Φοβάμαι πως την αρνητική εικόνα των ομοφυλόφιλων στην κοινωνία, το τόσο δυσάρεστο, ομοφοβικό σύνδρομο των μικροαστών, το καλλιεργούν με πεισματική επιπολαιότητα ένιοι ομοφυλόφιλοι. Κυρίως οι επώνυμοι. Κυρίως αυτοί που έκαναν τα καλιαρντά, δηλαδή την συνθηματική γλώσσα των εκδιδόμενων κίναιδων, π.χ τεκνό, λούγκρα, τσουρνεύω κλπ. καθημερινή, τηλεοπτική εμπειρία των Ελληνοπαίδων. Δεκαετίες τώρα. Σε τρόπον ώστε να χάνεται και το μέτρο και το δίκιο.
Πρόσφατο παράδειγμα ο Σταμάτης Κραουνάκης και η δήλωση του ότι οι λούγκρες, δηλαδή ο ίδιος και όσοι μοιράζονται την ίδια αισθητική ή κοσμοθεωρία μ′ αυτόν, τον θέλουν ζηλότυπα τον Πολάκη, επειδή είναι αντράκλα! Και έσται η δευτέρα χυδαιότητα μείζων της πρώτης. Επειδή όχι μόνο οι ομοφυλόφιλοι, σύμφωνα με τον Κραουνάκη, εξισώνονται με την καρικατούρα της ”αδελφής″ που έφτιαχνε ο Παράβας στις κωμωδίες της Χούντας, δηλαδή είναι ”λούγκρες” και ξεφωνημένες, αλλά κι επειδή ως πρότυπο αρσενικού προβάλλεται ένας τύπος με προφανή, ψυχολογικά προβλήματα που για να τα υπεραναπληρώσει υποδύεται αυτόν τον απεχθή, τον μάτσο, τον μεταμοντέρνο καουμπόι που βρίζει, απαγορεύει τον διάλογο, απειλεί να μάς βάλει, εμάς που δεν γουστάρουμε, τρία μέτρα κάτω από τη γη. Που κορδώνεται επειδή καπνίζει στο Υπουργείο Υγείας (!) παραβιάζοντας τον νόμο ή κρατάει διπλά βιβλία όντας δημόσιος λειτουργός μεν Κρητίκαρος δε!
Αυτή την χυδαία, πολιτική περσόνα με τον προκλητικό πρωτογονισμό και την κούφη οίηση ”όλοι σας και μόνος μου, επειδή είμαι λεβέντης” αυτόν τον κουραδόμαγκα από άλλες εποχές προτείνει ο Κραουνάκης, βραχυκυκλωμένος κι αυτός σ′ ανάλογα, ψυχικά και σωματικά προβλήματα, ως μέτρο ανδρισμού και αρρενωπότητας.
Προσωπικά και με ειλικρίνεια μιλώντας θα προτιμούσα να θυμάμαι τον συμπαθή συνθέτη, που κάποτε φιλοδόξησε να καταστεί ο διάδοχος του Χατζιδάκι, από κάποια, εξαίρετα τραγούδια που έγραψε σε χρόνο ανύποπτο όπως τα ”Κόκκινα Γυαλιά” ή ”Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένη” , τραγούδια ελαφρά μεν αλλά μίας άλλης ευαισθησίας. Κι όχι από ύμνους στην κακογουστιά και την χαμέρπεια. Κι ούτε αξίζει να είσαι ο Κραουνάκης και να καταδέχεσαι το ρόλο του αρκουδιάρη στα ζεϊμπέκικα ενός Πολάκη.
Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως ο Σταμάτης κατά βάθος κάνει χιούμορ και προκαλεί, κατά το σύνηθες, μόνο και μόνο για τη χαρά της πρόκλησης. Όμως όλοι μας έχουμε, όλα αυτά τα χρόνια, υποστεί πολλές προσωπικές προσβολές και ταπεινώσεις από την διαρκή επίθεση, την διαρκή εξουσία της φτήνιας ώστε να μην περισσεύουν οι αντοχές για αστειάκια.
Από την άλλη και ο Μάνος και ο Τσαρούχης και ο Μπέικον, αν προτιμάτε, λάτρευαν την πρόκληση εναντίον των ταμπού του μικροαστισμού. Όμως πρόκληση από πρόκληση έχει τεράστια διαφορά. Πόσο μάλλον που τέτοια αστειάκια αποχτούν σήμερα άνιση, πολιτική διάσταση καθώς νομιμοποιούν από το παράθυρο, κάτι που θα έπρεπε από καιρό να έχει εκδιωχθεί από την κεντρική είσοδο της δημόσιας κονίστρας. Γιατί κάνει κακό και στην αριστερά και στα κοινοβουλευτικά ήθη και στην αισθητική μας.
ΥΓ. Στην φωτογραφία ο αγαπημένος Φράνσις Μπέικον. Ένας ομοφυλόφιλος ζωγράφος που υπερασπίστηκε τις ερωτικές του επιλογές σε τρόπον ώστε να τις κάνει αθάνατες. Εφόσον love is the devil. Γιατί περί αυτού πρόκειται: Υπάρχουν έρωτες που σού γεμίζουν μια νύχτα κι άλλοι που σού γεμίζουν μια ζωή. Και με ηδονή και με οδύνη...
