Φέτος είχα την τιμή να με καλέσουν στην Σχολή Ευελπίδων για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Εκτός από την πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία να βρίσκεσαι μαζί με αυτούς τους λαμπρούς νέους, άκουσα ολοκληρωμένα μία ιστορία για τους Ευέλπιδες που πολέμησαν ηρωικά στα βουνά της Αλβανίας αλλά και στην συνέχεια στην μάχη της Κρήτης. Πολλά από αυτά τα παιδιά έχασαν την ζωή τους παραμένοντας πιστά στον όρκο τους για την πατρίδα.
Την ιστορία αυτή θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας.
Τον Αύγουστο του 1940 οι 289 Ευέλπιδες που είχαν καταφέρει να προβιβαστούν στην τρίτη τάξη της σχολής ευελπίδων ονομάστηκαν Ανθυπολοχαγοί και ακολούθως κατανεμήθηκαν στα όπλα ανάλογα με τον βαθμό επιτυχίας τους. Σύμφωνα με το νομοθετικό διάταγμα, 176 πήγαν στο πεζικό, 76 στο πυροβολικό, 20 στο τεχνικό και 23 στο μηχανικό.
Μετά την ορκωμοσία οι ενθουσιώδης απόφοιτοι δεν εγκατέλειψαν τα έδρανα της σχολής, επειδή αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν δύο ακόμα υποχρεωτικά μαθήματα. Το μάθημα του χημικού πολέμου και της μετεωρολογίας.
Ένας από αυτούς τους Ευέλπιδες αναφέρει:
«Το προηγούμενο βράδυ παίζαμε μαξιλαροπόλεμο... και όταν φτάσαμε 24 Σεπτεμβρίου δίναμε εξετάσεις. Πήραμε τα χαρτιά και γράφαμε εξετάσεις μετεωρολογίας και μπαίνει ο αξιωματικός ο Εφετζόγλου στην αίθουσα διασκεδάσεως και λέει: Αφήστε τα γραπτά δεν θέλουμε αποτελέσματα! Φεύγετε σε μισή ώρα η πατρίς εν κινδύνω! Το τι έγινε μέσα στη Λέσχη δεν περιγράφεται.... Αρχίσαμε όλοι και φωνάζαμε... “πεζικό!.... πεζικό!” αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Και λέει ο Εφετζόγλου, “αυτό δεν γίνεται γιατί έχετε μπει στα όπλα και σας περιμένουν. Θα πάτε εκεί που σας έριξε η τύχη”.
Αυτή η έμμεση ψυχολογική προετοιμασία δεν οφειλόταν στο γεγονός πως η εξωτερική κατάσταση δεν ήταν ευοίωνη και πως η αναμέτρηση με τον άξονα έμοιαζε αναπόφευκτη. Και προς τούτο είχαμε προετοιμαστεί και εκπαιδευτεί.
Μετά από έναν μήνα ξεκίνησε για την Ελλάδα η μεγάλη περιπέτεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που θα σκόρπιζε για πάντα τα αδέλφια και τους συμμαθητές. Εκείνο το παγωμένο ξημέρωμα όταν τα ημερολόγια έδειχναν Δευτέρα 28η Οκτωβρίου και πριν ακόμα οι φρέσκοι αξιωματικοί συνηθίσουν τις καινούργιες τους στολές, ξεκινούσε μια σκοτεινή δοκιμασία που θα άλλαζε για πάντα τις ζωές τους. Ήταν λίγο μετά τις οκτώ όταν ο Σταύρος Παππάς ,αγουροξυπνημένος από τον συναγερμό διέσχισε τροχάδην την διαδρομή από το σπίτι του στην Αιόλου μέχρι τους στρατώνες όπου ήταν η μονάδα του, το 1ο Σύνταγμα Ευζώνων. Εκεί ο διοικητής του Συντάγματος τον ονόμασε υπεύθυνο αξιωματικό της επιστράτευσης και του ανέθεσε να οδηγήσει τον δεύτερο λόχο.
Οι περισσότεροι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του πολέμου όπου 28 από αυτούς σκοτώθηκαν στο αλβανικό μέτωπο. Η Τάξη αυτή είχε την τιμή να βάλει στον αγώνα κατά του άξονα τη δική της σφραγίδα. Οι πρωτοετείς πήραν την σημαία και την πήγαν στην Κρήτη. Η απόφασή τους δεν είχε επίσημη έγκριση.
Ο Διοικητής της ΑΣΔΑ, που ενημερώνεται για την στάση των Ευέλπιδων της 1ης τάξης στέλνει τον επιτελάρχη του να ματαιώσει την απόφαση των Ευέλπιδων για την διαφυγή τους στη Κρήτη. Ο επιτελάρχης , συνταγματάρχης Πετζόπουλος , συγκεντρώνει τους Ευέλπιδες και προσπαθεί να τους μεταπείσει. “Τι σκοπεύετε να κάνετε;” ρωτά ο επιτελάρχης. “Να πάμε στην Κρήτη”. “Τρελοί είστε; Πώς θα πάτε; Με τι μέσα;” “Με ό,τι βρούμε”.
Προσπαθεί να τους συνετίσει λέγοντάς τους, ότι είναι αδύνατον να περάσουν την θάλασσα αφού είναι στην κυριαρχία των Γερμανών. Τους λέει ότι δεν θα φθάσουν ποτέ στην Κρήτη. Οι Ευέλπιδες είναι ανένδοτοι. Πρόκειται για νέους της 1ης τάξης σε ηλικία μόλις 18-19 χρονών. Έχουν αποφασίσει να συνεχίσουν τον αγώνα στην Κρήτη και η απόφασή τους παίρνει μορφή στάσης.
Ο υπολοχαγός Νικόλαος Λυγιδάκης παίρνει το μέρος των πρωτοετών. Αμέσως καταλήφθηκε το στρατόπεδο από τους στασιαστές Ευέλπιδες και άρχισε η άμεση προετοιμασία αναχώρησης για την Κρήτη. Το ίδιο βράδυ, ομάδες Ευέλπιδων βγαίνουν στους δρόμους και επιτάσσουν όποιο αυτοκίνητο βρίσκουν. Συγκέντρωσαν 20 οχήματα, αλλά δεν τους έφταναν. Τότε τηλεφωνούν στον Ερυθρό Σταυρό και ζητούν να σταλούν στην σχολή όλα τα διαθέσιμα αυτοκίνητα για την μεταφορά των μαθητών στα νοσοκομεία που είχαν πάθει δήθεν ομαδική τροφική δηλητηρίαση.
Όταν φτάνει το κομβόι του ερυθρού σταυρού στην σχολή, οι Ευέλπιδες επιτάσσουν τα αυτοκίνητα, παραλαμβάνουν την σημαία της σχολής και τον οπλισμό τους και ξεκινούν την νύχτα της 24ης Απριλίου για την Πελοπόννησο. Στην περιοχή Χιλιμοδίου Νεμέας η φάλαγγα δέχεται επίθεση. Το απόγευμα της 26 Απριλίου φθάνουν στην Τάραψα του Γυθείου. Οι κάτοικοι, που από τα κίτρινα των στολών (χακί στολές υπηρεσία ) καταλαβαίνουν ότι είναι οι μαθητές της σχολής ευελπίδων, βγαίνουν στους δρόμους και προσφέρουν ό,τιμπορούν σ’ αυτά τα παιδιά που δεν εννοούν να το βάλουν κάτω.
Εκεί επιβιβάζονται σε κάποια καΐκια και την ίδια νύχτα ξεκινούν για την Κρήτη. Αναγκάστηκαν να σταματήσουν στα Κύθηρα λόγω των αεροπορικών επιθέσεων. Τελικά φθάνουν στο Κολυμβάρι στις 29 Απριλίου και στρατοπεδεύουν στο μοναστήρι της Παναγίας Οδηγήτριας Γωνιάς.
Στην Κρήτη έδωσαν αποφασιστικό αγώνα κατά των γερμανών αλεξιπτωτιστών».