Η εποχή που πιστεύαμε ότι ο κόσμος θα αλλάξει στις ”νύχτες των οδοφραγμάτων” έχει παρέλθει, όχι όμως και η επίδραση εκείνων των αντιλήψεων που εξακολουθούν να στηρίζουν τον απόλυτο μηδενισμό.
Οι βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία κι οι συστηματικές καταστροφές και λεηλασίες που τις συνοδεύουν, δε είναι το ”σύστημα” που θάβουν κάτω από τα ερείπια και τα αποκαΐδια, αλλά τη μνήμη αδικοσκοτωμένων νέων, που η δολοφονία τους είναι τελικά απλώς μία βολική αφορμή. Διαρρηγνύουν ταυτόχρονα όμως και τη σχέση μειοψηφικών αλλά ιδιαίτερα καταστροφικών ομάδων με την ίδια την κοινωνία των ανθρώπων του μόχθου και της δημιουργικότητας.
Ωστόσο, πολλοί από μας που την ”αγαπήσαμε την επανάσταση” και δοκιμάσαμε και τη σύγκρουση, είδαμε πού οδηγεί και ποιον συμφέρει η στρατηγική της έντασης. Όπως συνέβη και στην Ιταλία τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν μάλιστα το κίνημα των αυτόνομων ήταν και μαζικό και ένοπλο.
Στην Ελλάδα, η κορύφωση αυτής της πρακτικής τον Δεκέμβριο του 2008 αποθέωσε τον μηδενισμό αφήνοντας ακόμη ανεπούλωτες πληγές στο κέντρο της Αθήνας κι ένα απολύτως μηδενικό αποτέλεσμα ως προς τον υποτιθέμενο στόχο της διαμαρτυρίας.
Ο κύκλος εκείνος που άνοιξε τον Δεκέμβριο εκείνο, θα λέγαμε ότι έκλεισε αυτόν τον Ιούνιο, ελπίζουμε οριστικά. Στη Γαλλία, απλώς αναμένεται η έλευση της Λεπέν...
Τελικά τον Μάη του ’68 το σύστημα δεν έπεσε, γιατί οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές δεν συντελούνται τελικά ούτε τη μία και μεγάλη επαναστατική νύχτα, ούτε με την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα.
Οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές συντελούνται με την καθημερινή, επίμονη, δημιουργική, ανυποχώρητη, ατομική και συλλογική προσπάθεια,”για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”.
Αν ρημάζοντας, σπάζοντας και λεηλατώντας άλλαζε κάτι προς το καλύτερο, ήδη θα ζούσαμε στον επίγειο παράδεισο.