Οι Κυριακές των εκλογών είναι μέρες παράξενα όμορφες.
Μοιάζουν με γιορτινή μέρα χωρίς να είναι. Τα σχολεία είναι ανοιχτά αλλά πηγαίνουν μόνον όσοι έχουν αποφοιτήσει (τουλάχιστον μέχρι τώρα). Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία βάζουν τα καλά τους, οι πρωτάρηδες της κάλπης προσπαθούν να δείχνουν άνετοι αλλά κατά κανόνα, όσο και εάν δεν το ομολογούν, αισθάνονται πως ξαφνικά μεγάλωσαν. Ανταμώνουμε στους δρόμους και ανταλλάζουμε μια ευχή: «Καλή ψήφο!».
Τα πιτσιρίκια τρυπώνουν πίσω από το παραβάν και θέλουν να είναι αυτά που θα ρίξουν τον φάκελο στην κάλπη ενώ γονείς, ή πιο συχνά παππούδες και γιαγιάδες, λένε ιστορίες για τις εκλογές. Ιστορίες από τα παλιά.
Είναι η μέρα που όλοι κάνουμε το ίδιο πράγμα, έχοντας έναν κοινό στόχο. Και είναι είναι η μέρα που κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό από όλες τις άλλες Κυριακές μας. Γιατί συνειδητά, όλοι, την ίδια μέρα, ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Και γιορτάζουμε αυτή την ελπίδα, μετά την ψήφο με τσιμπούσια, παρέα με την οικογένεια και τους φίλους μας.
Ναι είναι γιορτή. Γιατί όσο κλισέ και εάν ακούγεται σε κάποιους, η ημέρα των εκλογών είναι η μη αναγνωρισμένη μεγάλη Γιορτή της Δημοκρατίας.
Εχοντας όλα αυτά κατά νου κάθε φορά που μπαίνω, ως ενήλικη πια στο δημοτικό σχολείο που πήγαινα και βρίσκομαι στις αίθουσες που έμαθα να συλλαβίζω τη λέξη Δημοκρατία, κοιτάζω τις φωτογραφίες των παιδιών στους τοίχους και ελπίζω πως το ψηφοδέλτιο που ρίχνω στην κάλπη είναι και το «σωστό».
Καλύτερα όλων όμως συνοψίζει την ημέρα των εκλογών, αυτή την ξεχωριστή Κυριακή, ο Χρ.Βακαλόπουλος (όπως μου θύμισε μια φίλη σήμερα). Και το κάνει μέσα σε αυτές τις λίγες γραμμές:
«...Οργανώνονται γεύματα και οινοποσίες, η Κυριακή αξιοποιείται πλήρως: εκεί που η πολιτική φτάνει στο μέγιστο σημείο αρχίζει να υποχωρεί κι αυτή η στιγμή είναι ανεκτίμητη και νομιμοποιεί τις εκλογές, σχεδόν τις κάνει απαραίτητες.
Για εικοσιτέσσερις ώρες το φάντασμα της ελευθερίας ενώνει τους ψηφοφόρους και τρομοκρατεί τους υποψήφιους. Είναι οι μόνοι που κινδυνεύουν εκείνη τη μέρα».
(Εκ-λογισμοί, Βακαλόπουλος, 1985).