Μπροστά στο δίλημμα
δεν έχεις δίλημμα
Το ρίσκο παίρνεις
Κλεονίκη Δρούγκα, το δανεικό μολύβι
Αναρωτιέμαι πως γίνεται σ’ αυτή τη χώρα να [φαίνεται ότι] θέλουμε ΟΛΟΙ τα ίδια, όμως στο τέλος ΠΑΝΤΕΣ να πράττουμε τ’ αντίθετα;
Εξηγούμαι:
Όλοι ομνύουν στην αξία της Δημοκρατίας και πάντες αρνούνται να συμπεριφερθούν ως δημοκρατικοί πολίτες στις υποχρεώσεις τους.
Όλοι επιθυμούν πραγματικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις και πάντες υπονομεύουν από την πρώτη στιγμή την εφαρμογή τους.
Όλοι βιώνουν την ίδια δύσκολη πραγματικότητα και πάντες την ερμηνεύουν με διαφορετικές ιδεοληπτικές ψευδαισθήσεις.
Όλοι εκλαμβάνουν ως αυτοδίκαιο το δικαίωμά τους στη δικαιωματοκρατία και πάντες είναι έτοιμοι να παραβιάσουν τα δικαιώματα των άλλων.
Όλοι θεωρούν αυτονόητη την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης και πάντες προσπαθούν με κάθε μέσο [με τη βία ή τις αγωγές] να φιμώσουν τον αντιφρονούντα.
Όλοι αναθέτουν την προσωπική τους ασφάλεια στο Κράτος και πάντες καταγγέλλουν τα όργανα του Κράτους ως καταστολείς εκείνων που απειλούν την ασφάλειά τους.
Όλοι διακηρύσσουν την αυτόνομη εμπιστοσύνη τους σε κόμματα Αρχών και πάντες καταλήγουν κόλακες σε Αυλές Αρχηγών.
Όλοι φοβούνται την άνοδο της Ακροδεξιάς και πάντες κρύβουν επιμελώς το ”ολοκληρωτικό ανθρωπάκι” που έχει φωλιάσει μέσα τους.
Όλοι εξορκίζουν την επάνοδο των Ακροαριστερών απόψεων και πρακτικών και πάντες κωφεύουν στις συνετές φωνές των αριστερών.
Όλοι διαβάζουν μετά μανίας τα κουτσομπολιά των social media κι ευθυγραμμίζουν τη δολοφονία χαρακτήρων πάνω σ’ αυτά και πάντες πιστεύουν ότι είναι fake news κατευθυνόμενα και δόλια.
Προφανώς οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι ενδεικτικές και προφανέστατα το ”όλοι”, όπως και το ”πάντες”, είναι σχήματα λόγου.
Όλοι οι άνθρωποι/πολίτες δεν είναι ίδιοι, ούτε αντι-δρούν με όμοιο τρόπο και πάντες δεν είναι αρνητές του εαυτού τους και του κοινωνικού συνόλου ταυτόσημα.
Απλώς θέλω να υπογραμμίσω τις αντιφάσεις μιάς Ελλάδας όπου το άσπρο, το γκρίζο και το μαύρο εναλλάσσονται ως εθνικοί χρωματισμοί εκ-πτώσεων, αλλά δεν [μοιάζει να] επηρεάζουν τη μυωπική θέαση των Ελλήνων για το ”αληθές και το μη-αληθές”.
ΥΓ. ’’Καταμέτρησα των μελλούμενων τον κλήρο
και μου βγήκε περίσσιος’’
[Στέργιος Πολύζος, Μελλούμενο πλεόνασμα]