάντα σε ένα πολυδαίδαλο χωνευτήρι!
Όλοι όσοι απαρτίζουν τις κυβερνήσεις πρέπει υποχρεωτικά να γνωρίζουν το πώς έφτασε ο κόσμος που κυβερνούν σε αυτό το επίπεδο. Ειδάλλως, δεν είναι άξιοι να κυβερνούν.
Δυστυχώς, με κυρίαρχη την οικονομία, ο πλανήτης κλυδωνίζεται. Και θα συνεχίσει να κλυδωνίζεται όσο οι κυβερνήτες είναι … απλοί οικονομικοί σύμβουλοι και τίποτε περαιτέρω. Οικονομικοί σύμβουλοι με βαρύτατα βιογραφικά και ανύπαρκτες ή ίσως –στην καλύτερη περίπτωση- ελλιπέστατες γνώσεις Ιστορίας και ανθρωπιστικών σπουδών. Σόϊμπλε, Μέρκελ, εκείνος ο Ολλανδός με τα κατσαρά μαλλιά και τα γυαλάκια –που δεν θυμάμαι το όνομά του-… και τώρα η κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα.
Η τελευταία κυρία, με τις δηλώσεις της, κατόρθωσε να εντείνει (!) το πρόβλημα με τα Σκόπια.
«Μακεδόνες» δήλωσε απευθυνόμενη στον λαό των Σκοπίων, «η μακεδονική γλώσσα είναι δική σας και την σεβόμαστε πλήρως, όπως και την ταυτότητά σας. Η Ευρώπη σας περιμένει».
Δεν θα αναφερθώ στη γαλλική πρόταση η οποία είχε στόχο να μετριάσει τις αντιθέσεις ανάμεσα σε Σόφια και Σκόπια, η κυβέρνηση των οποίων, αν και αρχικά την απέρριψε ακολούθως την δέχθηκε. (Απαιτούνται και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που περνούν μέσα από το κοινοβούλιο και χρειάζονται την πλειοψηφία των δύο τρίτων).
Θα τονίσω την ασχετοσύνη τής εν λόγω κυρίας που αναφέρθηκε σε μια γλώσσα πλήρως ανύπαρκτη: την υποτιθέμενη «μακεδονική» -γράφοντάς το, ακόμη και μέσα σε εισαγωγικά, θίγω την καταβολή μου και την ιστορία της πατρίδας μου-.
Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε; Μα στο ότι ο χρόνος θα επαναφέρει την τάξη των παλαιών ημερών. (Μεταφέρω σε δική μου μετάφραση το αγαπημένο μου: Delfica).
Την ξέρεις Δάφνη αυτήν την παλιά τρυφερή ιστορία
στους πρόποδες της συκομουριάς, ή κάτω από τις λευκές δάφνες,
κάτω από το λιόδεντρο, τη μυρτιά ή τις ιτιές που τρέμουν,
αυτό το τραγούδι αγάπης που ξεκινάει πάντα ξανά και ξανά;
Αναγνωρίζεις τον ναό με το απέραντο περιστύλιο,
και τα πικρά λεμόνια που τα δόντια σου σημάδεψαν,
και το σπήλαιο, θανατηφόρο στους ριψοκίνδυνους οικοδεσπότες,
όπου κοιμάται του κατακτημένου δράκου η αρχαία σπορά;
Θα ξαναγυρίσουν οι θεοί οι δικοί σου που γι’ αυτούς δάκρυα χύνεις πάντα.
Ο χρόνος θα επαναφέρει την τάξη των παλαιών ημερών.
Η γη σχίσθηκε με προφητική πνοή.
Στο μεταξύ, η Σίβυλλα με την λατινική μορφή
κοιμάται ακόμη στη Ρώμη κάτω από την Αψίδα του Κωνσταντίνου.
Τίποτα δεν διαταράσσει το αυστηρό περιστύλιο.